อีจางอูแฟนคลับมีกิจกรรมอะไรบ้างในไทย

ลองจินตนาการถึงคืนที่มีแสงไฟอ่อน ๆ กับนิยายเล่มหนาที่อ่านแล้วหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ—นั่นคือความสุขแบบหนึ่งที่ฉันตามหาในนิยายอีโรติกแนวโรแมนติกเบา ๆ เสมอ ฉันชอบนิยายที่เซ็กซ์ช่วยขับเคลื่อนความสัมพันธ์แต่ไม่ใช่ทั้งหมดของเรื่อง อย่าง 'The Kiss Quotient' ที่คาแร็กเตอร์มีมิติและการปูความสัมพันธ์ทำให้ฉากสวีทไม่ดูเกินเลย ส่วน 'Beautiful Bastard' จะตอบโจทย์คนอยากได้เคมีไฟลุก ไดอะล็อกคมและฉากร้อนแรงแทรกด้วยมุกตลกที่ทำให้บทไม่เครียด และถ้าต้องการอะไรที่เคยเป็นประเด็นพูดคุยกว้าง ๆ 'Fifty Shades of Grey' ก็ยังคงเป็นตัวเลือกคลาสสิกในแง่ของการสำรวจขอบเขตของความใคร่และอำนาจ สิ่งที่ฉันให้ความสำคัญคือการเคารพขอบเขตตัวละคร ฉากเซ็กซ์ที่ดีสำหรับฉันจึงต้องมาพร้อมกับความยินยอมและผลต่อความสัมพันธ์ ไม่ใช่แค่เพื่อช็อตอารมณ์เพียงอย่างเดียว เวลาอ่านแล้วได้เห็นการเติบโตของตัวละครทั้งสองฝ่าย ความโรแมนติกจึงดูมีน้ำหนักและทำให้บทสรุปของเรื่องน่าพึงพอใจมากขึ้น เป็นการอ่านที่ทั้งเสียว ทั้งอบอุ่น และพาให้อยากกลับไปอ่านซ้ำอีกหลายครั้ง

บอกตรงๆว่าการดัดแปลงนิยายที่มีเนื้อหาเร้าอารมณ์เป็นหนังหรือซีรีส์มักสร้างความขัดแย้งและความอยากรู้อยากเห็นไปพร้อมกัน สำหรับผม การเห็นงานแบบนี้ถูกนำมาสร้างใหม่คือการทดสอบว่านักสร้างภาพยนตร์จะจับความละเอียดอ่อนทางเพศและจิตวิทยาอย่างไรโดยไม่ทำให้งานต้นฉบับกลายเป็นแค่ฉากช็อตหรือบทสนทนาที่แห้ง ความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดในยุคหลังคงเป็นกรณีของ 'Fifty Shades of Grey' ที่กลายเป็นภาพยนตร์ชุด แม้หลายคนจะมองว่างานภาพยนตร์ลดทอนความลึกของตัวละครลง แต่นี่ก็เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนว่าหนังพาณิชย์สามารถดึงงานอิโรติกสู่สายตาสาธารณะได้อย่างไร อีกครั้งที่ผมชอบสังเกตคือผลงานคลาสสิกที่เคยถูกจัดว่า 'ต้องห้าม' กลับมีการหยิบมาสร้างซ้ำหลายครั้ง เช่น 'Lady Chatterley's Lover' ที่มีทั้งเวอร์ชันภาพยนตร์เก่าและเวอร์ชันซีรีส์ล่าสุดที่พยายามเจาะมุมมองทางสังคมและความเป็นมนุษย์ของตัวละครมากขึ้น ไม่ไกลจากนั้น 'The Story of O' ก็เป็นอีกตัวอย่างของนิยายอิโรติกที่ถูกดัดแปลงเป็นภาพยนตร์หลายเวอร์ชัน รวมถึงงานที่เน้นภาพและบรรยากาศมากกว่าคำพูด ท้ายสุดผมเห็นว่าไม่ได้มีแค่ผลงานสมัยใหม่ บางเรื่องจากวรรณกรรมสากลที่มีสีสันทางเพศอย่าง 'Emmanuelle' หรือ '9½ Weeks' ถูกนำไปสร้างให้เป็นภาพเคลื่อนไหวที่สะท้อนสมัยนั้นๆ เสมอ แม้บางเวอร์ชันจะตรงไปตรงมาจนเกินไป แต่บางเวอร์ชันกลับใช้ความเงียบและมู้ดภาพเพื่อสื่อความใคร่และความเปราะบางของตัวละคร ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมมักให้ความสนใจเป็นพิเศษเวลาดูงานแนวนี้

