บทที่ 4

อเล็กซ์ตกตะลึงเป็นอย่างมากเพราะเขาไม่คาดคิดว่าเธอจะปรากฏตัวที่นี่ "ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?"

คุณหนูโดโรธีมองไปที่โคลอี้จากนั้นเธอก็มองไปที่อเล็กซ์ เธอมองด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความเศร้าโศกและพูดว่า “ฉันได้ฝากเงินจำนวณครึ่งล้านดอลลาร์ในบัญชีของคุณแล้ว นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพอจะทำได้”

อเล็กซ์รู้สึกประหลาดใจ “คุณไปเอาเงินนั้นมาจากไหน? คุณได้รับมันมาจากสปาร์คเหรอ? โดโรธี คุณไม่สามารถรับเงินนั้นได้นะ จะเกิดอะไรขึ้นกับเราหลังจากรับเงินของเขา? ยิ่งไปกว่านั้น ผมมีเงินมากกว่าที่คุณจะจินตนาการได้ ผมสามารถดูแลปัญหาของคุณได้ด้วยนะ”

เพี๊ยะ!

โดโรธีตบหน้าอเล็กซ์และพูดว่า “สิบเดือนของการได้แต่ฝันกลางวัน มันยังคงไม่เพียงพอสำหรับคุณหรือ? คุณช่วยหยุดเรื่องไร้สาระนี้ได้ไหม? ลืมมันไปเถอะและทำตามที่คุณต้องการ พรุ่งนี้เราจะแยกย้ายกันไป!”

หลังจากที่เธอพูดจบ โดโรธีก็หันหลังกลับและออกจากโรงพยาบาลไปในทันที

อเล็กซ์พยายามไล่ตามเธอไป แต่ถูกโคลอี้ขวางไว้ เธอมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเธอ “โอ๊ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมลูกพี่ลูกน้องของคุณ นายน้อยสปาร์คถึงได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้? เป็นไปได้ไหมที่โดโรธีต้องการที่จะช่วยคุณ และตัดสินใจหารายได้พิเศษด้วยการใช้เวลาหนึ่งคืนกับสปาร์ค? โอ้ นี่มันเป็นหนังตลกที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะ!”

อเล็กซ์ตบหน้าโคลอี้ “ฉันจะฆ่าแก ถ้าแกยังพูดเรื่องไร้สาระนี้อีก!”

“กล้าดียังไงถึงได้มาตบฉัน!” โคลอี้พูดขณะที่เธอพุ่งตัวไปหาอเล็กซ์

หัวหน้าพยาบาลที่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นจึงรีบเข้าไปหยุดโคลอี้ “พวกคุณสองคนกำลังทำอะไรกัน? ใจเย็น ๆ นะโคลอี้ ค่อย ๆ คิดไตร่ตรองคุณกำลังก่อเหตุทะเลาะวิวาทในโรงพยาบาลอยู่ใช่หรือเปล่า? คุณต้องการที่จะให้ฉันไล่คุณออกจากงานหรือ?”

หลังจากถูกตำหนิจากหัวหน้าพยาบาล โคลอี้ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอชี้ไปที่อเล็กซ์แล้วพูดว่า “ไอ้สารเลวนี้ตบฉันก่อนนี่ค่ะ! ทำไมฉันจะไม่สามารถโต้ตอบเขาได้?”

หัวหน้าพยาบาลรู้จักอเล็กซ์เป็นอย่างดี เธอเอ่ยถามว่า “คุณตบเธอทำไม?”

