Ai Oshi No Ko

J'étais en phase terminale d'insuffisance rénale. Le rein le plus compatible qu'on ait enfin trouvé pour moi, mon mari Régis l'a offert à ma sœur Laurine. J'ai refusé la proposition du médecin d'attendre un autre donneur et suis sortie de l'hôpital. Dégoûtée par ces gens, j'ai compris qu'il était inutile de continuer à me battre. Alors j'ai légué à ma sœur toutes mes économies des années passées. Enfin, j'ai vu mes parents sourire. Régis s'épuisait chaque jour à prendre soin d'elle. Loin de m'irriter, je l'encourageais à être plus attentionné. Quand notre fils a demandé si ma sœur pouvait devenir sa maman, j'ai même acquiescé en souriant. Mais pourquoi, maintenant que tout leur a réussi, regrettaient-ils soudain ?

Je m'appelle Kyra toto. Je vis à Paris j'ai 27 ans. Après avoir eu mes diplômes en communication j'ai décidé de rentrer à Abidjan pour apporter un plus à mon pays. Si on me réveillais il y'a peu pour me dire ce que j'ai vécu j'y n'y croirais pas. L'amour vrai ça existe. Je vais vous raconter mon histoire intitulé "coup de foudre".

Je suis mariée à Elliot Graves, le baron de la drogue mafieux de Paris, depuis huit ans maintenant. Mais aujourd'hui — le jour de notre anniversaire de mariage — j'ai reçu une photo de lui avec ma meilleure amie, Lila, célébrant comme s'ils étaient les mariés. Et dans ses bras se trouvait mon fils, Owen. J'ai fixé l'image, puis j'ai tapé une phrase en réponse. « Comme c'est parfait. » Une demi-heure plus tard, Elliot a fait irruption par la porte d'entrée. Sa voix a tonné dans le couloir. « Pourquoi es-tu toujours aussi garce avec Lila ? » Owen, mon petit garçon, a poussé contre ma jambe et m'a lancé un regard noir. « Méchante Maman », a-t-il dit. « J'aimerais que Mlle Lila soit ma vraie maman. » Je n'ai pas bronché. J'ai simplement marché vers le tiroir, en ai sorti la pile de papiers bien ordonnés que j'avais préparés depuis longtemps, et je les ai posés sur la table avec un calme définitif. « D'accord », ai-je dit, d'une voix calme. « Tout est de ma faute. Maintenant, puis-je partir ? »

Ma belle-mère a eu un accident de voiture et est entrée en salle d'urgence. J'ai passé plus de vingt appels à mon mari qui est avocat avant qu'il ne réponde. « Qu'est-ce que tu fais encore ? Camille a eu un problème, je l'ai aidée. Arrête de faire des histoires. » J'ai retenu mes larmes et je lui ai dit que maman avait eu un accident et que j'avais besoin de cent mille euros. Mais il a cru son premier amour et m'a répondu méchamment : « En quoi l'accident de ta mère me concerne ? N'essaie pas de me soutirer de l'argent pour ta famille. Laisse-moi tranquille, je suis occupé. » Il a raccroché brutalement et ma belle-mère n'a pas survécu à l'opération. Mais trois jours plus tard, au tribunal, j'ai vu mon mari plaider éloquemment en faveur de son pemier amour, accusée de conduite en état d'ivresse. Grâce à son éloquence, il a fait acquitter son ex en invoquant un manque de preuves. J'ai été anéantie et je lui ai demandé le divorce dès la fin de l'audience. Mais il a paniqué. « Ma mère t'a toujours bien traitée ! Si tu divorces, elle sera triste ! » J'ai éclaté de rire froidement et je lui ai jeté à la figure les factures de l'hôpital et le certificat de décès. Idiot, il ne savait même pas encore qu'il n'avait plus de mère.

THE GREEN TEMPTATION SERIES #1 —Slander Vlustero "You won't escape from me, not again." napaigtad ako nang marinig ko ang pamilyar na boses. Hindi ako kumibo. Sinundan ko lang ng tingin ang kanyang ginagawa. Lumapit ito sa akin at inilapag ang isang paper bag. "What's your answer?" napatitig ako sakanya. Yung titig na kinasusuklaman ko sya. Gusto ko syang pagmumurahin at patayin. "Hindi ko kailangan mamili dahil makakalabas ako dito." matapang na sagot ko. "Really?" hindi makapaniwalang tanong nito sa akin. Taas nuo ko naman syang tiningnan. "Oo, at hinding hindi ako mahuhulog sayo, gago. Itaga mo yan sa bato, kumulubot man yang pagmumukha mo." narinig ko itong tumawa. "Did you see the outside of this room?" umiling ako. Alam ko imposibleng makalabas dito palang sa loob ng kwarto paano pa kaya sa labas. "Wala akong pakialam kung kamatayan ang nasa labas, ang mahalaga makatakas ako. Hindi ko masisikmura ang mga pinaggagawa mo." sa totoo lang kauti lang talaga ang tiyansa na makatakas ako rito. Pero susubukan ko. How can I escape from someone like him? Can I really escape from him even if I escaped from here?