เวลาอยากฟังอะไรนุ่มๆ แต่ยังคงเหลือความเซ็กซี่แบบไม่ลามกเกินไป ฉันมักจะเริ่มจากโทนเสียงของนักอ่านก่อนเสมอ เพราะเวอร์ชัน 'เซฟคอนเทนต์' ส่วนใหญ่จะตัดทอนรายละเอียดเชิงกายภาพแล้วเน้นความสัมพันธ์และอารมณ์แทน ฉันมีตัวอย่างหนึ่งที่ชอบคือเวอร์ชันเสียงของ 'The Kiss Quotient' ที่บางฉบับเลือกเล่นบทสนทนาและความใกล้ชิดเชิงอารมณ์มากกว่าการบรรยายฉาก explicit นั่นทำให้ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่น ไม่กระแทกหู เหมาะกับคนที่อยากได้ความเซ็กซี่แบบละมุนโดยไม่ต้องเจอคำหยาบหรือภาพชัดเจนเกินไป อีกอย่างที่ช่วยได้คืออ่านรีวิวบรรยายและดูป้ายเรตติ้งว่ามีการตั้งค่า 'sensitive content' ไว้ยังไง ถ้าเห็นคำว่า 'sensual' หรือ 'soft romance' บ่อยๆ ก็เป็นสัญญาณดีว่าคอนเทนต์จะอยู่ในกรอบที่ฟังสบายมากกว่าแบบเต็มรูปแบบ สรุปแบบส่วนตัวคือ ถ้าเป้าหมายคือความโรแมนติกและเสียงผู้บรรยายที่ทำให้หัวใจอุ่นๆ มากกว่าภาพชัด ฉันเลือกเวอร์ชันที่โฟกัสความสัมพันธ์และบทสนทนามากกว่ารายละเอียดทางกาย ซึ่งมักจะให้ความรู้สึกเป็นมิตรกับการฟังตอนกลางคืนหรือขณะเดินทาง

ในฐานะแฟนตัวยงที่ชอบติดตามประกาศอีเวนต์ ผมรู้สึกว่าข้อมูลเกี่ยวกับวันประกาศของงานที่เกี่ยวกับ สุรชัย จันทิมาธร ยังไม่ชัดเจนแบบเป็นทางการในสื่อหลักที่ผมนิยมติดตาม เมื่อมองจากโพสต์แรกรอบๆ ในโซเชียล มักจะมีการปล่อยทีเซอร์ก่อน แล้วตามด้วยแถลงข่าวจริงอีกที แต่สำหรับงานนี้ยังไม่มีวันที่ประกาศที่แน่นอนอย่างเป็นทางการบนหน้าเพจหลักหรือในข่าวบันเทิงที่ผมตามเป็นประจำ การเปรียบเทียบง่ายๆ คือถ้าเทียบกับการประกาศคอนเสิร์ตของวงไอดอลอย่าง 'Love Live' ที่มักมีประกาศวันชัดเจนพร้อมขายบัตรทันที งานของบุคคลที่มีการจัดการหลากหลายแบบมักจะใช้ช่องทางสื่อหลายชนิด ผมจึงแนะนำให้เงียบใจรอฟังประกาศอย่างเป็นทางการจากแอดมินของงานหรือเพจหลัก เพราะข้อมูลที่กระจายจากแฟนเพจหรือกลุ่มอาจยังเป็นข่าวหลุดหรือการคาดเดาอยู่ โดยส่วนตัวผมจะติดตามหน้าเพจนั้นต่อและสังเกตประกาศวันที่อย่างใกล้ชิด

