Share
บทที่ 1180
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1181
"ผู้อาวุโสลำดับสามกับนายหญิงคนแรก มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? ตระกูลสาขาให้อะไรกับพวกเรามามากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่พวกคุณก็แอบเพิ่มเปอร์เซ็นต์ของพวกเขาไปมากเลย!" ผู้หญิงคนหนึ่งของตระกูลวู๊ดก้าวขึ้นมา ใบหน้าเธอซีดด้วยความโกรธ"ใช่ เห็นแก่ตัวมาก จะต้องการทรัพยากรมากขนาดนั้นไปทำไม? เพราะทำไม่สำเร็จขนาดนั้นใช่ไหม?" ชายวัยกลางคนอีกคนก็ก้าวเข้ามาข้างหน้าเช่นกัน พวกเขาคือสมาชิกของตระกูลวู๊ด และขัดขวางการกระทำของลิลลี่ไม่ได้"ฮึ่ม! ตระกูลสาขาก็ควรจะรับใช้เราตระกูลหลักอยู่แล้ว ถ้าฉันขอมากกว่านี้มันจะทำไม?" ลิลลี่พูดอย่างไม่พอใจ "นอกจากนั้น พวกแกก็ไม่ได้แข็งแกร่งนักหรอกถ้าตระกูลลาโกริโอไม่สนับสนุน ถึงเวลาที่ตระกูลวู๊ดจะตอบแทนตระกูลลาโกริโอแล้ว เอาจริง ๆ นะ ฉันส่งทรัพยากรไปให้ตระกูลลาโกริโอแล้ว""ลิลลี่ ลาโกริโอ นี่มันมากเกินไปแล้ว!" แนชโกรธจนหน้าเขียว เขามองเธอด้วยความโกรธขณะพูด "มันจริงที่ตระกูลลาโกริโอช่วยเราไว้ตอนที่เราอ่อนแอ แต่เราก็ได้ช่วยพวกคุณเช่นกันในตลอดหลายปีที่ผ่านมา ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าทำไมตระกูลลาโกริโอถึงไม่เติบโตไปไหนสักที? เพราะพวกเธอต้องทรมานกับความตายมากมายในตอนที่แอบไปสู้ก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1182
"ออร่าแข็งแกร่งอะไรขนาดนี้! นี่มันเป็นออร่าที่อลังการที่สุดในหมู่ปรมาจารย์ขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงเลยนะ!" ชายชราอุทานหลังจากเห็นออร่านั้น"ใช่! ทำไมนายท่านบินได้ง่ายขนาดนั้น? นอกจากนี้ ผิวของเขาก็ไม่เหมือนโดนยาพิษอีกแล้ว เขาดูสดชื่นขึ้นมาก!" หนึ่งในผู้พิทักษ์ตื่นเต้นอย่างมากและเหมือนจะมีความหวังขึ้นมา เป็นไปได้ไหมว่านายท่านจะสบายดี? เหมือนว่าเขาไม่เคยมีอาการอะไรมาก่อนเลย!"เกิด... เกิดอะไรขึ้น? มันโดนวางยาไม่ใช่เหรอ?" ลิลลี่พูดไม่ออกขณะที่ยืนอยู่ตรงนั้น เธอมองแนชอย่างตกตะลึง"เป็นไปไม่ได้! ทำไมแก..." ผู้อาวุโสลำดับสามตกใจมากจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวและสีซีด แม้ว่าเขาจะอยู่ขั้นสูงสุดของเทพแท้จริงแล้ว แต่ฝีมือก็ยังห่างไกลจากแนชเพราะเขาเพิ่งจะบรรลุ แนชอยู่ที่ตรงนี้มานานสองสามปี พลังการต่อสู้ของเขาดีกว่าเวดแน่นอนนอกจากนั้น บาดแผลของผู้อาวุโสลำดับแรกและลำดับสองก็ไม่ได้เจ็บหนักจนตาย เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขายังต่อสู้ได้ เวดคงสู้ไม่ไหวหากเจอทั้งสามคนแนชไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะเมตตา เขาชี้ลิลลี่และคนที่สนับสนุน "ฆ่าคนพวกนี้ซะ เอาไอ้แก่เวดนั่นมาให้ฉัน!""แนชวู๊ด แกกล้าดียังไง?! ฉันคือนายห