อเล็กซ์ชี้ไปที่แม่ของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอทิ้งแม่ของฉันไว้ที่นี่เหมือนเศษขยะ และคุณยังจะกล้ามาถามฉันอีกหรือว่าเพราะอะไร? ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะสามารถทิ้งแม่ของฉันไว้ที่นี่! เธอเป็นมนุษย์นะไม่ใช่ขยะ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีเงินในบัญชีเพียงพอสำหรับชำระค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลแม่ของฉัน แต่นี่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่สามารถจ่ายค่ารักษาเธอได้อีกต่อไปนะ”

หัวหน้าพยาบาลเพิ่งจะรู้ว่าคุณนายบริตทานีถูกทิ้งไว้ที่ทางเดินนี้

เธอโกรธและกรีดร้อง “นี่เธอกำลังทำบ้าอะไรอยู่หรอ โคลอี้? ใครอนุญาติให้เธอทำแบบนี้กัน? ขอโทษคุณอเล็กซ์แล้วส่งผู้ป่วยกลับไปที่วอร์ดเดี๋ยวนี้เลยนะ”

โคลอี้ไม่กล้าขัดขืนหัวหน้าพยาบาล เธอจึงทำได้เพียงขอโทษอย่างเชื่อฟังและพาคุณนายบริตทานีกลับไปที่วอร์ดของเธอ

จากนั้นอเล็กซ์ก็ไปพบกับแพทย์ที่ดูแลเคสของแม่ของเขา เพื่อคุยเรื่องเตรียมการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด

แพทย์ที่ดูแลเคสของคุณนายบริตทานีก็คือแพทย์หญิงเชอริลและเธอมีอายุเพียง 26 ปีเท่านั้น ถึงกระนั้นเธอก็เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงและมีประวัติที่ดีอยู่แล้ว เธอเป็นหลานสาวของ ดร.เจมส์ โคนีย์ อัจฉริยะผู้โด่งดังของแคลิฟอร์เนีย เธอไม่เพียงแต่ฉลาดเท่านั้น เธอยังมีรูปลักษณ์ที่สามารถทำให้ใครหลาย ๆ คนที่พบเจอเธอต้องสยบราบคาบ

อเล็กซ์รู้สึกเครียดและวิตกกังวลมาก ๆ ไม่เพียงแต่เกี่ยวกับสภาพของแม่ของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงปัญหาที่โดโรธีกำลังเผชิญอยู่ด้วย

โดยที่ไม่ทันได้คิด เขาบุกเข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอเชอริลโดยไม่เคาะประตู และภาพที่เขาเห็นมันทำให้เขาตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่มีผิวขาวราวกับสโนว์ ไวท์ กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ทรวดทรงรูปนาฬิกาทรายของเธอมันทำให้เขาหลงใหล ดวงตาของพวกเขาประสานกันและสบตากันอยู่เป็นเวลาสามวินาทีเต็ม ก่อนที่ผู้หญิงจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอรีบคว้าชุดคลุมแพทย์ของเธอมาปิดบังเรือนร่างของเธอไว้

“ผมขอโทษ ๆ ดร.เชอริล! สาบานได้เลยว่าผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ผมไม่ได้แอบดูคุณจริง ๆ นะ” อเล็กซ์ขอโทษอย่างจริงใจ เขารีบหันกลับและปิดประตูลง

หญิงสาวสวยคนนั้นก้คือคุณหมอเชอริล โคนีย์ แพทย์ที่ดูแลเคสแม่ของเขานั่นเอง เธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าขณะที่เธอเตรียมตัวเลิกงาน อเล็กซ์ยืนพิงประตูตบหน้าอกของเขาและอ้าปากค้าง ฉากที่เขาเพิ่งเห็นยังคงวนเวียนอยู่ในใจ เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ช่างงดงามเหลือเกิน...”

