Share
บทที่ 1177
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1178
อั่ก!ลิลลี่ปลิวออกไป เลือดกระอักออกมาจากปาก เธอปลิวไปหลายเมตรก่อนที่เวดจะจับตัวเอาไว้ พวกเขาหยุดและค่อย ๆ ยืนขึ้น"นายหญิงใหญ่!" ลาโกริโอหลายคนรีบวิ่งเข้าไปดูอาการลิลลี่อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำร้ายแนช พวกเขาเป็นสามีภรรยากันมานานกว่า 20 ปี"ลิลลี่ เธอกล้าดียังไงมาทำร้ายนายท่าน?!" ไททัสและคนอื่น ๆ มองลิลลี่ด้วยความโกรธลิลลี่หัวเราะลั่น "ฮ่า ๆ...! อย่ามาโทษฉันเลย โทษแนชเถอะที่เป็นไอ้สารเลวเนรคุณ ตระกูลลาโกริโอทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยตระกูลวู๊ดให้แข็งแกร่งขึ้นและได้กลายเป็นหนึ่งในแปดตระกูลลึกลับ ตรงกันข้าม เขากลับเอาจิ้กจอกโจแอนและเฟนด์ ที่เป็นลูกนอกสมรส ได้เป็นทายาทของตระกูล! มันสมควรตาย!""ลิลลี่ เธอมันโหดร้าย! นายน้อยเฟนด์คือลูกชายของนายท่าน! และทำไมเธอยังถึงหมกมุ่นอยู่อีกในเมื่อเรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้ว" ไททัสเสียงดังขณะจ้องมองลิลลี่อย่างถมึงทึง "นอกจากนั้น เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอที่นายท่านจะอยากเจอพวกเขาตอนที่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้อีกไม่นาน แล้วเราก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวแลนซ์เลย เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ตื่นซะ! แลนซ์ไปที่ที่อันตรายที่สุด และไม่มีอัจฉริยะคนไหนที
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1179
เวดหัวเราะเสียงดังและพูดกับแนชว่า "ฉันจะฆ่าแก ไททัส เคนเนธ ลูกชายแก แล้วก็คนอื่น จากนั้นฉันก็จะได้เป็นนายท่านของตระกูล!""ฟังให้ดี สมาชิกของตระกูลลาโกริโอ เวด วู๊ดมีความสามารถในการต่อสู้เก่งที่สุดในตระกูลวู๊ดตอนนี้ ถ้าไม่อยากตาย ก้าวเข้ามาเลย พวกสมาชิกในตระกูลวู๊ดก็ด้วย แนชกำลังจะตายแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องย้ายข้าง!" ลิลลี่ตะโกนเสียงดัง"ฉันเห็นด้วยกับนายหญิงนะ เฟนด์เป็นแค่ลูกเขยที่แต่งงานกับภรรยาของตระกูลที่โลกภายนอก ตระกูลวู๊ดคงจะน่าอายถ้าเขาเป็นนายท่านของตระกูล คนคิดว่าตระกูลวู๊ดไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว! ฉันสนับสนุนให้ผู้อาวุโสลำดับสามมาเป็นนายท่านของตระกูล!" อย่างที่คาดไว้ ชายชราจากตระกูลลาโกริโอที่เป็นผู้อาวุโสเดินเข้าไปละยืนข้างลิลลี่"อะไรน่ะ? นี่ฉันเพิ่งมาถึงตระกูลวู๊ด แล้วเรื่องมันก็..." เคย์ล่าพูดไม่ออกขณะยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ใครจะรู้ว่าความกังวลของพ่อเธอจะเป็นจริงเร็วขนาดนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลย สุดท้ายแล้ว คนอย่างเธอก็เปลี่ยนสถานการณ์ไม่ได้"นายน้อยเฟนด์ ตำแหน่งควรมอบให้กับคนที่มีความสามารถสูงสุดในตอนนี้นะ ทำไมไม่มอบให้เขาซะล่ะ?" ผู้อาวุโสตระกูลวู๊ดอีกสองคนศรัทธาเริ่มสั่นไหว ส