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1183
พ่อของฮัดสันมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาพลิกมือขึ้นและฝ่ามือก็มีดาบปรากฏขึ้นมา "สู้... สู้เพื่อทางรอดของเรา!""ฆ่ามัน!" คนที่อยู่ข้างลิลลี่รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว พวกเขาเลยรีบวิ่งเข้าไปต่อสู้แนชยิ้มอย่างเย็นชาและพูดกับเวดว่า "เวด วู๊ด ฉันแน่ใจว่าทั้งแกกับลิลลี่ไม่รู้ว่าเฟนด์ ลูกชายของฉันรักษาฉันจากการโดนยาพิษได้ ใช่ไหม?"ลิลลี่คิดได้และท่าทีของเธอก็นิ่งลง "ครั้งล่าสุดที่เฟนด์ออกไปคือหาสมุนไพรมาล้างพิษให้แก...? มันรู้ได้ไงว่าแกโดนยาพิษ?""ฮ่า ๆ ! ลูกชายฉันคือผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เขามีแผนวิธีการรักษา!" แนชหัวเราะและกำดาบในมือแน่น เขาเปลี่ยนเป็นพลังฉีและโบกดาบออกไป "เพลิงฟาดฟัน!"ขณะที่แนชวาดดาบออกไป ก็มีออร่ามันแสนดุร้ายออกมาจากการวาดนั้น พลังฉีและออร่าดาบของเขารวมเข้าด้วยกันเหมือนเพลิงไฟ และยังดูคล้ายกับอุกกาบาตหางยาว ๆ เมื่อพุ่งไปข้างหน้า"เยี่ยม มันใช้ทักษะขั้นต้นของระดับสองแล้ว!" ผู้อาวุโสลำดับสามนิ่งลงเมื่อเห็นการโจมตีนี้ เขากัดฟันและแสดงออกมาบ้าง ในไม่ช้าก็มีการวาดดาบออกไปเช่นกันตูม!การโจมตีอันทรงพลังของทั้งสองดังขึ้นพร้อมเสียงฟ้าร้อง เกิดเป็นคลื่นพลังกระเพื่อมไปรอ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1184
ตูม!หลังจากมีการระเบิดหลายครั้ง คนที่อยู่ฝั่งลิลลี่กับผู้อาวุโสลำดับสามก็โดนฆ่าตายหมด เหลือเพียงแค่ลิลลี่เท่านั้นที่บาดเจ็บสาหัส เธอนอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าไม่พอใจแนชบินกลับมาพร้อมกับเวดที่บาดเจ็บสาหัส จากนั้นเขาก็โยนเวดทิ้งลงพื้น"ทำไม? แนช วู๊ด แกตั้งใจจะทำให้ฉันขายขี้หน้าก่อนจะฆ่าทิ้งใช่ไหม?" เวดที่นอนเปลี้ยอยู่บนพื้นมองหน้าแนชอย่างจงเกลียดจงชัง "ฉันคำนวณทุก ๆ ขั้นตอนมาแล้ว ไม่คิดว่าลูกชายแกจะมีทักษะการแพทย์สูงขนาดนี้ ไม่ใช่แค่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ในร่างกายแกนะ แต่ยังรักษาหายได้ด้วย ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น ฉันก็ได้ตำแหน่งนายท่านของตระกูลวันนี้ไปแล้ว!""ฮ่า ๆ... ฉันพาแกกลับมาโดยที่ไม่คิดจะทำให้แกขายขี้หน้าเลยสักนิด ผู้อาวุโสลำดับสาม แกจินตนาการมากเกินไปแล้ว ฉันพาแกกลับมาเพราะอยากฆ่าแก ไอ้คนบาป ฆ่าแกต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลวู๊ด!" แนชหัวเราะและยกดาบขึ้น"คนบาป?" ไม่มีใครคิดว่าเวดจะหัวเราะออกมาดัง ๆ ในตอนนั้น "ฉันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปหรืออะไรหรอกนะ อย่างคำกล่าวที่ว่า 'ผู้ใดที่มีความสามารถ ผู้นั้นย่อมได้สวมมงกุฏ' โลกดำเนินการไปตามขนาดของกำปั้นผู้คนว่ามันใหญ่แค่ไหน แล้วมันก
