Elemento Ng Emotional Quotient

Synopsis: "Go in search of the confessor. I want her found by all means" says the king. "No matter what, make sure she doesn't die. I want her alive"he paused and took in a deep breath. "I have so many plans in store for her" ***** Her name is Isabelle. And she's the last confessor - the last of her kind. Of course, they were more than that. But, not until her village was ambushed few days ago by the King's guards, and every one of her kind died. All the confessors were killed.Every one of them died, except her - Isabelle. What was the vengeful King's plans for her?

My neighbor's daughter is sick, and my mother forces me to donate a kidney to her. I've been malnourished since childhood—just drawing blood is enough to cost me my life. However, my mother says, "What does your death matter to me? Rhea is my actual daughter!" Only then do I learn that my mother switched me and our wealthy next-door neighbor's daughter at birth! I glance at my neighbor's daughter, but she's calm and unaffected. I watch as my mother signs the consent form for the operation. My father ties me to the operating table, and my brother performs the surgery. I have no strength to retaliate, so I make one last request—a DNA test with my mother. She agrees—she wants me to stop holding out hope. Later, I forget everything after the surgery, but she breaks down.

Five years ago, Stella escaped the very pack that should have protected her but instead wanted her dead. Rejected by her mate, Silas, and framed for a crime she didn’t commit, she fled with nothing but the clothes on her back and a newfound power that terrified everyone—including herself. Now, living in the human world, she’s tried to leave the past behind. But when Silas shows up with an impossible revelation—no one in their pack has shifted since the night she left—Stella is forced to confront the truth. The pack believes she’s tied to the curse threatening to destroy them. With enemies closing in, Silas asking for her help, and unwanted feelings rising from the dust, Stella must decide: can she trust the man who betrayed her, or will she watch her old world burn to the ground? This time, she holds the power—and she’s no longer the girl who ran.

Hindi kamukha ng tatlong taong gulang na anak kong lalaki ang asawa ko. Naghihinala, ang father-in-law ko ay kumuha ng paternity test para sa anak ko. Ang resulta ay nagpakita na walang biological na relasyon sa pagitan nila. Galit at napahiya, ang father-in-law ko ay sumabog sa galit, nagbato ng mga insulto sa akin at pinagbantaan pa na patayin kami. Ang asawa ko, galit din, ay sinampal ako ng malakas sa mukha. “Walang hiya ka! Hinayaan mo ako na palakihin ang anak ng ibang lalaki ng tatlong taon!” Habang nakatitig sa kanilang nagaakusang mga mukha, kalmado akong gumawa ng isa pang report—paternity test sa pagitan ng asawa ko at ng kanyang ama. Kinumpirma nito na sila ay hindi din biological na magkaugnay. Ang kanilang mga ekspresyon ay napahinto sa gulat. Na may maliit na ngiti, sinabi ko, “Mukhang hindi natin alam kung sino ay hindi parte ng pamilyang ito, hindi ba?”

Sa unang araw ko ng trabaho, isa sa mga bago kong katrabaho ang nagpapakita sa amin ng mga senyales na siya ang anak ng chairman. Sumipsip at pinuri siya ng lahat nang marinig nila iyon. At hindi pa rito nagtatapos ang lahat—dahil pinalabas din nila na isa akong sugar baby ng isang mayamang matanda! Galit akong tumawag sa chairman. “Tinawag ka nilang matanda na may sugar baby, Dad!”

Dalawang buwan ng mamatay ako, napagtanto ng mga magulang ko na nakalimutan nila akong iuwi mula sa lakad nila. Naiinis na sumimangot at sumigaw ang ama ko. “Dapat siyang maglakad mag-isa mismo. Kailangan ba niya talaga itong palakihin?” Ang kapatid ko, na mayabang, ay binuksan ang chat namin at nagpadala ng emoji, kasama ng message. [Mamatay ka na dyan. Sa ganitong paraan. Kami ni Scarlet ang maghahati sa pamana ni Lola.] Wala siyang natanggap na sagot. Habang malamig ang ekspresyon, nagsalita ang nanay ko, “Sabihin mo sa kanya na kapag nagpakita siya sa kaarawan ng lola niya sa tamang oras, hahayaan ko na ang pagtulak niya kay Scarlet sa tubig.” Hindi sila naniniwala na hindi ako nakaalis ng gubat. Matapos maghukay ng malalim, nakita nila sawakas ang mga buto ko.

After the plane crash, my body was never recovered. My soul drifted back to the home I hadn't stepped foot in for five years. They didn't know I was dead. They were still waiting for me to come home for Christmas. When my mom got the call from the airline, she froze for a long time, completely at a loss, before breaking down in tears. I followed them as they went to the memorial crash site. That was when I noticed something strange—I could see their levels of regret hovering above their heads. My brother's regret level read: 40%. My father's showed: 60%. Even my sister-in-law had 30% over her head. But my mother's regret level? It flashed a cold, unchanging 0%.

Dalawang taon na ang nakakaraan, pinilit ako ng nanay ko na makipaghiwalay sa boyfriend ko para palitan ang kapatid niya at pakasalan ang kanyang bulag na fiance. Dalawang taon ang nakalipas, bumalik ang paningin ng asawa kong bulag. Pagkatapos, hiniling ng nanay ko na ibalik ko siya sa kapatid ko. Tiningnan ako ng masama ng tatay ko. “Huwag mong kalimutan na fiance ni Rosie si Ethan! Sa tingin mo ba karapatdapat kang maging asawa niya?” Mamamatay na din naman ako. Kay Rosalie na ang posisyon ng pagiging Mrs. Sadler kung gusto niya! Hihintayin ko na karamahin sila kapag patay na ako!

Ang mga magulang ko ay dinala ako sa korte para makuha ang puso ko at maligtas ang ampon na kapatid kong babae. Ang judge ay gumamit ng advanced technology upang ma-extract ang aming mga alaala. Ang jury ng 100-katao ang magdedesisyon ng hatol. Kung ang mga magulang ko ang mananalo sa kaso, ang mga laman-loob ko ay mapupunta sa kanila. Sa tingin nila ay hindi ako magpapakita sa trial dahil sa tingin nila ay masamang tao ako. Gayunpaman, ang lahat ay napuno ng luha nang makita nila ang mga alala at ang katotohanan ng nangyari!

Dahil lang kumain ako ng isa pang extra na paa ng manok kaysa sa kapatid kong lalaki, pinalayas ako ng tatay ko mula sa bahay sa gitna ng isang snowstorm. Noong tumagal, ang tatay ko na isang archeologist ay nahukay ang aking katawan. Dahil sa nawawalang ulo ko, hindi niya ako nakilala. Kahit na noong nakita niya ang katawan ay may parehong mga peklat na meron ako, wala siyang pakialam. Pagkatapos, ang nanay ko ay kinuha ang aking puso at pinakita ito sa kanyang mga estudyante. “Ngayong araw, pag aralan natin ang puso ng isang taong may congenital heart disease.” Minsan niyang sinabi na makikilala niya ako kahit na anuman ang itsura ko. Mama, ngayon at ang tanging natitira sa akin ay ang puso ko, nakikilala niyo pa rin ba ako?