ในสนามรบผมมองว่าพลังของหลิงหลงทำงานเหมือนกับการเปลี่ยน
สมรภูมิจากภายนอกเป็นสนามของความทรงจำที่ฝ่ายตรงข้ามต้องเผชิญ
ผมเห็นการใช้งานจริง ๆ เป็นแบบที่ค่อยเป็นค่อยไป: เธอไม่ระเบิดพลังเป็นลักษณะสายฟ้าแลบ แต่จะหยิบความทรงจำสำคัญ ๆ ขึ้นมาเป็นหมุดย้ำ เช่น การเรียกภาพบ้านเก่า ดึงกลิ่น อารมณ์ หรือเสียงร้องที่คู่ต่อสู้เคยได้ยิน แล้วแปลงสิ่งเหล่านั้นให้มีผลทางกายภาพชั่วคราว การโจมตีแบบนี้ไม่ได้ทำให้ศัตรูล้มลงเสมอไป แต่ทำให้การตัดสินใจของพวกเขาแย่ลงและช่องโหว่เกิดขึ้น
ข้อจำกัดสำคัญคือเป้าหมายต้องมี 'การยึดติด' กับความทรงจำนั้น ถึงจะโดนหนัก นอกจากนี้การใช้พลังต่อเนื่องรุ่นแรงจะย้อนส่งผลต่อจิตของหลิงหลงเอง ส่งผลให้บางครั้งเธอต้องแลกกับความทรงจำของตัวเองหรือทิ้งเศษวิญญาณไว้เบื้องหลัง แนวคิดนี้ทำให้ผมนึกถึงการแลกเปลี่ยนที่เห็นในงานแนวเวทมนตร์แบบ 'การแลกเปลี่ยนทั้งชีวิต' เช่นในหนังสือบางเล่มที่วางกฎว่าการได้มาทุกอย่างมักต้องแลกด้วยบางอย่างที่สำคัญ — อย่างไรก็ดี พลังของหลิงหลงมีความเอื้ออิงทางยุทธวิธีสูงกว่าความรุนแรงตรง ๆ