นี่แหละสิ่งที่มักจะพูดกับเพื่อนเมื่อเขาถามถึง 'หนังสือรุ่นพลอย'—เล่มนี้มีโอกาสสูงที่จะมีเวอร์ชันอิเล็กทรอนิกส์ แต่ฉบับหนังสือเสียงขึ้นกับทางสำนักพิมพ์เป็นหลักและยังไม่แน่นอนเสมอไป เราเห็นแนวทางการวางจำหน่ายของหนังสือไทยหลายเล่มคือจะปล่อยอีบุ๊กก่อนหรือพร้อมกับเล่มกระดาษบนร้านออนไลน์ เช่น 'MEB' หรือ 'Ookbee' ส่วนร้านหนังสือใหญ่ ๆ อย่าง 'นายอินทร์' กับ 'SE-ED' ก็อาจมีไฟล์ดิจิทัลหรือเชื่อมโยงไปยังบริการอื่น ๆ ที่จำหน่ายอีบุ๊กได้ เมื่อต้องการความแน่นอน ให้ลองดูรายละเอียดจากหน้าปกหรือคำนำของหนังสือที่มักระบุรหัส ISBN และข้อมูลลิขสิทธิ์ เพราะสำนักพิมพ์มักโพสต์ข้อมูลรูปแบบวางจำหน่ายไว้ ถ้ามีข่าวดีเป็นหนังสือเสียง มักจะประกาศบนหน้าเพจของสำนักพิมพ์ รวมถึงแพลตฟอร์มเอ็กซ์คลูซีฟอย่าง 'Storytel' หรือบริการห้องสมุดดิจิทัลบางแห่งด้วย ฉันเองชอบอ่านอีบุ๊กเพราะพกง่าย แต่ก็ประทับใจกับหนังสือเสียงที่อ่านโดยนักพากย์ดี ๆ เหมือนที่เคยฟังใน 'แสงสุดท้าย' ซึ่งเปลี่ยนอารมณ์เรื่องได้ชัดเจน

กฎหมายไทยครอบคลุมเรื่องนี้ในหลายมิติจนคนเขียนนิยายอีโรติกต้องคิดมากกว่าการเรียงประโยคสวย ๆ บทแรกของผมเต็มไปด้วยความระมัดระวังและการปรับเนื้อหาให้เหมาะกับผู้อ่านที่ต่างกัน สิ่งที่ชัดเจนคือกฎหมายเกี่ยวกับลามกอนาจารและการคุ้มครองเด็กทำให้เส้นแบ่งระหว่างงานวรรณกรรมกับสิ่งต้องห้ามเบลอได้ง่าย ผมมักจะตัดฉากที่มีความรุนแรงหรือรายละเอียดชัดเจนเกินไปออก หรือเปลี่ยนมุมมองเป็นซับเท็กซ์แทนการบรรยายตรง ๆ เพื่อให้เนื้อหาไม่เข้าข่ายลามกอนาจารที่ร้ายแรง นอกจากนี้ พ.ร.บ.ว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์มีผลต่อการเผยแพร่งานออนไลน์อย่างแรง — การโพสเรื่องผู้ใหญ่บนแพลตฟอร์มที่เข้มงวดอาจโดนลบหรือถูกดำเนินคดีได้ แม้จะเป็นงานเขียนก็ตาม ในฐานะคนที่เคยลองส่งต้นฉบับให้สำนักพิมพ์ ผมเรียนรู้ว่าการใส่คำเตือนอายุ การวางระบบการซื้อแบบยืนยันอายุ และการใช้ภาษาที่ละมุนกลายเป็นเครื่องมือป้องกันจำเป็น สุดท้ายผมมองว่าสมดุลระหว่างเสรีภาพในการสร้างสรรค์กับความรับผิดชอบทางกฎหมายคือปัจจัยกำหนดทิศทางงานอีโรติกในไทย และนั่นทำให้ผมเขียนอย่างระมัดระวังมากขึ้นกับทุกบทที่ปล่อยออกไป

ฉันกล้าที่จะบอกว่าการอ่านรวมเล่ม 1–48 ของ 'เพชรพระอุมา' เป็นเหมือนภารกิจระดับมหากาพย์ที่ต้องใช้เวลาและพื้นที่เยอะมาก ในมุมมองของคนที่เคยสะสมหนังสือหลายชุดมาแล้ว แต่ละเล่มของนิยายชุดยาวสไตล์ไทยมักมีหน้าประมาณ 250–350 หน้า ถานสันนิษฐานแบบกลางๆ ถ้าเฉลี่ยที่ 300 หน้า ต่อเล่ม 48 เล่มก็จะอยู่ที่ราว 14,400 หน้าโดยประมาณ ซึ่งถาเป็นไฟล์ PDF ที่ประกอบด้วยตัวอักษรจริง (ไม่ใช่ภาพสแกน) ขนาดไฟล์รวมอาจจะอยู่ในช่วง 20–200 MB ขึ้นกับการบีบอัดและฟอนต์ ถาวัดเป็นจำนวนคำ หากคิดเฉลี่ยหน้าละประมาณ 300–350 คำ ทั้งชุดจะให้คำรวมกันประมาณ 4.3–5.0 ล้านคำ นั่นคือหนังสือชุดหนึ่งที่ยาวเทียบเท่างานเขียนชิ้นใหญ่ๆ ของโลก และสำหรับคนที่ชอบเทียบขนาดกับชุดอื่นๆ มันไม่ต่างจากการรวมเล่มนิยายชุดยาวหลายชุดไว้ด้วยกัน: ต้องเตรียมความอดทนและที่เก็บข้อมูลดีๆ

