บทที่ 11

ขณะที่แกสตันเริ่มจำชายชราที่ยืนอยู่ข้างหลังของเขาได้ การแสดงออกทางสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ชายชราเป็นผู้บริหารระดับสูงของกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ และเป็นอัลฟ่าแห่งโลกใต้ดิน ท่านเล็กซ์—เล็กซ์ กันเธอร์!

เขาไม่กล้าที่จะต่อล้อต่อเถียงกับท่านเล็กซ์ ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังคงให้ความสำคัญกับชีวิตของตัวเขาเอง

แกสตันยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เขากำลังรวบรวมสติ เขายิ้มและกล่าวคำขอโทษทันที “ท่านเล็กซ์ ผมเสียใจจริง ๆ ผมต้องขออภัยด้วย ไม่รู้ว่าเป็นท่าน! ได้โปรดยกโทษให้ผมสำหรับสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป ผมรู้ว่าท่านเป็นคนใจกว้าง โอ้ ผมชื่อแกสตัน ที่ท่านส่งคนมาเรียกผมมาที่นี่ จุดประสงค์ของการประชุมครั้งนี้เพื่อมอบหมายงานเพิ่มเติมให้ผมหรือบางทีเพื่อเลื่อนตำแหน่งให้ผมเป็นผู้จัดการหรือเปล่าครับ? ผมสัญญาว่าผมจะทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถเลยครับ"

ใบหน้าของท่านเล็กซ์ย่นลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาเคร่งขรึมและเย็นชา

เขาพูดด้วยเสียงโมโนโทนว่า "เราไปคุยกันที่ห้องประชุมเถอะ"

เมื่อแกสตันเห็นว่าท่านเล็กซ์ไม่ได้ลงโทษหรือโมโหอะไรเขาเลย เขาก็รู้สึกปีติยินดีอย่างยิ่ง แม้ว่าท่านเล็กซ์นั้นจะไม่สามารถซ่อนความโกรธของเขาไว้ได้ เขาดูหงุดหงิดและทุกคนสามารถสังเกตเห็นมันบนใบหน้าของเขาได้ แกสตันคาดเดาว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับอเล็กซ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ของท่านเล็กซ์

แกสตันคิดในใจว่า 'คงจบแล้วสำหรับคนโง่คนนี้!'

ท่านเล็กซ์พูดกับการ์ดรักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่หน้าประตู “โปรดพาเขาไปที่ห้องประชุมด้วย”

ชายคนนั้นตกใจ แต่ก็ยังพยักหน้าตอบรับด้วยอย่างเคารพ

สายตาของท่านเล็กซ์ค่อย ๆ หันไปทางอเล็กซ์ และเขาก้ร้องเรียกออกมาว่า “นายท่าน!”

เขาร้องเรียกด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังมาก แต่ว่าการ์ดรักษาความปลอดภัยที่ประตูที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีในด้านศิลปะการต่อสู้ เขามีการได้ยินและการมองเห็นที่ดีเลิศ เมื่อเขาได้ยินว่าท่านเล็กซ์เพิ่งพูดกับอเล็กซ์ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อค้างอยู่ชั่วขณะ

การ์ดรักษาความปลอดภัยที่ประตูคิดในใจ “นายท่านอย่างนั้นหรือ? ท่านเล็กซ์ผู้ยิ่งใหญ่มีเจ้านายตั้งแต่เมื่อไหร่? ผู้ที่สามารถสั่งการและได้รับความเคารพจากท่านเล็กซ์จะต้องเป็นคนที่พิเศษมากแน่ ๆ ”

เมื่อเขาจำได้ว่าเขาได้สั่งให้ชายหนุ่มคนนี้คุกเข่าขอโทษ เขาก็รู้สึกกลัวอย่างสุดขีด ชีวิตของเขาอาจจะจบลงวันนี้ และที่มากไปกว่านั้นคือวันที่ของวันนี้มันจะถูกจารึกเป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของเขา เช่นเดียวกับแกสตันที่เดินอยู่ข้าง ๆ เขา เรื่องน่าตลกก็คือ แกสตันไม่ได้รู้เลยว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้นและยังคงถามเขาอย่างมีความสุขว่า “นี่ ๆ คุณชื่ออะไร? ฉันชื่อแกสตัน เกตส์ เจ้าของเรนโบว์ ซิตี้ เป็นลุงของฉันเอง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าท่านเล็กซ์จะเรียกหาฉันในวันนี้ ดูเหมือนว่าฉันจะสามารถดึงดูดความสนใจของเขาได้ ฉันคิดว่าฉันอาจจะได้มาที่นี่บ่อย ๆ ในอนาคต”

การ์ดรักษาความปลอดภัยคิดกับตัวเองว่า 'อาจจะได้มาที่นี่บ่อย ๆ อย่างนั้นหรือ? เปลี่ยนความสงสัยนี้เป็นคุณจะออกจากสถานที่แห่งนี้โดยที่ยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร จะดีกว่า!'