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1185
อั่ก!ลิลลี่กระอักเลือดออกมาและพลังยุทธของเธอก็ถูกทำลายออกไป"แกนี่มันใจร้ายจริง ๆ แนช...! แกทำลายพลังยุทธของฉันเหรอ?!" ลิลลี่หันไปมองแนช ดวงตาเธอมีแต่ความเกลียดชัง "เราอยู่ด้วยกันมามากกว่ายี่สิบปี ฉันไม่คิดเลยว่าแกมันจะใจร้ายใส่กันขนาดนี้!""ฉันปล่อยให้เธอรอดเพราะความสัมพันธ์ยี่สิบกว่าปีของเรานี่แหละ ฉันจะให้สมาชิกของตระกูลลาโกริโอส่งเธอกลับไป แต่เธอควรจะระวังตัวไว้ให้ดีตอนที่ไป" แนชพูดขณะกอดอกอย่างไร้ความปราณี"ให้ผมพาเธอกลับไปเองเถอะ" ผู้อาวุโสของตระกูลวู๊ดคนหนึ่งที่มีนามสกุลลาโกริโอก็รู้สึกแย่กับลิลลี่แม้ว่าเขาจะเป็นสมาชิกของตระกูลวู๊ด และเต็มใจที่จะทำงานให้ตระกูลวู๊ด"แนช วู๊ด จำที่แกทำกับฉันในวันนี้เอาไว้ ฉันจะเกลียดแกไปตลอดชีวิต และฉันจะทำให้แน่ใจว่าแกจะต้องเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าฉัน!" สีหน้าของลิลลี่ซีดขณะที่ยืนขึ้น เธอเช็ดเลือดที่มุมปากและผู้อาวุโสจากตระกูลลาโกริโอก็ช่วยพาเธอออกไปแนชมองศพบนพื้นและแอบถอนหายใจหลังจากที่ลิลลี่เดินออกไปแม้ว่าคนพวกนี้จะสมควรตาย แต่ก็มีปรมาจารย์มากมายอยู่ในนั้น ตระกูลวู๊ดสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่เลยทีเดียว โดยเฉพาะปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งอย่างผู้อาวุโสล
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1186
"เทพแท้จริงขั้นกลางและคนจากตระกูลสาขาจะเป็นผู้อาวุโสของตระกูลหลักได้ไหมครับ?" แลนเซล็อตตื่นเต้นอย่างมากเมื่อได้ยินข่าวนี้ เขาก็มีความสามารถที่สูงกว่าหลาย ๆ คนในตระกูลสาขา จนถึงขั้นกลางของเทพแท้จริงเห็นได้ชัดเลยว่าเขาผ่านข้อกำหนดทั้งหมดเขาจะได้ค่าแรงดีมากถ้าได้เป็นผู้อาวุโสในตระกูลหลัก ไม่ใช่แค่เขาจะไม่ต้องกังวลเรื่องของตระกูลสาขาอีกต่อไป แต่เขายังได้ทรัพยากรเสริมทักษะยุทธมาฝึกด้วยตัวเองอีก เขาจะได้เพิ่มระดับความสามารถและสนุกกับการใช้ทรัพยากรการฝึกที่สำคัญที่สุดคือไม่เคยมีคนจากตระกูลสาขาที่ได้มาในตระกูลหลักและกลายเป็นผู้อาวุโสได้การตัดสินใจนี้ของแนชเป็นการทำลายกฏเก่า ๆ ทิ้งไปนี่ไม่ใช่เรื่องดีของตระกูลหลัก แต่เป็นเรื่องดีของสมาชิกในตระกูลสาขาสุดท้ายแล้ว ถ้าใครในพวกเขาได้มาเป็นผู้อาวุโสของตระกูลหลัก ก็จะมีโอกาสแนะนำหรือมีสิทธิโหวตในตอนที่มีการประชุมที่สำคัญ เสียงของเขาอาจจะสำคัญในปัญหาบางเรื่องพวกเขาช่วยปรับปรุงสวัสดิการของตระกูลสาขาได้ด้วยซ้ำ"แน่นอน ฉันต้อนรับทุกคนที่อยู่ในขั้นกลางของเทพแท้จริง และยินดีให้เป็นผู้อาวุโสของเราได้!" แนชพยักหน้าอย่างพอใจและพูดด้วยรอยยิ้ม "ฉัน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1187
