บทที่ 1184

ตูม!

หลังจากมีการระเบิดหลายครั้ง คนที่อยู่ฝั่งลิลลี่กับผู้อาวุโสลำดับสามก็โดนฆ่าตายหมด เหลือเพียงแค่ลิลลี่เท่านั้นที่บาดเจ็บสาหัส เธอนอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

แนชบินกลับมาพร้อมกับเวดที่บาดเจ็บสาหัส จากนั้นเขาก็โยนเวดทิ้งลงพื้น

"ทำไม? แนช วู๊ด แกตั้งใจจะทำให้ฉันขายขี้หน้าก่อนจะฆ่าทิ้งใช่ไหม?" เวดที่นอนเปลี้ยอยู่บนพื้นมองหน้าแนชอย่างจงเกลียดจงชัง "ฉันคำนวณทุก ๆ ขั้นตอนมาแล้ว ไม่คิดว่าลูกชายแกจะมีทักษะการแพทย์สูงขนาดนี้ ไม่ใช่แค่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ในร่างกายแกนะ แต่ยังรักษาหายได้ด้วย ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น ฉันก็ได้ตำแหน่งนายท่านของตระกูลวันนี้ไปแล้ว!"

"ฮ่า ๆ... ฉันพาแกกลับมาโดยที่ไม่คิดจะทำให้แกขายขี้หน้าเลยสักนิด ผู้อาวุโสลำดับสาม แกจินตนาการมากเกินไปแล้ว ฉันพาแกกลับมาเพราะอยากฆ่าแก ไอ้คนบาป ฆ่าแกต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลวู๊ด!" แนชหัวเราะและยกดาบขึ้น

"คนบาป?" ไม่มีใครคิดว่าเวดจะหัวเราะออกมาดัง ๆ ในตอนนั้น "ฉันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปหรืออะไรหรอกนะ อย่างคำกล่าวที่ว่า 'ผู้ใดที่มีความสามารถ ผู้นั้นย่อมได้สวมมงกุฏ' โลกดำเนินการไปตามขนาดของกำปั้นผู้คนว่ามันใหญ่แค่ไหน แล้วมันก