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านใน และอเล็กซ์ก็เกือบที่จะล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นเขาก็เห็นใบหน้าที่ชวนหลงใหลของ คุณหมอเชอริลจ้องมองมาที่เขาด้วยความโกรธ “คุณพูดอะไรนะ?” คุณหมอเชอริลเอ่ยถาม

“เอ่อ นั่น...” อเล็กซ์ตกตะลึง เขาจำไม่ได้ว่ามีธุระสำคัญอะไรกับคุณหมอเชอริล “ดร. เชอริล ผมจะมาบอกว่ายัยงี่เง่าพยาบาล โคลอี้คนนั้น หล่อนทิ้งแม่ของผมไว้ที่ทางเดิน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับแม่ของผม ผมอยากให้เธอชดใช้ด้วยชีวิตของเธอ”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงสามารถดึงดูดความสนใจของคุณหมอเชอริลได้สำเร็จ

เธอประหลาดใจเป็นอย่างมากและพูดว่า “มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?”

เธอรีบวิ่งไปที่วอร์ดและเห็นว่าคุณนายบริตทานีกำลังถูกนำตัวกลับไปที่วอร์ด เธอตะโกนใส่พยาบาลโคลอี้ทันที ตลอดเหตุการณ์นั้น โคลอี้เอาแต่ก้มหน้าก้มตาและเธอไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว จากนั้นคุณหมอเชอริลก็ได้ทำการตรวจดูอาการของคุณนายบริตทานีและพูดกับอเล็กซ์ว่า “ตามอาการของแม่คุณแล้ว ฉันขอแนะนำให้ทำการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด คุณมีเงินไหม? หากคุณประสบปัญหา ฉันสามารถให้คุณยืมเงินก่อนได้”

“อ่า คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอก ผมมีเงิน ขอบคุณมาก ๆ ครับ ดร.เชอริล”

อเล็กซ์ไม่ได้คาดหวังว่าคุณหมอเชอริลจะใจดีพอขนาดที่จะทำอย่างนั้นให้กับเขา เงินครึ่งล้านดอลลาร์นั้นไม่ใช่เงินจำนวณเล็กน้อย แม้กระทั่งแต่กับแพทย์ที่มีชื่อเสียงอย่างเช่นเธอ

โคลอี้ที่ได้ยินการสนทนาก็ตกใจมากและคิดกับตัวเองว่า “ดร.เชอริล โง่หรือเปล่า? เธอเสนอให้ขยะชิ้นนี้ยืมเงิน เธอเห็นอะไรในตัวเขากันนะ?”

คุณหมอเชอริลตอบว่า “ดีเลยค่ะ! ฉันดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น พรุ่งนี้ฉันจะจัดการให้แม่คุณผ่าตัดเป็นอย่างแรกเลย”

"ขอบคุณมาก ๆ นะครับ!" อเล็กซ์กล่าวขอบคุณอย่างสุดซึ้ง

“ตามฉันมาค่ะ เรามาคุยรายละเอียดกันเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการดำเนินการในวันพรุ่งนี้กัน” คุณหมอเชอริลบอกกับอเล็กซ์และทั้งสองคนก็ออกจากวอร์ดไป เธอพึมพำไปเรื่อย ๆ ส่วนใหญ่เกี่ยวกับการเตรียมการที่จำเป็นก่อนและหลังการผ่าตัด การจัดเวลา และสุดท้ายก็พูดว่า “โปรดสบายใจได้เลยสำหรับวันพรุ่งนี้ ไม่มีอะไรต้องกังวลมาก ฉันจะทำการผ่าตัดด้วยตัวเอง อัตราความสำเร็จค่อนข้างสูงมาก! ยิ่งไปกว่านั้น...”

อเล็กซ์ฟังอย่างตั้งใจ จู่ ๆ คุณหมอเชอริลก็กระซิบข้าง ๆ หูของเขาว่า “ช่วยลืมภาพที่คุณเห็นในที่ทำงานของฉันก่อนหน้านี้ไปเลยนะ! หรือฉันจะให้คุณจ่ายดี!” อเล็กซ์พยักหน้าทันทีเพื่อทำให้เธอแน่ใจว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนเท่านั้น "ไปได้แล้ว!" เธอพูดต่อ

