Odette And Lancelot Story

เมื่อความรักอยู่ในความลับ และความลับก็ซ่อนอยู่ในความรัก หัวใจของเรื่องนี้จะจบที่ตรงไหน

“พี่บูม จะไปไหนเหรอคะ?” “มีนัด ถามทำไม” “คือ…หนูมีไปออกค่าย สะ…สองวันคะ” “แล้วฉันจำเป็นต้องให้ไปมั้ย?” “ถ้าไม่ไป…รุ่นพี่ก็จะไม่ให้หนูผ่านกิจกรรม…ค่ะ” “แล้วแต่!” “ขอบคุณค่ะ” “เดี๋ยว! เธอจะไปไหน?” “พอดีพี่ๆที่คณะนัดให้ไปคุยงานค่ะ” “ที่ไหน??” “XX PUBค่ะ” “ว่าไงนะ!” “พี่บูม!!! อื้อออ” ชายหนุ่มรั้งร่างเล็กเข้าไปกดจูบ ก่อนจะขบเม้มลงบนซอกคอเธอจนเกิดรอยแดงราวกับว่าทำความเป็นเจ้าของเธอแบบนั้น “จะได้รู้ตัวไว้ว่าเธอเป็นของฉัน!”

ฉันกุมความลับของเธอแล้ว ดูท่าเธอจะหนียากสักหน่อยนะ ฉันมันพวกเกลียดการโกหกซะด้วยซิ เธอจะไปไหนไม่ได้จนกว่าฉันจะสั่ง!

เมื่อความสนุกคึกคนองจนทำให้ก้าวพลาดทำลายชีวิตผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงอย่างไม่รู้ตัว เมื่อผลของการกระทำเผยออกมาในรูปแบบของเด็กน้อยตาดำๆที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เมื่อพ่อไม่ได้รักแม่ และแม่ไม่รู้จักพ่อ เรื่องราวความดราม่าในความรักจึงเกิดขึ้น

ดินแดน ที่เป็นเหมือนคำจำกัดความ ขอบเขตของความเจ็บปวดสำหรับหญิงสาวที่แสนอ่อนหวานอย่างพาเพลิน เขาคือรักเดียวสำหรับเธอ แต่เพราะความแข็งกร้าวที่เขามี มันสร้างกำแพงสูงขึ้นเพื่อกั้นเธอเอาไว้แบบไร้เหตุผล

“คุณแบล็คครับ คุณเอวาทำงานอยู่ที่บาร์XXครับ” “มึงว่าไงนะ!” “กำลังเต้นรูดเสาอยู่เลยครับ” มาเฟียหนุ่มวางปืนสุดหรูที่เพิ่งได้มาเป็นสินค้าใหม่ทันทีด้วยใบหน้าที่บอกบุญไม่รับ บาร์XX เสียงเพลงอีกทึกครึกโครมแสงไฟอันน้อยนิด หญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อย หุ่นเพรียว ผิวเนียนจรดทั่วทั้งตัว กำลังเต้นรูดอยู่บนเสาเหล็กเงาวับกลางบาร์ด้วยท่าทางพาเอาหนุ่มๆของขึ้นไปตามๆกัน “ไม่ได้กลัวตายเลยถูกมั้ย” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มร่างสูงรูปหล่อผิวขาวใส่ชุดดำสนิททั้งตัวพรางมีแมสสีดำปิดใบหน้า หญิงสาวเหมือนค้างกลางอากาศ แต่ก็ยังคงเต้นต่อจนกระทั่งชายหนุ่มปลดแมสสีดำสนิทที่ปิดหน้าลงจนเผยใบหน้าเต็มๆ “วอนตายมากซินะ” แบล็คเอ่ยพร้อมสายตาแสนน่ากลัว “ว๊ายยยยยยย” ผลัก!!!! ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก หญิงสาวหล่นร่วงลงมาจากเสาที่กำลังเต้นเมื่อตกใจใบหน้าของชายหนุ่มที่ยืนจังก้ามองเธอตรงหน้า

After falling head over heels for Joe Smith for three years, I finally got the proposal I had been waiting for. However, on the day of our wedding, he did not show up until the wee hours of the morning. When I found him, Joe was drinking happily with a young girl in his arms. “I’m already tired of her clinginess. She’s a joke. Who else would want her?” Much later, he made me a wedding ring and proposed with my favorite jasmine flowers. But a muscular man opened the door instead. The man had two scratch marks on his neck and smirked at the disheveled Joe. “Isn’t it a bit too shameless of you to propose to a married woman?”

Soon after I came back to the country, someone slapped me right across the face in broad daylight, yelling that I was a mistress. A crowd of reporters closed in, pelting me with questions about whether Chandler Armstrong, CEO of Armstrong Industries, was keeping me as his mistress. I was stunned speechless for a moment, but then I pulled out my wedding photo with Chandler from seven years ago and held it up. "What are you talking about? I'm his wife!" The crowd went silent, and the woman who'd slapped me turned white as a sheet. Only then did I finally get it: while I'd been overseas, Chandler had been openly involved with an actress, and everyone in his social circle had already decided she was the future Mrs. Armstrong. Today, they all came expecting to confront a mistress—only to find out that I was actually his wife. Later, Chandler tried to justify it. "Alina, you've been out of the country for years. I'm a man, and I have needs. She's just a B-list actress; it's not like she threatens your position. Why should you be upset? Just let it go," he said. "Don't make a scene." I handed him the divorce papers. "You make me sick."

In front of the orphanage gates, Rebecca Schwartz, the impoverished student I had been sponsoring, stood glaring at me with a face full of disdain. "If you don't let Freddie come along, I'm not going to your house either," she declared, her tone sharp and unyielding. In the past, blinded by love and hopelessly infatuated, I would have caved to her demands, humbling myself just to keep the peace. But things were different now—I had been reborn. Staring at this despicable pair, who had once caused my tragic demise, a tidal wave of fury surged within me. Yet, it settled into nothing more than a faint, icy smile on my lips. "Then stay here," I said, my voice cold and steady. "Rot in this place alongside your precious Freddie. After all, trash like you belong in the garbage heap."

On the eve of the National Robotics Championship, I smashed my carefully designed bot to pieces and announced my withdrawal. Everyone said I was a fraud who was quitting out of fear of being exposed. Online, the netizens mocked me relentlessly. Only one person, Adrian Cross, the so-called genius of the century, spoke up in my defense, his voice dripping with false sincerity, "I believe in River Lowell’s skills. Only he deserves to be my opponent. No matter what setbacks he’s facing, I hope he comes back to the arena and proves himself." In my previous life, the robot I built was identical to his. No matter how I tried to prove he had copied me, Adrian stood before the cameras, wearing his benevolent mask, and said, "It’s fine. This robot can go to River. I can always build something even better." His fans swarmed me, tearing me apart online, and no one believed in my talent. I swallowed the humiliation and vowed to rebuild my robot from scratch. However, when I was assembling it, the Power Core in my kit exploded, shattering my skull. That same night, I was rushed into the ICU. Netizens clapped and cheered, saying I got exactly what I deserved. That night, my girlfriend, Lila Hart, signed the hospital’s DNR consent form without hesitation. Until the day I died, I never understood how Adrian had gotten my robot’s data or why Lila had joined forces with him. When I opened my eyes again, I was back on the very day of the competition.