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1180
ฟุ่บ!ผู้อาวุโสลำดับสองเร็ว แต่ผู้อาวุโสลำดับสามเร็วกว่าเวดมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่างรวดเร็วราวสายลมและเหวี่ยงหมัดใส่ผู้อาวุโสลำดับสองตูม!แรงระเบิดดังขึ้นอย่างอึกทึกโครมคราม แรงกระแทกทำให้ตัวผู้อาวุโสลำดับสองปลิวอออกไปราวกับว่าวป่านขาด ตกลงมาด้วยแรงโน้มถ่วงและเลือดก็กระอักออกจากปาก"ฮ่า ๆ...! แม้แต่ผู้อาวุโสลำดับแรกก็ชนะฉันไม่ได้ แต่แกอยากจะฆ่าที่รักของฉันในขณะที่แกเป็นแค่เทพแท้จริงขั้นกลางเนี่ยนะ ผู้อาวุโสลำดับสอง?" เวดหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นว่าเขาอาเจียนเป็นเลือดจากแรงการโจมตีของตัวเอง เวดเข้าหาลิลลี่และกอดเอวไว้ต่อหน้าฝูงชนลิลลี่ตาแดงก่ำและจ้องอย่างเขม็ง ทำให้เขาปล่อยเธอ"กลัวอะไรไปที่รัก? ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาต้องรู้เรื่องของเราอยู่ดี เราแอบต่อไปไม่ได้แล้วใช่ไหม? ฮ่า ๆ...! ให้แนชมองมาก็ดีนะ บางทีมันอาจจะตายเพราะความโกรธโดยที่เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย!" ผู้อาวุโสลำดับสามเยาะเย้ย "ใครกล้าต่อต้านฉันวันนี้จะได้เป็นวันตายของแก ฉันมีความสามารถในการต่อสู้ระดับสูงสุดในขณะที่ผู้อาวุโสลำดับแรกและสองบาดเจ็บ พลังพวกมันนี่ช่างน่าสมเพชจริง ๆ และฉันก็มีตระกูลลาโกริโอสองสามคนที่จะสู้ไปด้วยกัน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1181
"ผู้อาวุโสลำดับสามกับนายหญิงคนแรก มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ตระกูลสาขาให้อะไรกับพวกเรามามากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่พวกคุณก็แอบเพิ่มเปอร์เซ็นต์ของพวกเขาไปมากเลย!" ผู้หญิงคนหนึ่งของตระกูลวู๊ดก้าวขึ้นมา ใบหน้าเธอซีดด้วยความโกรธ"ใช่ เห็นแก่ตัวมาก จะต้องการทรัพยากรมากขนาดนั้นไปทำไม? เพราะทำไม่สำเร็จขนาดนั้นใช่ไหม?" ชายวัยกลางคนอีกคนก็ก้าวเข้ามาข้างหน้าเช่นกัน พวกเขาคือสมาชิกของตระกูลวู๊ด และขัดขวางการกระทำของลิลลี่ไม่ได้"ฮึ่ม! ตระกูลสาขาก็ควรจะรับใช้เราตระกูลหลักอยู่แล้ว ถ้าฉันขอมากกว่านี้มันจะทำไม?" ลิลลี่พูดอย่างไม่พอใจ "นอกจากนั้น พวกแกก็ไม่ได้แข็งแกร่งนักหรอกถ้าตระกูลลาโกริโอไม่สนับสนุน ถึงเวลาที่ตระกูลวู๊ดจะตอบแทนตระกูลลาโกริโอแล้ว เอาจริง ๆ นะ ฉันส่งทรัพยากรไปให้ตระกูลลาโกริโอแล้ว""ลิลลี่ ลาโกริโอ นี่มันมากเกินไปแล้ว!" แนชโกรธจนหน้าเขียว เขามองเธอด้วยความโกรธขณะพูด "มันจริงที่ตระกูลลาโกริโอช่วยเราไว้ตอนที่เราอ่อนแอ แต่เราก็ได้ช่วยพวกคุณเช่นกันในตลอดหลายปีที่ผ่านมา ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าทำไมตระกูลลาโกริโอถึงไม่เติบโตไปไหนสักที? เพราะพวกเธอต้องทรมานกับความตายมากมายในตอนที่แอบไปสู้ก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1182