คุณหมอเชอริลมองดูอเล็กซ์กลับไปที่ห้องของแม่เขา และเธอก็ถอนหายใจออกมา

แน่นอนว่าเธอไม่ได้ตกหลุมรักเขา แต่รู้สึกซาบซึ้งในความกตัญญูของเขา ในช่วงสิบเดือนที่ผ่านมา อเล็กซ์มาเยี่ยมแม่ของเขาทุกวันโดยไม่ขาดตกบกพร่อง เธอรู้ว่ามีเพียงไม่กี่คนหรอกที่จะสามารถทำเช่นนี้ได้

ในไม่ช้า อเล็กซ์ก็วิ่งไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินเพื่อชำระเงินล่วงหน้าหนึ่งล้านดอลลาร์ให้กับโรงพยาบาลเพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาลของแม่ของเขา

ธุรกรรมดำเนินไปโดยไม่มีปัญหาอะไรเลย อเล็กซ์รู้สึกราวกับฝันไปเมื่อเขานำบัตรเอทีเอ็มกลับคืนมา ชีวิตของเขาพลิกผันครั้งยิ่งใหญ่อีกครั้ง เขากลับมาเป็นนายน้อยอีกครั้ง และในคราวนี้เขารวยกว่าเมื่อก่อนเสียด้วยซ้ำ

“สปาร์ค นายรอก่อนเถอะ กล้าดียังไงมาคิดพรากเมียของฉัน! ฉันจะไม่เมตตาต่อนายเลย คอยดู!”

ขณะที่เขานึกถึงสปาร์ค เขาก็จำได้ว่าโดโรธีให้เงินเขาสำหรับค่ารักษาพยาบาลแม่ของเขา

เธอรับเงินของสปาร์คมา สปาร์คที่น่ารังเกียจนั่น! เขาใช้โอกาสนี้นอนกับเธอหรือเปล่านะ?

“บ้าจริง!”

ความคิดนั้นทำให้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาโทรหาโดโรธีอย่างรวดเร็ว แต่โทรศัพท์มือถือของเธอถูกปิด เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาโทรหาคุณนายแคลร์ทันที “คุณแม่ โดโรธีอยู่บ้านหรือเปล่าครับ?”

คุณหญิงแคลร์โกรธมากเมื่อได้ยินเสียงของเขา “โดโรธี ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย! นี่นายยังมีหน้าโทรหาฉันอีกเหรอ? อย่ามานึกถึงพวกเราอีกไม่ว่าในกรณีใด ๆ ”

“คุณแม่ คุณจะปล่อยให้โดโรธีกับสปาร์คอยู่ด้วยกันไม่ได้ ผมจะจัดการปัญหาเรื่องเงินกับเรื่องปัญหาในกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ เองครับ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง!”

“อย่ามาเที่ยวสัญญาอะไรไร้สาระแบบนั้นนะยะ!” คุณนายแคลร์พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ถ้านายจัดการปัญหาเหล่านี้ได้ หมูอาจจะบินได้ ให้ฉันพูดให้ชัดเจนอีกครั้งนะ สปาร์คเป็นลูกเขยของฉัน โดโรธีและสปาร์คพักค้างคืนด้วยกัน นายไม่ได้เป็นอะไรนอกเหนือจากสามีซึ่งภรรยากำลังมีชู้”

ตู๊ด ตู๊ด! เสียงจากปลายสายตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย

อเล็กซ์รู้สึกราวกับว่าสมองของเขากำลังที่จะระเบิดออกมาเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขารู้สึกสับสนราวกับว่าโลกกำลังหมุนอยู่ใต้เท้าของเขา คุณนายแคลร์วางสายแล้ว อเล็กซ์รู้สึกเหมือนวิญญาณของเขาได้ทิ้งร่างของเขาไปแล้ว แม้ว่าเขาจะร่ำรวยอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีความหมายอะไรหากโดโรธีไม่ได้อยู่เคียงข้างกับเขา