Healing

During a family gathering, my mother produces a few photos of different men. She asks me which one I want to get into an arranged marriage with. I don't choose Bradley Garvin again in this lifetime. Instead, I pull out a photo of my own and give it to my mother. It's of Terrence Garvin, the Garvin family's true leader. My mother is surprised. I've pursued Bradley for many years, after all. What she doesn't know is that I married him in my past life. However, he rarely came home. I always thought it was because he was too busy. Whenever anyone asked me about it, I took all the blame. I only discovered the truth on our 20th wedding anniversary after accidentally breaking a box he kept locked in his closet. It turned out my sister was the one he'd always loved. He never returned home because he didn't want to see me. Unexpectedly, Bradley loses his mind when I'm about to put a diamond ring on Terrence's finger on our wedding day.

เกวลินไม่เคยคิดเลยว่าการช่วยเหลือชายแปลกหน้าที่บาดเจ็บหน้าคอนโดจะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล เพราะชายผู้นั้นคือ คีรินทร์ วาเลนซิโอ มาเฟียผู้เย็นชาและอันตรายที่สุดในโลกใต้ดิน เขาหายตัวไปจากชีวิตเธอหลังจากคืนนั้น...ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดที่ทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก "เธอเป็นของฉันตั้งแต่วันที่ช่วยฉันไว้ จำไว้ เกวลิน…ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป” จากคนธรรมดา เธอกลายเป็นจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวของราชามาเฟีย และโลกของเขา...เต็มไปด้วยอันตราย การหักหลัง และสงครามเลือด แต่เขาไม่เคยลังเลที่จะใช้ทั้งอำนาจ เงิน และชีวิต...เพื่อปกป้องเธอ แม้ว่าเธอจะพยายามวิ่งหนี เขาก็จะลากเธอกลับมา…ด้วยหัวใจที่คลั่งรักจนแทบระเบิด

Sebuah sistem misterius, tubuh yang tak tertandingi, dan dunia yang kejam menunggu Hiro Akame. Di mana yang lemah dihancurkan, hanya yang kuat bertahan. Apakah ia akan menjadi korban lagi… atau penguasa yang menaklukkan segalanya?

Ah Nian sengaja masuk ke kediaman keluarga Hua demi membalaskan dendam pada keluarga Hua. Hua Mei sudah membuat keluarga Ah Nian hancur. Hua Mei berselingkuh dengan ayah Ah Nian di masa lalu hingga memutuskan untuk meninggalkan Ah Nian dan juga ibunya. *** Karena kehidupan yang sulit membuat ibu Ah Nian jatuh sakit hingga harus melakukan operasi. Ah Nian sama sekali tidak memiliki uang. Pada waktu yang sama putri dari keluarga Hua membutuhkan donor mata, Ah Nian mendonorkan matanya untuk menyelamatkan ibunya. *** Setelah Ah Nian masuk di kediaman keluarga Hua, satu demi satu orang di kediaman jatuh ke dalam perangkap. "Juan Lin, pria bodoh ini sungguh berpikir aku jatuh cinta padanya? Mimpi saja!"

