เทคนิคแรกที่ฉันชอบใช้คือการเล่นกับ 'เส้นความคาดหวัง' ของคนอ่าน โดยตั้งข้อสังเกตเล็กๆ ให้พวกเขาคิดไปในทางหนึ่ง แล้วค่อยพลิกไปอีกทางหนึ่งอย่างเนียนๆ เช่นในฉากที่ดูเหมือนจะเป็นการสารภาพรักจริงจัง แต่
แท้จริงแล้วความเงียบหรือการหัวเราะร่วมนั้นกลับบอกอะไรบางอย่างมากกว่า การใส่รายละเอียดเล็กๆ อย่างการเก็บจาน ช้อนที่ยังอุ่น หรือการสับขาเวลานิ่ง ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยไฟฟ้าของความสัมพันธ์
การเว้นจังหวะก็เป็นตัวช่วยสำคัญ ฉามักจะกระโดดไปมาระหว่างบทสนทนาและโมโนล็อกภายในหัว ทำให้ผู้อ่านได้ยินความคิดที่ไม่ถูกพูดออกมา บางครั้งฉันเลือกจะตัดบทสนทนาให้กระชับ แล้วเสียบด้วยภาพนิ่งที่บรรยายอากาศรอบตัว เช่น กลิ่นกาแฟที่เปลี่ยนไปเมื่ออีกคนอยู่ด้วย เทคนิคพวกนี้เรียนรู้ได้จากงานที่เล่นเกมจิตวิทยาอย่าง 'Kaguya-sama: Love is War' แต่ปรับให้เรียลและละเอียดขึ้น เพื่อให้เคมีไม่ได้เกิดจากคำพูดเท่านั้น แต่เกิดจากความร่วมมือของรายละเอียดเล็กๆ ทุกช็อต ซึ่งเมื่อผสมกับการคุมจังหวะและการเปิดเผยข้อมูลเป็นเลเยอร์ จะได้ความเข้มข้นที่ทั้งอึดอัดและอบอุ่นไปพร้อมกัน