การตัดสินใจในเกมแบบ 'Detroit: Become Human' ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้เป็นคนเล่าเรื่องเอง ทุกตัวเลือกเล็กใหญ่มีแรงสั่นสะเทือนต่อชะตากรรมของตัวละครและโลกในเกม ดังนั้นวิธีที่ฉันเลือกจะขึ้นอยู่กับว่าต้องการสำรวจแง่มุมไหนของเรื่องราว: ความเป็นมนุษย์ในความเมตตา, ความโกรธที่กลายเป็นการปฏิวัติ, หรือความขัดแย้งภายในของหุ่นยนต์ที่ต้องเลือกระหว่างคำสั่งกับความรู้สึก การเล่นแบบตั้งใจคือการให้ค่าแก่ตัวละคร — ให้คำพูดแต่ละบรรทัด น้ำหนักของการกระทำ และผลลัพธ์ที่อาจตามมา ในบางฉาก ฉันเลือกตามสัญชาตญาณเพื่อเห็นปฏิกิริยาที่ซื่อสัตย์ ขณะที่ฉากอื่นฉันท้าทายตัวเองด้วยการเลือกที่ขัดกับนิสัย เพื่อสำรวจทางเลือกที่เกมซ่อนอยู่
ในแง่ของตัวเลือกสำคัญ ขอพูดตรง ๆ ว่าการวางบทบาท (role-play) ทำให้ประสบการณ์ดีขึ้นมาก เช่นกับ Markus การเลือกใช้ความรุนแรงหรือสันติวิธีไม่ใช่เพียงแค่ผลลัพธ์สุดท้าย แต่เป็นการกำหนดทิศทางของความสัมพันธ์กับผู้ตามและการตอบสนองของสังคม ในทางกลับกัน Connor มีเส้นทางที่งดงามเมื่อ 'เบี่ยงเบน' (deviate) — เขาต้องเลือกระหว่างคำสั่งและการค้นหาตัวตน การตัดสินใจเหล่านี้ส่งผลถึงความมั่นคงของทีมและชะตากรรมของเพื่อนร่วมเรื่อง ส่วน Kara นั้นเต็มไปด้วยโมเมนต์ที่ต้องเลือกปกป้องหรือเสี่ยงชีวิตเพื่อ
alice ฉันมักชอบชะลอการตัดสินใจในฉากสำคัญ เพื่อฟังน้ำเสียงและดูภาษากายของตัวละครก่อนเลือก ซึ่งช่วยให้ทางเลือกที่ได้ดูสมเหตุสมผลและมีอารมณ์ตามบริบทมากขึ้น
สุดท้าย กลยุทธ์ที่ฉันใช้คือเล่นหลายรอบเพื่อเก็บมุมมองต่าง ๆ — รอบหนึ่งอาจให้ความสำคัญกับความเมตตา รอบถัดไปอาจเลือกผลลัพธ์ที่โหดกว่าเพื่อดูว่าการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ จะขยายไปสู่ตอนจบแบบใด การบันทึกก่อนจุดสำคัญช่วยให้ทดลองได้โดยไม่เสียเรื่องราวทั้งหมด แต่ฉันมักจะไม่พะวงกับการย้อนกลับเสมอไป เพราะความพลาดบางอย่างนำไปสู่โมเมนต์ที่มีพลังและน่าจดจำมากกว่าทางเลือกที่ปลอดภัย การตัดสินใจที่ดีที่สุดสำหรับฉันคือการเลือกที่ทำให้ฉันรู้สึกเชื่อมโยงกับตัวละครในขณะนั้น ไม่ใช่แค่เลือกเพื่อให้ได้ตอนจบที่ 'ดี'
เมื่อมองกลับ การเล่น 'Detroit: Become Human' เป็นทั้งบททดสอบทางศีลธรรมและพื้นที่ทดลองอารมณ์ส่วนตัว ฉันชอบที่เกมให้ผลลัพธ์หลากหลายจนอยากกลับไปเล่นอีก เพื่อค้นหามุมมองที่ต่างออกไปและเพื่อให้ความทรงจำจากฉากบางฉากยังคงก้องอยู่ในใจ — นั่นเป็นเหตุผลที่ยังคงรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ต้องเผชิญกับทางเลือกสำคัญในเกมนี้