เราจะทำยังไงให้แต่งเรื่องราวสยองขวัญไม่ซ้ำใคร

ฉันเชื่อว่าการแต่งเรื่องสยองขวัญที่ไม่ซ้ำใครเริ่มจากการตั้งคำถามกับสิ่งที่คนอื่นมองว่าเป็น 'ปกติ' มากกว่าจะพยายามหาฉากกระโดดหลอนใหม่ๆ เสมอ

เมื่อฉันอ่าน 'Uzumaki' แล้ว ฉันชอบการเปลี่ยนสิ่งธรรมดาให้กลายเป็นสิ่งผิดปกติอย่างค่อยเป็นค่อยไป — นั่นทำให้ความน่ากลัวฝังตัวในจิตใจ เพราะมันไม่ต้องพึ่งเลือดสาดหรือเสียงกรีด แต่ใช้รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ผู้คนคุ้นเคย จากนั้นฉันจะตั้งคำถามว่าอะไรในชีวิตประจำวันของตัวละครสามารถเปลี่ยนแปลงได้จนกลายเป็นภัยคุกคาม เช่น กลิ่น เสียงที่หายไป หรือความสัมพันธ์ที่เริ่มคดงอ

อีกวิธีที่ฉันมักใช้คือลดความชัดเจนของคำตอบ ไม่บอกว่ามอนสเตอร์เป็นอะไร หรือเหตุการณ์เกิดจากอะไร ให้ผู้อ่านเติมช่องว่างเอง นึกภาพการใช้รูปแบบเหมือนงานทดลองเชิงสถาปัตยกรรมของ 'House of Leaves' ที่ทำให้ผู้อ่านแปลกใจด้วยโครงเรื่องที่เป็นชั้นๆ การเล่นกับมุมมองผู้เล่า เสียงที่ไม่น่าเชื่อถือ และการสลับเวลา จะช่วยให้ผลงานของฉันมีเอกลักษณ์โดยไม่ต้องเลียนแบบฉากสยองดั้งเดิม

สุดท้ายฉันมักจะผสมอารมณ์ที่ไม่เข้าคู่กัน เช่นใส่ความอ่อนหวานหรือความขบขันเล็กน้อยในจังหวะที่ไม่คาดคิด เพื่อให้ฉากสยองเด่นขึ้นเมื่อมันมาถึง ผลลัพธ์ที่ได้คือเรื่องที่ยังหลุดออกจากกรอบเดิมๆ แต่ยังคงทำให้ผู้อ่านรู้สึกไม่สบายใจแบบติดตัวเป็นเวลานาน

ฉันชอบเล่นกับ 'ความคาดหวัง' ของผู้อ่านโดยตั้งกับดักเล็กๆ ก่อนจะคายความจริงที่แปลกออกมา การจงใจให้ผู้อ่านเชื่อในรูปแบบหนึ่งแล้วค่อยบิดกลับ ทำให้ความสยองมีพลังมากขึ้นและเป็นเอกลักษณ์

เทคนิคที่ผมใช้มักเรียบง่าย: ขยับมุมมองเล็กน้อย เปลี่ยนผู้เล่า หรือทำให้เหตุการณ์สำคัญถูกเล่าในงานเขียนหรือบทบันทึกที่น่าเชื่อถือน้อยลง อีกไอเดียคือเอาแรงบันดาลใจจากแหล่งที่ไม่ใช่งานสยองโดยตรง เช่นนิยายสังคม หรือเกมอย่าง 'Bloodborne' แล้วค่อยดึงลักษณะเฉพาะมาใช้—ไม่ใช่โทนเลือดสาด แต่เป็นความรู้สึกของเมืองที่รอวันล่มสลาย และความเหงาที่กลืนกินตัวละคร

สุดท้ายฉันมักจะทดสอบกับผู้อ่านกลุ่มเล็กๆ เพื่อดูว่าช่องว่างในเรื่องทำงานหรือเปล่า การปล่อยให้ผู้อ่านเติมความหมายด้วยตัวเองบ่อยครั้งทำให้ผลงานยังคงหลอกหลอนหลังอ่านจบ นี่แหละคือเสน่ห์ของสยองที่ไม่ซ้ำใคร

ฉันมองว่าสิ่งสำคัญในการสร้างสยองขวัญแปลกใหม่คือการเลือก 'มุมมอง' ที่ไม่คาดคิดและยึดมันอย่างจริงจัง เช่นให้เรื่องเล่าจากของใช้ในบ้าน หรือมุมมองของคนไข้ที่ความทรงจำถูกตัดต่อบ่อยๆ การเปิดมุมมองที่ต่างออกไปทำให้รายละเอียดธรรมดาเปลี่ยนความหมายได้ทั้งหมด

วิธีที่ฉันใช้บ่อยมีสองสามอย่าง: หนึ่ง ให้กฎของโลกในเรื่องไม่ชัดเจน แต่คงเสถียรในระดับหนึ่ง เพื่อให้ผู้อ่านพยายามคาดเดาแล้วพบกับความผิดหวัง สอง ใส่เรื่องราวส่วนตัวเข้ามา—ความกลัวที่มาจากความสัมพันธ์ลึกๆ มักสะท้อนและทำให้ฉากสยองมีแรงกดดันทางอารมณ์ สาม ใช้จังหวะและความเงียบอย่างมีทักษะ บ่อยครั้งฉากที่ไม่มีคำตอบหรือช่องว่างในบรรยากาศสะเทือนใจมากกว่าฉากยกพวก

ตัวอย่างการนำไปใช้คือการดู 'Silent Hill 2' ในฐานะแบบอย่างการผสมความรู้สึกผิดกับสิ่งเหนือธรรมชาติ ฉันจะไม่เลียนแบบเสียงหรือภาพ แต่จะเรียนรู้วิธีสร้างสัญลักษณ์ที่วนเวียนในหัวผู้อ่าน และพยายามให้โทนเสียงของนิยายสอดคล้องกับตัวละครหลัก การทดลองกับรูปแบบประโยคสั้นยาว การตัดบทกระทันหัน และการใส่รายละเอียดที่ดูไร้ความหมายแต่กลับมีความหมายลับ ทำให้ผลงานไม่เหมือนใครและยังคงทำให้คนอ่านนอนไม่หลับ