เมสันพูดอย่างตื่นเต้น "นายท่าน งั้นผมตัดสินใจแล้ว!""เยี่ยม ที่ตัดสินใจได้เลย!" แนชยิ้มและพูด"ผมคิดว่าถ้าทุกคนค้างคืนและค่อยกลับพรุ่งนี้จะดีที่สุด ผมจะกลับไปกับทุกคนเพื่อเกณฑ์อัจฉริยะบางคนมา ผมต้องเลือกแค่สองหรือสามจากตระกูลสาขามา จากจำนวนคนในตระกูล ผมจะเลือกสามคนในตระกูลใหญ่ และเลือกสองคนในตระกูลเล็ก!" เฟนด์คิดและพูดกับแลนเซล็อตและคนอื่น ๆ "ฮ่า ๆ เยี่ยมเลย! นี่คือข่าวดีมาก!" ทุกคนมีความสุข แม้ว่าตระกูลวู๊ดจะสูญเสียไปครั้งใหญ่ แต่การตัดสินใจนี้ของแนชก็ทำให้ทุกคนจากตระกูลสาขามีความหวังขึ้นมา นอกจากนี้ พวกเขายังมีคำดี ๆ กลับไปบอกตระกูลของตัวเองอีกด้วยทุกคนกลับมาที่พักของตัวเองหลังจากเก็บกวาดศพ"ที่รัก ฉันคิดถึงไคลี่กับคนอื่น ๆ !" ในตอนเย็น เซเลน่าพูดขณะที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเฟนด์เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่นและพูด "ใช่ ผมก็คิดถึงลูกและอยากพาพวกเขามาด้วย แต่น่าเสียดายที่ผมไม่อยากพามาเพราะตระกูลวู๊ดยังแก้ไขปัญหาไม่ได้!"เฟนด์หยุดก่อนจะพูดต่อ "แล้วถ้า พรุ่งนี้ล่ะ? ผมจะขอให้ลาน่ากับอีธานกลับไปพร้อมกับคุณ คุณจะพาพวกเขามาหมดเลยก็ได้ คุณถามแอ็บเนอร์กับแซมว่าอยากมาฝึกหรือไม่ก็ได้ ถ้าพวกเขาเต็ม
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1188
"อะไรนะ? เป็นทายาทของตระกูลวู๊ด? เฟนด์ที่นายพูดถึงน่ะเหรอ คนที่เพิ่งมาจากโลกภายนอกน่ะเหรอ?" ดวงตาของชายหนุ่มมีแต่ความประหลาดใจทันทีที่ได้ยิน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้หวังว่าเฟนด์จะอยู่ที่นั่นด้วยจริง ๆ "ทุกคน มาทักทายนายน้อยเฟนด์เร็ว!" สีหน้าของแลนเซล็อตนิ่งลงและให้ทุกคนรีบมา"สวัสดีนายน้อยเฟนด์!" ทุกคนยืนตรงทักทายเฟนด์อย่างเคารพ พวกเขาสงสัยว่าคนที่กลับมาพร้อมกับหัวหน้าของพวกเขาคือใคร และไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นนายน้อยของตระกูลหลัก"ไม่ต้องสุภาพมากขนาดนั้นหรอก พวกคุณให้ตระกูลวู๊ดมามากเลย มันคงจะเป็นเรื่อยากสำหรับพวกคุณจริง ๆ !"เฟนด์โค้งคำนับหลังจากที่เดินไปสองก้าว "ผมต้องขอโทษในนามของตระกูลวู๊ดด้วย เพราะผมรู้ว่าพวกคุณต้องเพิ่มเปอร์เซ็นต์ทรัพยากรขึ้นมา ดังนั้น คุณจะต้องหาทรัพยากรเพิ่มถ้าอยากฝึกฝน ทุกคนคงจะเหนื่อยน่าดู และคงมีคนไม่น้อยที่เสียชีวิตด้วยฝีมือของสัตว์อสูร เพราะเหตุนี้ผมก็เลยต้องขอโทษ!"ดวงตาของชายชราเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อนึกถึงหลานชายที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายเดือนก่อนอย่างไรก็ตาม เขาเดินไปข้างหน้าและพูดว่า "นายน้อยเฟนด์ ไม่ต้องสุภาพหรอกครับ ในฐานะผู้ฝึกยุทธ เราไม่
Latest chapter