แกสตันกล่าวต่ออีกว่า “คุณรู้ไหม ว่าคนโง่คนนั้นที่ยืนอยู่ที่ประตูนั้น? เขาเป็นลูกชายของวิลเลียม ร็อกกี้เฟลเลอร์ อดีตประธานของ ร็อคกี้เฟลเลอร์ กรุ๊ป ในอดีตเขานั้นรุ่งโรจน์มาก แต่ในปัจจุบันเขาเป็นเพียงคนขี้ขลาดที่ต้องพึ่งพาผู้หญิง เขาแต่งงานมาหนึ่งปีแล้ว แต่ภรรยาของเขายังบริสุทธิ์อยู่ อันที่จริงเธอกำลังจะถูกพรากไปจากเขาด้วยซ้ำ นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเหรอ?”

การ์ดรักษาความปลอดภัยยังคงนิ่งเงียบ แกสตันฮัมเพลงเบา ๆ และไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก เขาสบถในใจว่า 'ไอ้คนบ้านั่น ผู้ชายคนนี้มันก็แค่คนโง่เง่าคนหนึ่ง ด้วยการสนับสนุนของลุงของฉัน ในไม่ช้าฉันจะต้องได้ขึ้นเป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงของกลุ่มกลุ่มบริษัทในเครือเธาซันด์ ไมล์ และเมื่อถึงเวลานั้น เพียงแค่การจ้องมองจากฉันมันคนนั้นก็จะถูกบดขยี้ในทันที!

ใช้เวลาไม่นาน พวกเขาก็มาถึงห้องประชุม มีคนคุกเข่าอยู่ที่นั่นขณะที่พวกเขาเดินเข้ามา แกสตันพูดเชิงหัวเราะว่า “ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ที่คุกเข่าอยู่ที่นี่? ท่านเล็กซ์เรียกให้ผมมาจัดการเขาหรือเปล่า...” แกสตันไม่สามารถจบประโยคของเขาได้ ขณะที่คนที่กำลังคุกเข่าลงบนพื้นหันกลับมา "คุณลุง! เป็นคุณนั่นเอง? คุณคุกเข่าทำไม?”

คนที่คุกเข่าคือจอห์น เกตส์ เจ้าของเรนโบว์ ซิตี้ เขาเป็นคนที่ลงนามในข้อตกลงกับโดโรธีซึ่งเป็นตัวแทนของแอสเส็กซ์ก่อสร้าง

“ไอ้หลานสารเลว!” จอห์น เกตส์ ตะคอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะเดินตรงไปตบแกสตันอย่างแรงจนจมูกของแกสตันเริ่มมีเลือดออก เขาโกรธมากที่ได้เห็นแกสตัน

เมื่อเห็นแกสตัน จอห์น เกตส์ ก็โมโหมาก ๆ เขาตบหน้าหลานของเขาอย่างแรง

แกสตันตกใจมาก และพูดว่า "คุณลุง คุณมาตบผมทำไม?"

“ฉันจะฆ่าแก!” จอห์นคำรามขณะที่เขาวิ่งไปข้างหน้าพร้อมทั้งต่อยและเตะหลานของตัวเอง

ในขณะเดียวกัน อเล็กซ์และท่านเล็กซ์ก้เดินเข้ามาในห้องประชุมพร้อม ๆ กัน

"คุกเข่าลงซะ!" จอห์นกล่าว “คุกเข่าลงต่อหน้านายน้อยเดี๋ยวนี้ หมอบและกล่าวขออภัยท่าน! ตบตัวเองไปด้วยในขณะที่ทำมัน!”

จอห์น เกตส์ เตะแกสตันอย่างรุนแรงจนเขาเกือบที่จะขาดออกเป็นสองท่อน

แกสตันมองดูใบหน้าไร้อารมณ์ของอเล็กซ์ เขาสับสนเป็นอย่างมาก เขาชี้ไปที่อเล็กซ์แล้วตะโกนว่า "คุณลุง คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ผมสามารถมองข้ามความจริงที่ว่าคุณตบตีผมโดยที่ไม่มีเหตุผลได้ แต่ทำไมคุณลุงถึงต้องการให้ผมขอโทษไอ้ลูกหมาตัวนี้? รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร เขาเป็นแค่คนบ้าน ๆ ไร้ค่า เขาไม่สมควรที่ผมจะคุกเข่าให้!”