"ออร่าแข็งแกร่งอะไรขนาดนี้! นี่มันเป็นออร่าที่อลังการที่สุดในหมู่ปรมาจารย์ขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงเลยนะ!" ชายชราอุทานหลังจากเห็นออร่านั้น"ใช่! ทำไมนายท่านบินได้ง่ายขนาดนั้น? นอกจากนี้ ผิวของเขาก็ไม่เหมือนโดนยาพิษอีกแล้ว เขาดูสดชื่นขึ้นมาก!" หนึ่งในผู้พิทักษ์ตื่นเต้นอย่างมากและเหมือนจะมีความหวังขึ้นมา เป็นไปได้ไหมว่านายท่านจะสบายดี? เหมือนว่าเขาไม่เคยมีอาการอะไรมาก่อนเลย!"เกิด... เกิดอะไรขึ้น? มันโดนวางยาไม่ใช่เหรอ?" ลิลลี่พูดไม่ออกขณะที่ยืนอยู่ตรงนั้น เธอมองแนชอย่างตกตะลึง"เป็นไปไม่ได้! ทำไมแก..." ผู้อาวุโสลำดับสามตกใจมากจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวและสีซีด แม้ว่าเขาจะอยู่ขั้นสูงสุดของเทพแท้จริงแล้ว แต่ฝีมือก็ยังห่างไกลจากแนชเพราะเขาเพิ่งจะบรรลุ แนชอยู่ที่ตรงนี้มานานสองสามปี พลังการต่อสู้ของเขาดีกว่าเวดแน่นอนนอกจากนั้น บาดแผลของผู้อาวุโสลำดับแรกและลำดับสองก็ไม่ได้เจ็บหนักจนตาย เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขายังต่อสู้ได้ เวดคงสู้ไม่ไหวหากเจอทั้งสามคนแนชไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะเมตตา เขาชี้ลิลลี่และคนที่สนับสนุน "ฆ่าคนพวกนี้ซะ เอาไอ้แก่เวดนั่นมาให้ฉัน!""แนชวู๊ด แกกล้าดียังไง?! ฉันคือนายห
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1183
พ่อของฮัดสันมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาพลิกมือขึ้นและฝ่ามือก็มีดาบปรากฏขึ้นมา "สู้... สู้เพื่อทางรอดของเรา!""ฆ่ามัน!" คนที่อยู่ข้างลิลลี่รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว พวกเขาเลยรีบวิ่งเข้าไปต่อสู้แนชยิ้มอย่างเย็นชาและพูดกับเวดว่า "เวด วู๊ด ฉันแน่ใจว่าทั้งแกกับลิลลี่ไม่รู้ว่าเฟนด์ ลูกชายของฉันรักษาฉันจากการโดนยาพิษได้ ใช่ไหม?"ลิลลี่คิดได้และท่าทีของเธอก็นิ่งลง "ครั้งล่าสุดที่เฟนด์ออกไปคือหาสมุนไพรมาล้างพิษให้แก...? มันรู้ได้ไงว่าแกโดนยาพิษ?""ฮ่า ๆ ! ลูกชายฉันคือผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เขามีแผนวิธีการรักษา!" แนชหัวเราะและกำดาบในมือแน่น เขาเปลี่ยนเป็นพลังฉีและโบกดาบออกไป "เพลิงฟาดฟัน!"ขณะที่แนชวาดดาบออกไป ก็มีออร่ามันแสนดุร้ายออกมาจากการวาดนั้น พลังฉีและออร่าดาบของเขารวมเข้าด้วยกันเหมือนเพลิงไฟ และยังดูคล้ายกับอุกกาบาตหางยาว ๆ เมื่อพุ่งไปข้างหน้า"เยี่ยม มันใช้ทักษะขั้นต้นของระดับสองแล้ว!" ผู้อาวุโสลำดับสามนิ่งลงเมื่อเห็นการโจมตีนี้ เขากัดฟันและแสดงออกมาบ้าง ในไม่ช้าก็มีการวาดดาบออกไปเช่นกันตูม!การโจมตีอันทรงพลังของทั้งสองดังขึ้นพร้อมเสียงฟ้าร้อง เกิดเป็นคลื่นพลังกระเพื่อมไปรอ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1184