คนทำอีบุ๊กจะเจอจุดที่บรรณาธิการกลับมาทักทายบ่อยๆ เสมอ นอกจากการสะกดคำที่ผิดตามพจนานุกรมแล้ว สิ่งที่พบบ่อยจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นโรคประจำวงการคือการเว้นวรรคผิดที่และการใช้เครื่องหมายวรรคตอนไม่สอดคล้องกับสำนวนไทย ตัวอย่างง่ายๆ ที่มักเห็นคือการเว้นวรรคก่อนเครื่องหมายจุลภาคหรือวงเล็บ ซึ่งในภาษาไทยมาตรฐานไม่ควรเว้นวรรคแบบนั้น อีกข้อที่ผมเห็นบ่อยคือการแยกคำประกอบผิด เช่น พวกคำควบกล้ำหรือคำประสมที่ถูกเขียนแยกเป็นสองคำ ทำให้ความหมายสะดุด เช่น เขียนหนังสือ พิมพ์ แทนหนังสือพิมพ์ หรือเว้นวรรคในคำกริยาและกริยาวิเศษณ์ผิดจังหวะจนเสียงอ่านเปลี่ยนไป นอกจากนี้ยังมีปัญหาเรื่องการใช้วรรณยุกต์และสระลอย ที่อาจเกิดจากการพิมพ์ผิดหรือคัดลอกมาจากไฟล์ที่ฟอร์แมตไม่ดี ทำให้คำอ่านเพี้ยนโดยไม่ตั้งใจ ในมุมการใช้คำและสำนวน บรรณาธิการมักเช็กความสอดคล้องของน้ำเสียงตลอดเล่มว่าเป็นทางการหรือไม่เป็นทางการ พบบ่อยว่าบทหนึ่งพูดเป็นกันเอง อีกบทกลับใช้ภาษาทางการ สลับกันแบบนี้ทำให้อ่านแล้วสะดุดโดยเฉพาะในนิยายหรือคู่มือที่ต้องรักษาโทนให้คงที่ ผมยังเห็นการใช้คำย่อและสัญลักษณ์ไม่สม่ำเสมอ เช่น บางส่วนใช้เลขอารบิก (1, 2, 3) อีกส่วนใช้เลขไทย (๑, ๒, ๓) หรือบางคนใช้เครื่องหมายคำพูดหลายแบบผสมกัน เช่น ‘ ’ กับ “ ” ซึ่งในอีบุ๊กควรเลือกแบบเดียวตลอดเล่ม อีกเรื่องที่ไม่ค่อยถูกสังเกตแต่สำคัญคือตัวอักขระพิเศษและเครื่องหมายเชิงเทคนิคจากการคัดลอก เช่น hyphen กับ en dash/em dash ที่ต่างกัน หากใช้ผิดตำแหน่งอาจทำให้การตัดบรรทัดผิดเพี้ยนเมื่อแปลงไฟล์เป็น EPUB หรือ MOBI ท้ายที่สุด บรรณาธิการยังให้ความสำคัญกับการจัดรูปเล่มที่ส่งผลต่อการอ่าน เช่น การขึ้นย่อหน้า การเว้นบรรทัดระหว่างย่อหน้า ตารางเนื้อหา การตั้งชื่อบทและเลขหน้าให้สอดคล้องกับ TOC โดยเฉพาะในงานที่มีภาพประกอบ ต้องตรวจความคมชัดและขนาดไฟล์ไม่ใหญ่เกินไป ผมมักจะแนะนำให้เช็กความต่อเนื่องของคำ เช่น หลีกเลี่ยงการตัดคำผิดตำแหน่งเมื่อเปลี่ยนฟอร์แมตและตรวจการใช้คำสรรพนามอย่างสม่ำเสมอเพื่อรักษาบุคลิกผู้เล่า สรุปคือบรรณาธิการจะเน้นทั้งเรื่องหลักภาษาและความสอดคล้องทางสไตล์ ซึ่งเมื่อจัดการดีแล้วผลงานจะอ่านลื่นขึ้นเหมือนตอนดูฉากต่อสู้ใน 'One Piece' ที่ตัดต่อดีแล้วมันลื่นไหลจริงๆ