เสียงหน้าปกของ 'นิยายสัตตบรรณ' ช่างดึงฉันเข้าไปในโลกที่เหมือนจะคุ้นเคย แต่ก็เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน
เรื่องราวหลักเป็นการเดินทางของตัวละครหนึ่งที่บังเอิญพบชุดหนังสือเจ็ดเล่ม—แต่ละเล่มไม่ได้เป็นแค่องค์ประกอบของความรู้ธรรมดา พวกมันสะท้อนความทรงจำ บาดแผล และทางเลือกในชีวิตของผู้คนรอบตัวเขา เรื่องดำเนินแบบปะติดปะต่อ: มีฉากสำคัญเป็นการไข
ปริศนาในเมืองเก่า การเผชิญหน้ากับผู้ดูแลบันทึกที่ดูเหมือนจะรู้มากกว่าที่พูด และการตัดสินใจที่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนไปตลอดกาล
ธีมของงานชัดเจนในเรื่องการเล่าเรื่องเป็นอำนาจ—หนังสือในเรื่องเป็นตัวแทนของความทรงจำและชะตากรรม แถมยังพูดถึงการเลือกที่จะจำหรือปฏิเสธอดีต และการที่นิทานสามารถสร้างหรือล้มล้างตัวตนได้ ยังมีโทนของความเป็นเทพนิยายมืดคล้ายกับ 'Pan's Labyrinth' ที่ใช้จินตนาการเพื่อสะท้อนความโหดร้ายของความเป็นจริง ผลลัพธ์คือบทเล่าที่ทั้งอบอุ่นและเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน