เสียงเปียโนบรรเลงช้า ๆ ที่โผล่ขึ้นมาจากความเงียบคือสิ่งแรกที่ทำให้ผมรู้ว่าดนตรีของ '
inuyashiki' ไม่ใช่แค่เพลงประกอบธรรมดา
ผมมองว่า
บทเพลงในเรื่องทำหน้าที่เป็นภาษาทางอารมณ์ที่ถ่ายทอดความเปราะบางของตัวละครและความสิ้นหวังของชีวิตประจำวันที่ถูกกลืนด้วยเหตุการณ์เหนือธรรมชาติ ทุกครั้งที่โน้ตแผ่ว ๆ โผล่ขึ้นในฉากบ้านหรือโรงพยาบาล มันเหมือนการหายใจช้า ๆ ของคนแก่ที่ยังอยากให้โลกนี้อบอุ่น ในขณะเดียวกันเมื่อเรื่องเปลี่ยนเป็นความรุนแรง เสียงสังเคราะห์กับจังหวะกลองที่แข็งขึ้นก็เป็นเหมือนการเตือนว่าร่างกายของมนุษย์ถูกแทนที่ด้วยเครื่องจักรและการกระทำที่ไร้จิตใจ
การตัดสลับระหว่างความเงียบ สิ่งที่เรียบง่ายแบบอะคูสติก และเสียงอิเล็กทรอนิกส์จัดทำให้ฉากทั้งหลายมีความขมขื่นแต่ก็เกิดความสงสาร นั่นคือสิ่งที่นักวิจารณ์มักพูดถึง ว่าเพลงไม่ได้แค่เพิ่มอารมณ์แต่ยังตั้งคำถามถึงความเป็นมนุษย์ เพลงในเรื่องจึงกลายเป็นตัวกลางที่ทำให้การชมเปลี่ยนจากการดูเหตุการณ์เป็นการตั้งคำถามในใจ ซึ่งสำหรับผมแล้ว มันยังคงก้องอยู่หลังจบตอนเสมอ