Sabi nila lahat ng bagay at tao my lugar may pwesto, may panahon at oras makakapagpasaya man sayo o hindi. Gaya na lang ng araw sa umaga bwan sa gabi, ang tubig sa ilog umaagos at ulan ay pumapatak, ang tao ay nabubuhay at namamatay... But Im not buying it kasi kung ganon? Bakit kinuha agad ang mahal ko? Ang lugar at pwesto pati panahon at oras nya ay dapat sa tabi ko. Kaya isa lang ang ibig sabihin LIFE IS A BIG BULLSHIT UNFAIR! Sandali ko lang syang nakasama pero kinuha na lang sya bigla. Marami pa kaming gustong gawin at puntahan. Marami pa syang pangarap na gustong tuparin. Kung maibabalik ko lang ang oras. Pero kahit anong gawin ko di na ko makakabalik sa oras na yon. Yong masaya at kasama ang mahal ko. *** Tumgin ako sa salamin at yuko. Tumingin uli ako sa salamin... Tingin sa likod.... Sa salamin uli.... "Oh jesus!!!!" "Waaaaaaahhhhhh..." Sigaw ko habang nakaturo sa salamin. Subra talaga ang takot ko kaharap ko ang bata kong pag mumukha! Sigaw pa rin ako ng sigaw buti na lang walang tao kundi para akong baliw. Totoo ba to? Kinurot ko sarili ko at pinag sasampal. "Aray! Putik ang sakit" "Ano bang nangyayari? Ganito ba sa heaven?" Lumabas ako hahanapin ko na si mahal walang duda patay na ko! As in dead. Pero pano si mommy? Hinihintay ako. "Bala na si batman basta mahanap ko si mahal." Napadaan ako sa labas ng at.. Ano ba showing nila mga luma na pang 2014 pa. sariwa pa sa akin ang mga taon ng nakilala ko si mahal. Teka? Parang may di tama. Kaya nag duda na ko nagtanong- tanong ako at sa 20 na taong tinanong ko isa lang ang sagut... Today is APRIL, 17,2014. Hindi pwede, 2055 na sa panahon ko.

Après ma mort, mes parents ont donné leur consentement au don d'organes, et ma rétine a été greffée à leur fille adoptive préférée, Delphine Laurent. Delphine a épousé mon frère aîné — ils formaient enfin une vraie famille. J'ai lutté toute ma vie contre Delphine, mais je n'en ai tiré que solitude et désespoir. Lorsque la vie m'a donné une seconde fois, j'ai décidé de suivre mon propre chemin… et, à ma grande surprise, j'ai trouvé le bonheur.

Noong tinanong ako ng aking ama kung sino ang gusto ko pakasalan para sa kapakanan ng alyansa ng aming pamilya, iba ang pinili ko sa buhay na ito. Hindi ko na pinili si Leonardo Vittorio. Sa halip, pinili ko ang nakatatanda niyang kapatid, si Ivan Vittorio. Mukhang naguluhan ang ama ko. Alam nga naman ng lahat sa Chicago na lumaki kami ng magkasama ni Leonardo. Sampung taon ko siyang hinahabol. Bilang nakatatandang anak na babae ng pamilya Lucien, matagal ng nakaukit ang pangalan ko sa tabi ng kanyang pangalan para sa listahan ng mga arranged marriage. Naniniwala na ang pagsasama namin ay nakatadhana. Habang inaalala ang nakaraan kong buhay, pinilit ko ngumiti ng mapait. Dati, pinakasalan ko si Leonardo tulad ng matagal ko ng hinihiling. Pero makalipas ang aming kasal, hindi niya ako ginalaw kahit isang beses. Ang akala ko may sakit siyang hindi niya masabi at nagpakahirap ako na pagtakpan siya. Sa ika-anim na anibersaryo ng aming kasal ko nalaman ng buksan ko ng hindi inaasahan ang kahadeyero niya. Sa loob, may maayos na litrato niya kasama ang ampon na babae na nagmakaawa ako sa ama ko na ampunin. Sa mga litratong iyon, may dalawang taong gulang na batang lalaki din–ang anak nila. Masaya silang pamilya ng tatlo. Doon ko napagtanto sa mga oras na iyon. Hindi sa may sakit siya. Hindi niya inisip na asawa niya ako. Para mapalayas ako, nagplano sila ng ampon kong kapatid para ako’y patayin. Ngayon at nabigyan ako ng ikalawang pagkakataon, pinili ko na ibigay sa kanila ang blessing ko. Pero noong naglakad ako sa simbahan suot ang aking wedding dress, habang nakapatong ang braso ko sa braso ni Ivan, pumasok si Leonardo bigla ng may dalang baril. Mukha siyang baliw at wala sa kontrol. “Madeline!” Paos ang boses niya at halos maputol. “Ang lakas ng loob mo?”

I love him since I saw him. Hindi ako naniniwala sa love at first sight pero ng makita ko siya binali niya ang paniniwala ko. Alam ko sa sarili ko mahal ko siya, kaya ganun nalang ang tuwa ko ng inapproach niya ako pero nawasak ang puso ko "Hindi ba best friend mo si Ms. Clarfson baka pwede mo naman ako sa kanya ipakilala sa kanya". My smile faded, my heart broke into pieces. Mahal ko siya at hanggad ko ang kaligayahan niya. Kung sa best friend ko siya sasaya bakit ko namana aalisin ang kaligayahan niya. Decades passed by, for almost decade ko na sya minamahal ng pa lihim. Could you imagine for almost decades na din ako nasasaktan ng palihim. But everything ruin, when my best friend married someone else and left my man broken. I don't know what happen but I found myself sharing a bed with the man I loved. I got pregnant with his child. Being pregnant with his child gives me hope, hope that he's going to love me how I love him but the hope has vanished. My love for him turns to anger and hatred. Is my love for him gonna die or consisting loving him even it's killing me?

Ang boss ko ay may matinding trust issues—at ako lang ang pinagkakatiwalaan niya, kahit madalas niya akong nasisigawan. Pero kailangan ko nang mag-resign dahil kailangan ako ng ate ko na nasa Dubai. Ang problema? Ayaw akong pakawalan ng boss ko maliban na lang kung makahanap ako ng kapalit… in just three months. Eh choosy pa naman siya! Paano ko ‘to maaayos bago ako maiwan ng eroplano?