ตูม!หลังจากมีการระเบิดหลายครั้ง คนที่อยู่ฝั่งลิลลี่กับผู้อาวุโสลำดับสามก็โดนฆ่าตายหมด เหลือเพียงแค่ลิลลี่เท่านั้นที่บาดเจ็บสาหัส เธอนอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าไม่พอใจแนชบินกลับมาพร้อมกับเวดที่บาดเจ็บสาหัส จากนั้นเขาก็โยนเวดทิ้งลงพื้น"ทำไม? แนช วู๊ด แกตั้งใจจะทำให้ฉันขายขี้หน้าก่อนจะฆ่าทิ้งใช่ไหม?" เวดที่นอนเปลี้ยอยู่บนพื้นมองหน้าแนชอย่างจงเกลียดจงชัง "ฉันคำนวณทุก ๆ ขั้นตอนมาแล้ว ไม่คิดว่าลูกชายแกจะมีทักษะการแพทย์สูงขนาดนี้ ไม่ใช่แค่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ในร่างกายแกนะ แต่ยังรักษาหายได้ด้วย ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น ฉันก็ได้ตำแหน่งนายท่านของตระกูลวันนี้ไปแล้ว!""ฮ่า ๆ... ฉันพาแกกลับมาโดยที่ไม่คิดจะทำให้แกขายขี้หน้าเลยสักนิด ผู้อาวุโสลำดับสาม แกจินตนาการมากเกินไปแล้ว ฉันพาแกกลับมาเพราะอยากฆ่าแก ไอ้คนบาป ฆ่าแกต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลวู๊ด!" แนชหัวเราะและยกดาบขึ้น"คนบาป?" ไม่มีใครคิดว่าเวดจะหัวเราะออกมาดัง ๆ ในตอนนั้น "ฉันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปหรืออะไรหรอกนะ อย่างคำกล่าวที่ว่า 'ผู้ใดที่มีความสามารถ ผู้นั้นย่อมได้สวมมงกุฏ' โลกดำเนินการไปตามขนาดของกำปั้นผู้คนว่ามันใหญ่แค่ไหน แล้วมันก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1185
อั่ก!ลิลลี่กระอักเลือดออกมาและพลังยุทธของเธอก็ถูกทำลายออกไป"แกนี่มันใจร้ายจริง ๆ แนช...! แกทำลายพลังยุทธของฉันเหรอ?!" ลิลลี่หันไปมองแนช ดวงตาเธอมีแต่ความเกลียดชัง "เราอยู่ด้วยกันมามากกว่ายี่สิบปี ฉันไม่คิดเลยว่าแกมันจะใจร้ายใส่กันขนาดนี้!""ฉันปล่อยให้เธอรอดเพราะความสัมพันธ์ยี่สิบกว่าปีของเรานี่แหละ ฉันจะให้สมาชิกของตระกูลลาโกริโอส่งเธอกลับไป แต่เธอควรจะระวังตัวไว้ให้ดีตอนที่ไป" แนชพูดขณะกอดอกอย่างไร้ความปราณี"ให้ผมพาเธอกลับไปเองเถอะ" ผู้อาวุโสของตระกูลวู๊ดคนหนึ่งที่มีนามสกุลลาโกริโอก็รู้สึกแย่กับลิลลี่แม้ว่าเขาจะเป็นสมาชิกของตระกูลวู๊ด และเต็มใจที่จะทำงานให้ตระกูลวู๊ด"แนช วู๊ด จำที่แกทำกับฉันในวันนี้เอาไว้ ฉันจะเกลียดแกไปตลอดชีวิต และฉันจะทำให้แน่ใจว่าแกจะต้องเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าฉัน!" สีหน้าของลิลลี่ซีดขณะที่ยืนขึ้น เธอเช็ดเลือดที่มุมปากและผู้อาวุโสจากตระกูลลาโกริโอก็ช่วยพาเธอออกไปแนชมองศพบนพื้นและแอบถอนหายใจหลังจากที่ลิลลี่เดินออกไปแม้ว่าคนพวกนี้จะสมควรตาย แต่ก็มีปรมาจารย์มากมายอยู่ในนั้น ตระกูลวู๊ดสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่เลยทีเดียว โดยเฉพาะปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งอย่างผู้อาวุโสล
Latest chapter
