เปิดอ่าน 'ยาจกซู' ฉบับนิยายแล้วตะลึงกับความละเอียดของความคิดในหัวตัวละครที่หายไปในฉบับดัดแปลง
สไตล์การเล่าในนิยายให้พื้นที่ความคิดภายในเยอะมาก ฉันเลยจำได้ว่าฉากที่พระเอกนั่งมองถนนแล้วไตร่ตรองเรื่องความอับจนถูกขยายจนกลายเป็นบทสนทนาทางจิตใจ ซึ่งในเวอร์ชันซีรี่ส์กลายเป็นมอนตาจ์สั้น ๆ พร้อมเพลงประกอบแทน ความแตกต่างตรงนี้ทำให้โทนเรื่องกะทัดรัดขึ้น แต่สูญเสียความละเอียดยิบของแรงจูงใจบางอย่างไป
บางตัวละครสมทบได้รับการขยายบทเพื่อให้คนดูรู้สึกผูกพันได้เร็วขึ้น ฉันสังเกตว่าฉบับดัดแปลงใส่ซับพล็อตเล็ก ๆ อย่างฉากการไถ่โทษของตัวร้ายย่อย ซึ่งไม่ได้มีอยู่ในหนังสือต้นฉบับ แต่ก็ช่วยสร้างสกรีนไทม์และความเท่ทางภาพ ทำให้ฉากคอนฟลิกต์สุดท้ายถูกจัดจังหวะใหม่หมด
ภาพและโทนสีเป็นอีกจุดที่นิยายกับทีวีต่างกันชัดเจน ขณะที่ภาษาในหนังสือเปรียบเทียบความจนกับธรรมชาติเป็น
บทกวี ฉบับภาพยนตร์เลือกใช้กรอบภาพ-เสียงเพื่อสื่อแทน ผลลัพธ์คือคนอ่านได้ความลึก แต่คนดูได้รับความกระชับและอารมณ์ทันที ทั้งสองเวอร์ชันมีเสน่ห์ต่างแบบ แต่ฉันยังชอบความอิ่มเอมจากประโยคภายในในหนังสือมากกว่า