โดยส่วนตัวคิดว่า
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างยัยบ๊องกับพระเอกมักเกิดขึ้นจากความใส่ใจที่ไม่หวือหวาแต่สม่ำเสมอ มากกว่าฉากสารภาพรักครั้งเดียวแล้วจบ เรื่องราวอย่าง 'Sakurasou no Pet na
kanojo' เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนสำหรับแบบนี้ เพราะพฤติกรรมของยัยบ๊อง—ความไร้เดียงสา ความไม่เข้าใจโลกภายนอก และวิธีที่เธอพึ่งพาคนรอบข้าง—ทำให้พระเอกต้องรับผิดชอบทั้งด้านงาน เรื่องส่วนตัว และความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวัน
พออยู่รวมกันในสถานการณ์ที่ใกล้ชิด เช่น การดูแลกันในบ้านหรือโปรเจกต์ร่วม ความสัมพันธ์จะค่อยๆ เปลี่ยนจากแค่เพื่อนร่วมบ้านเป็นคู่ห่วงใย ฉันชอบสังเกตว่าช่วงเวลาที่ดูเรียบง่าย—การตื่นเช้าทำข้าวเช้าให้ การกล่อมหลับ หรือการจำสิ่งเล็กๆ เพื่อความสุขของอีกฝ่าย—มักเป็นตัวเร่งให้ความรู้สึกแน่นแฟ้นขึ้น ในกรณีของตัวละครที่เหมือนยัยบ๊อง ความเปราะบางเมื่อไหร่ก็ทำให้พระเอกเห็นด้านที่แท้จริง และนั่นแหละคือสะพานเชื่อม
สุดท้ายแล้วฉากสารภาพรักอาจเป็นจุดยืนยัน แต่ไม่ใช่จุดกำเนิดเสมอไป ความสัมพันธ์เริ่มขึ้นเมื่อความไว้ใจและการยอมรับซึ่งกันและกันก่อตัวขึ้น ฉันมักชอบช่วงก่อนสารภาพมากกว่าตอนสารภาพเอง เพราะจะเห็นการเติบโตทีละน้อย ของทั้งคู่ และนั่นแหละที่ทำให้การรักกันรู้สึกหนักแน่นและมีความหมายกว่าคำพูดเพียงประโยคเดียว