ในวันที่คำพูดของนางเป็นเพียงลมปาก ถูกเขาเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด่าทอสารพัด หยามน้ำใจ และไม่ให้เกียรติ กล่าวหาว่านางเป็นสตรีร่าน ต่ำทรามกล้าสวมหมวกเขียวให้สามีอย่างไร้ยางอาย ทั้งที่นางรักเขา...รักมากจนยอมยกทุกสิ่ง ยอมให้สตรีอื่นก้าวเข้ามาในเรือน นางยอมทุกอย่างเพียงเพื่อให้เขามีความสุข แม้ต้องแบ่งบุรุษที่เป็นสามีให้สตรีอื่น แต่สุดท้ายสิ่งตอบแทนที่ได้กลับเป็นความตายอย่างน่าสมเพช ไป๋ซูหนิงถูกบุรุษผู้นั้นสั่งลงโทษโดยไม่เคยถามไถ่ความจริง มิหนำซ้ำยังทำราวกับว่านางก่อความผิดใหญ่หลวง ทั้งที่นางบริสุทธิ์ใจต่อเขาถึงเพียงนี้ทว่าเซี่ยจวิ่นอี้กลับมอบผ้าขาวและยาพิษให้นางเลือก...เสแสร้งทำราวกับเป็นผู้มีเมตตาเสมือนเป็นบุญคุณก้อนสุดท้าย สิ่งที่เขามอบให้นั้นคือความตาย! ในคืนฟ้าฝนโหมกระหน่ำ นางสิ้นใจอย่างอนาถ พร้อมกับบุตรในครรภ์ที่ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ ทว่า…ฟ้ากลับให้โอกาสนางได้ย้อนคืนมา ชาตินี้ ภพนี้ ต่อให้ต้องดิ้นรนเลือดตากระเด็น นางจะไม่ข้องแวะกับบุรุษผู้นั้นอีก! ไป๋ซูหนิงสาบาน จะพาบุตรในท้องหนีไปให้ไกลจนบุรุษผู้นั้นไม่อาจเอื้อมมือคว้านางได้อีกแน่!

ซูเซียว โกรธแค้นที่มองคนผิด ทำให้ลูกในครรภ์ไม่มีโอกาสลืมตาดูโลก ทั้งหมดเป็นเพราะหญิงชั่วชายโฉดคู่นั้น หากแต่สวรรค์กลับเมตตาให้นางได้ย้อนเวลากลับมาทวงแค้น ชาติภพนี้นางขอเป็นสตรีร้ายกาจ

ชาติที่แล้ว...ในวันที่มู่เซี่ยหยางกำลังร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับสตรีอื่น กลับกลายเป็นวันที่ซูจู้เหยียนต้องตกเลือด สูญเสียทารกในครรภ์จนก้าวสู่ปรโลก เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้นางต้องตายอย่างอนาถในขณะที่เขากำลังมีความสุขกับสตรีอื่น ทว่าสวรรค์กลับเห็นใจให้โอกาสนางมีชีวิตกลับคืนมาอีกครั้ง.... เมื่อชีวิตของนางหวนคืนมาอีกครั้ง...นางไม่ขอเลือกเขาเป็นสามีอีก!

To encourage overall development, the kindergarten had asked each student to create a hand-drawn poster. My daughter Holly refused my help and insisted on doing it all on her own. Little did I know, most of the other children had their parents do the artwork for them. In comparison, Holly's delicate strokes were quickly dismissed. Not only was her work discarded into the trash, but her teacher also called her out in the parent group, criticizing her for being careless with the assignment. As I racked my brain trying to figure out how to help Holly regain her confidence in drawing, I was surprised to see Holly's artwork among the winning entries in the state-level children's art competition. But the signature wasn't hers—it belonged to another student from her class.

To save my wife, my lungs were pierced by a knife, leaving lasting consequences. When I fell ill and struggled to breathe, she said I was dramatic and went on a business trip with her childhood friend. When she returned, I found a man's underwear in her suitcase that did not belong to me. I calmly made the call: "Director, I've made up my mind. I'm going to assist in Avrika." Later, at the airport, she bent down, publicly lowering her head and begging for my forgiveness.

The seventh time Claire Fisher bailed on our marriage license appointment, I finally cut her out of my life—for good. From then on, if she was at a party, I wasn't. When she was scheduled to perform at our college's anniversary celebration, I made sure to leave early. The moment my company announced a collaboration with hers, I resigned without a second thought. Even on Christmas Eve, when she showed up at my parents' house with gifts, I slipped out with a half-hearted excuse about "visiting a friend." I blocked her number. Deleted her from my contacts. Burned every bridge and salted the earth behind me. No calls. No texts. No social media. I didn't reach out. She couldn't reach me. Simple as that. For the better part of my life, I was hopelessly in love with her—waiting on her, caring for her, putting her first in every way that mattered. I gave her all of me without ever holding back. But after the seventh time she left me sitting alone at the City Hall, something inside me broke. I was done. If that meant spending the rest of my life alone, so be it. Better that than sitting in an empty apartment, listening to the silence, holding on to hope for someone who never planned to show up.