ราพันเซล นิทาน ฉบับดั้งเดิมแตกต่างจากดิสนีย์อย่างไร

เมื่อลองวางสองเวอร์ชันไว้ด้วยกัน ความแตกต่างที่เด่นชัดที่สุดคือโทนและเจตนาของผู้เล่าเรื่อง ต้นฉบับของพี่น้องกริมม์เล่าเรื่องในรูปแบบนิทานพื้นบ้านที่มีบทลงโทษตรงไปตรงมาและบทเรียนเชิงศีลธรรม ในขณะที่ 'Tangled' เลือกเดินทางแบบหนังสมัยใหม่ที่เน้นการเติบโตของตัวละครและความสัมพันธ์เชิงอารมณ์

จุดเปลี่ยนสำคัญคือรายละเอียดของเหตุการณ์: ต้นฉบับมีฉากรุนแรงทางอารมณ์ เช่น การถูกแลกตัวเด็กเพื่ออาหาร การคุมขังที่ยาวนาน และการตัดผมแล้วเนรเทศ ซึ่งส่งผลให้ตัวเอกต้องเผชิญความอดทนและการเอาตัวรอด ช่วงสุดท้ายมีการคลอดลูกและการพลัดพรากที่ให้ความหนักแน่นทางความรู้สึก ขณะที่ฉบับดิสนีย์เปลี่ยนเหตุผลการมีพลังของผมให้เป็นเวทมนตร์จากดอกไม้ ใส่เพลง ปรับบทแม่มดให้เป็นตัวร้ายแบบจิตวิทยา และเปลี่ยนโครงสร้างให้มีการผจญภัยซึ่งทำให้ตัวเอกมีบทบาทเชิงรุกมากขึ้น

ในฐานะแฟนที่ชอบทั้งสองแบบ ฉันคิดว่าการเลือกของแต่ละเวอร์ชันสะท้อนยุคสมัย: ต้นฉบับพูดถึงการอยู่รอดและบทลงโทษในสังคมชนบท ขณะที่เวอร์ชันของดิสนีย์พูดถึงอิสระ ความเป็นตัวของตัวเอง และความรักที่ช่วยให้คนเติบโต นั่นแหละคือเสน่ห์ที่ต่างกันและทำให้แต่ละเวอร์ชันมีคุณค่าไม่เหมือนกัน

การเปรียบเทียบระหว่าง 'ราพันเซล' ฉบับดั้งเดิมกับ 'Tangled' ของดิสนีย์ชวนให้ยิ้มแล้วก็คิดตามไปพร้อมกัน เพราะสองเวอร์ชันไปเน้นคนละมุมคนละอารมณ์เลย

ในต้นฉบับที่เก็บโดยพี่น้องกริมม์ ตัวเรื่องเรียบง่ายแต่โหดกว่า: เด็กถูกแลกเป็นค่าผัก ความสัมพันธ์กับแม่มดเป็นไปในเชิงควบคุมและลงโทษ ไม่มีคำอธิบายเวทมนตร์ของผมยาวล้น แค่มีผลเป็นพลังพิเศษและการลงโทษที่แรง เช่น แม่มดตัดผมแล้วไล่ราพันเซลไปในถิ่นทุรกันดาร ราพันเซลท้องและคลอดลูกแฝด การพบกันของเจ้าชายกับราพันเซลในตอนหลังเกิดขึ้นท่ามกลางความทุกข์และการหลงทาง จนสุดท้ายมีน้ำตาที่รักษาตาเจ้าชายให้กลับมามองเห็นได้ ซึ่งให้ความรู้สึกของการล้างบาปและการคืนความเป็นมนุษย์มากกว่า

ในขณะที่เวอร์ชันของดิสนีย์ปรับมาเป็นหนังเพลง คอมเมดี้-โรแมนติก เส้นเรื่องถูกล้างความโหดร้ายและเติมแง่มุมที่เป็นมิตรต่อครอบครัว: ที่มาของพลังผมถูกผูกกับดอกไม้วิเศษ ตัวร้ายอย่าง 'Mother Gothel' มีมิติของการหลอกลวงมากกว่าการลงโทษโดยตรง และตัวเอกมีความอยากรู้อยากเห็นกับโลกภายนอกจนกลายเป็นผู้กระทำ ไม่ใช่แค่ผู้ถูกกระทำ นอกจากนี้ยังมีตัวละครเสริมที่สร้างสีสัน เช่นตัวตลกและมิตรภาพ ทำให้ภาพรวมอบอุ่นขึ้นมากกว่าต้นฉบับโบราณ

สรุปก็คือฉันชอบความตรงไปตรงมาและความเข้มข้นของต้นฉบับ แต่ก็ชื่นชมที่ดิสนีย์ถอดแก่นเรื่องมาเติมด้วยอารมณ์ร่วมและจังหวะฮัมเพลงจนคนรุ่นใหม่รู้สึกเชื่อมโยงได้อย่างง่ายดาย

การเล่าเรื่องของฉันมักสนใจฉากเล็กๆ ที่เปลี่ยนความหมายทั้งเรื่อง ในกรณีนี้ฉากโค้งของแสงและการร้องไห้ให้ความสำคัญมาก: ในฉบับโบราณ เจ้าชายหลงทางถูกหนามทิ่มตาจนตาบอด และสุดท้ายราพันเซลร้องไห้ที่น้ำตาของเธอช่วยรักษา นี่เป็นการวางโทนแบบตรัสรู้และการไถ่บาปที่ต่างจากฉากโคมลอยใน 'Tangled' ซึ่งกลายเป็นสัญลักษณ์ของความปรารถนาและการค้นพบความหมายในชีวิต

อีกจุดคือการเปลี่ยนบทบาทของตัวร้าย ต้นฉบับเป็นแม่มดซึ่งเป็นตัวแทนของชะตากรรม ในขณะที่ดิสนีย์ทำให้ตัวร้ายมีมิติของความอิจฉาและการป้องกันตัวจนกลายเป็นความสัมพันธ์เชิงควบคุม ซึ่งทำให้บทสรุปของเรื่องกลายเป็นเรื่องของการหลุดพ้นและสร้างตัวตน มากกว่าจะเป็นการทดแทนความชั่วด้วยการลงโทษแบบเดิมๆ

ส่วนตัวฉันมองว่าสองเวอร์ชันเติมเต็มกันได้: คนที่อยากได้ความเข้มข้นและบทเรียนแบบนิทานจะถูกใจต้นฉบับ ส่วนคนที่อยากดูการเดินทางของตัวละครพร้อมเพลงกับฉากภาพงามๆ จะรักเวอร์ชันดิสนีย์ ต่างคนต่างได้ความสุขในแบบของตัวเอง