เพลงประกอบหนังจะใช้เสียงร้องครวญครางเพื่อเพิ่มความตึงเครียดได้อย่างไร?

เสียงครางเมื่อถูกใส่ลงไปในเพลงประกอบสามารถทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นบรรยากาศที่ทำให้ขนลุกได้ในเสี้ยววินาทีเดียว เพราะเสียงคนเป็นสัญญาณที่สมองเราตอบสนองโดยอัตโนมัติ — เสียงครางจึงไม่ใช่แค่ 'เอฟเฟกต์' แต่เป็นภาษาทางอารมณ์ที่ตรงเข้าหาอารมณ์ดิบที่สุดของผู้ฟัง ฉันชอบมองมันเหมือนสีหม่นที่ทาเป็นชั้นบางๆ ทับภาพ: ถ้าทาเบาๆ มันจะกระตุ้นให้รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ถ้าทาหนาหรือใส่ซ้อนหลายชั้น มันจะกลายเป็นฉากฝันร้ายที่ไม่อาจหลุดพ้น

การเลือกประเภทเสียงมีผลมาก — ครางแบบหายใจสั้น ๆ จะให้ความเปราะบางและใกล้ชิด เหมือนเสียงที่ยืนอยู่ใกล้ผู้ชม ขณะที่ครางแบบยืดเสียงด้วยโทนแหลมและสั่น (tremolo) จะสร้างความหวาดระแวง และครางที่ผ่านการบิดเบือน (pitch-shift หรือ granular) จะกลายเป็นสิ่งไร้รูปลักษณ์ที่ทำให้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตัวอย่างที่ฉันมักเอามาเล่าให้เพื่อนฟังคือฉากที่ใช้เสียงร้องรวมเป็นทำนองประสานแบบพิธีกรรมใน 'Midsommar' ซึ่งเสียงมนต์หรือคอรัสไม่จำเป็นต้องมีคำพูดก็สามารถทำให้พิธีดูน่ากลัวและเกินความเป็นมนุษย์ได้ อีกแบบหนึ่งคือการใช้เสียงร้องที่หักมุมจนแทบไม่เหมือนมนุษย์ใน 'Suspiria' ซึ่งการวางเสียงคนเป็นองค์ประกอบหลักของสภาพแวดล้อมเสียง ทำให้ฉากเคลื่อนจากความงามไปสู่ความวาบหวามของความน่าสยดสยองได้อย่างเนียน

เทคนิคการมิกซ์ก็สำคัญไม่แพ้กัน — การใส่ reverb ที่ยาวและ filter เล็กน้อยจะสร้างอิมเมจของระยะไกลหรือวิญญาณ ส่วนการใช้ close mic ทำให้เสียงสัมผัสและบุคคลิกชัดเจน ฉันมักชอบการจัดจังหวะที่ไม่ตรงกับภาพแบบซิงค์เป๊ะ ๆ เพราะมันทำให้ผู้ชมรู้สึกไม่มั่นคง เช่นเสียงครางที่ลากยาวต่อเนื่องผ่านการตัดภาพ จะทำให้เวลาที่ภาพหยุดหรือเงียบกลับรู้สึกเต็มไปด้วยความอึดอัด สรุปแล้วเสียงครางเป็นเครื่องมือที่ทรงพลังเมื่อใช้ด้วยความระมัดระวัง — มากไปก็อาจกลายเป็นเกินจริง น้อยไปก็ไม่สัมผัสถึงแก่นอารมณ์ แต่เมื่อปรุงถูกจังหวะและโทน มันจะเป็นหนึ่งในสิ่งเล็ก ๆ ที่ทำให้หนังยังติดอยู่ในหัวเราหลังจากออกจากโรงภาพยนตร์

การออกแบบเสียงครางมีชั้นของบทบาท: อาจเป็นสัญญะของความเจ็บปวด การล่อลวง หรือสัญลักษณ์ของความเหนือธรรมชาติ และผมชอบวางมันเป็น 'ธีมเสียง' ที่วนกลับมาในจังหวะสำคัญ

ผมมองวิธีใช้ง่าย ๆ เป็นข้อ ๆ: เลือกคนร้องที่ให้โทนตรงกับอารมณ์ — เสียงเด็กจะได้ความเปราะบาง เสียงผู้ใหญ่ชั้นต่ำให้ความหนักแน่น ปรับพิตช์ให้อยู่ในเรนจ์ที่ทำให้รู้สึกไม่คุ้นเคย บางครั้งเอาเสียงคนจริงมาทับด้วยการ pitch-shift เพื่อให้เกิดความไม่เป็นมนุษย์

การประมวลผลก็สำคัญ: รีเวิร์บแบบคอนโวลูชั่นให้ความรู้สึกสถานที่เก่า ๆ, ดีเลย์เล็ก ๆ สร้างก้อนเสียงที่ไหล, และการใส่ distortion บางเบาทำให้เสียงมีมิติด้านลบ การวางตำแหน่งในมิกซ์มีผล — ถ้าวางใกล้ศูนย์กลางจะรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของตัวละคร ถ้าวางข้างหลังหรือในลำโพงรอบ ๆ จะสร้างความไม่มั่นคง

ตัวอย่างที่ผมใช้คิดเป็นภาพประกอบคือฉากใน 'the lighthouse' ที่เอาเสียงร้องและเสียงประสานมาช่วยขยี้ความบ้าคลั่งของตัวละคร และใน 'Under the Skin' ที่เสียงแปลกประหลาดถูกประมวลผลจนกลายเป็นสัญญะของความไม่เป็นมนุษย์ ทั้งสองผลงานแสดงให้เห็นว่าการใส่เสียงครางแบบตั้งใจสามารถส่งสารได้ลึกโดยไม่ต้องพึ่งบทพูดเยอะ ซึ่งเป็นเหตุผลที่ผมยังสนุกกับการเล่นกับเสียงประเภทนี้เสมอ