การแสดงออกทางสีหน้าของอเล็กซ์ไม่ได้เปลี่ยนแปลง เขาเคยชินกับการดูถูกจากคุณนายแคลร์แล้วในช่วงสิบเดือนที่ผ่านมา

เขาเคยได้ยินคำพวกนี้จากปากของคุณนายแคลร์มาบ่อยครั้งแล้วในช่วงสิบเดือนที่ผ่านมา และเขาก็คุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

ท่านเล็กซ์แสดงเจตนาฆ่าของเขาและพูดอย่างเยือกเย็นว่า "จอห์น เกตส์ คุณควรจะช่วยหลานชายสุดวิเศษวิโสของคุณนะ!"

ขณะที่ท่านเล็กซ์พูด อากาศโดยรอบก็หยุดนิ่ง จอห์นปวดใจมากและเขาต้องตัดสินใจในทันที “ท่านเล็กซ์” จอห์นกล่าว “เป็นความผิดของผมที่ไม่ได้สั่งสอนเขาให้ดี ผมจะจัดการกับเจ้าสัตว์ตัวนี้ด้วยตัวของผมเอง”

"อะไรกัน?" แกสตันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลุงของเขาจะโยนความผิดมาให้เขา “ลุงจอห์น! อย่าไปบ้าตามมัน! ผมเป็นหลานชายคนเดียวของคุณนะ!” แกสตันตะโกนออกมาเสียงดัง

จอห์นถอนหายใจออกมา เขาตบตีแกสตันเพื่อปกป้องเขาจริง ๆ เขาต้องการให้หลานของเขาแสดงความสำนึกผิดเพื่อที่ท่านเล็กซ์จะได้ไว้ชีวิตของเขา แต่อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ผลตามแผนของเขา—หลานชายที่ดื้อรั้นของเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ และจอห์นทำได้เพียงแค่ช่วยชีวิตของตัวเองให้รอดในวันนี้

“ไอ้เจ้าสัตว์โสโครก!” จอห์นตะโกน “แกไม่ควรสร้างศัตรูกับนายน้อยอเล็กซ์และโลภมากอยากได้ภรรยาของเขา! วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายในชีวิตของแก!”

"อะไรนะ?" แกสตันตอบด้วยความตกใจ “มันไม่ใช่นายน้อยวิเศษวิโสอะไรหรอก มันเป็นแค่เศษขยะ!”

ท่านเล็กซ์เยาะเย้ย “เขาเป็นลูกชายของเพื่อนเก่าเพื่อนรักของฉัน แกควรจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนที่ปฏิบัติต่อฉัน แล้วแกคิดว่าฉันเป็นขยะชิ้นหนึ่งด้วยเหมือนกันไหม?”

ดวงตาของแกสตันเบิกกว้างและปากของเขาอ้ากว้างราวกับปลาทองที่ตายแล้ว ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ถึงความผิดพลาดของเขาเอง

เขาจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตจริง ๆ เพื่อความโง่เขลาของเขา!

แกสตันคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ผมต้องขออภัยจริง ๆ ครับ นายท่านอเล็กซ์! ผมแค่ทำเพื่อเงิน นายน้อยอเล็กซ์ ผมไม่ได้ต้องการให้ภรรยาของคุณมานอนกับผมด้วยจริง ๆ ”

อเล็กซ์ตกตะลึงครู่หนึ่ง และภาพของสปาร์ค ร็อคกี้เฟลเลอร์ ก็แวบขึ้นในหัวของเขา

“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ว่าใครอยู่เบื้องหลังการกระทำทั้งหมดนี้?” อเล็กซ์ถามในขณะที่จ้องมองแกสตันด้วยสายตาที่ราวกับว่ามันสามารถยิงทะลุผ่านเขาไปได้

แกสตันรู้ดีถึงปัญหาที่เขากำลังเผชิญอยู่และไม่กล้าปิดบังอะไรจากอเล็กซ์ เขากล่าวว่า "มันคือสปาร์ค ไอ้สารเลวนั่นบอกว่าตราบเท่าที่ผมสามารถทำเพื่อเขาได้ เขาจะให้เงินผมเป็นค่าตอบแทน 10 ล้านดอลลาร์กับสามสาวงาม! ผมตาบอดเพราะความโลภของผมเอง ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว นายท่านอเล็กซ์ ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วยนะครับ! ผมสาบาน ต่อจากนี้ไป ผมจะยอมเป็นหมารับใช้ให้คุณ ถ้าผมโกหกคุณ ขอให้โดนฟ้าผ่า”

อเล็กซ์เต็มไปด้วยเจตนาที่ต้องการฆ่า มันเป็นเพราะไอ้สารเลวสปาร์คที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้จริง ๆ ด้วย