แนะนำให้เริ่มจากแบบหนังก่อนเมื่ออยากเก็บความประทับใจเต็มๆ และรู้สึกถึงการเดินทางของตัวละครแบบเข้มข้นมากที่สุด
ภาพยนตร์เรื่อง 'How to Train Your Dragon' มอบช็อตที่ติดตาตรึงใจตั้งแต่การเผชิญหน้าในถ้ำ จนถึงฉากบินร่วมกันที่ใช้ดนตรีประกอบพาอารมณ์พุ่งทะยาน ฉากที่ฮิกคัพค่อยๆ ได้ความไว้วางใจจากฟูฟู่ (
toothless) เป็นตัวอย่างการเล่าเรื่องที่กระชับและทรงพลัง ทำให้ฉากเดียวสามารถบอกอะไรได้เป็นสิบอย่างโดยไม่ต้องเยิ่นเย้อ ดนตรีของ John Powell ช่วยยกระดับความรู้สึกราวกับว่ากำลังดูงานศิลปะแบบย่อมๆ นั้นอยู่ ฉากสุดท้ายในภาพยนตร์เวอร์ชันแรกคือเหตุผลหนึ่งที่ฉันยังอยากกลับไปดูซ้ำอยู่เสมอ
ในทางกลับกัน ซีรีส์อย่าง 'Dragons: Riders of Berk' ให้รางวัลกับคนที่อยากใช้เวลาอยู่กับโลกและตัวละครนานขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครถูกขยายออกไป มีมุมนอกจอที่ภาพยนตร์ตัดทิ้ง และฉากผจญภัยเล็กๆ บางตอนกลับทำให้ตัวละครเติบโตแบบค่อยเป็นค่อยไป หลายครั้งฉากเล็กๆ ในซีรีส์สร้างความอิ่มเอมแบบเงียบๆ ที่ภาพยนตร์ไม่มีพื้นที่จะทำ
สรุปแบบไม่เป็นทางการคือ ถ้าต้องการความทรงจำแบบเต็มรูปภาพยนตร์จะคุ้มค่า แต่ถ้าชอบการใช้เวลากับตัวละครและโลกให้ละเอียดยิ่งขึ้น ค่อยไต่จากหนังไปสู่ซีรีส์ต่อก็ได้ประสบการณ์ครบทั้งอารมณ์และรายละเอียด