มุมมองที่สองของฉันเน้นไปที่การนำเสนอจิตวิญญาณของตัวละครในฉากสำคัญ โดยเลือกโฟกัสคนละจุดระหว่างสื่อทั้งสอง
มังงะมักมอบพื้นที่ให้ภายในจิตใจของทั้งผู้สูงอายุและฆาตกรหนุ่มมากกว่า ผ่านกรอบคำพูด ความเงียบในหน้าเพจ และบรรยากาศที่ไม่ต้องเร่งรีบ ตรงนี้ทำให้ผมรู้สึกเข้าใจแรงจูงใจที่ขับเคลื่อนการกระทำแม้จะรุนแรง ส่วนอนิเมะกลับเลือกใช้เสียงพากย์ ทำนองเพลง และการตัดต่อเพื่อชี้นำความเห็นใจหรือความเกลียด
ชังของผู้ชมอย่างฉับพลัน ฉากหนึ่งที่แสดงความต่างชัดคือช่วงที่ตัวเอกพยายามช่วยชีวิตผู้อื่น — ในมังงะมันเป็นการกระทำเงียบ ๆ ที่สะท้อนความเป็นมนุษย์ ส่วนอนิเมะจะเติมอารมณ์ด้วยซาวด์สเคปจนรู้สึกว่าทุกวินาทีมีน้ำหนักมากขึ้น
ผลลัพธ์คือทั้งสองเวอร์ชันชวนให้ตั้งคำถามเรื่องความเป็นคน แต่ใช้เครื่องมือที่ต่างกันในการบอกเล่า ซึ่งทำให้ผมกลับไปดู/อ่านทั้งสองบ่อย ๆ เพื่อเห็นมุมที่ขาดหายไปในอีกเวอร์ชัน