“พักก่อนครับคุณพลอย” ชาร์ลหันหลังมาบอกกับหญิงสาวตัวเล็กที่เดินตามหลังตัวเองขึ้นภูเขาลูกใหญ่มาได้ครึ่งทางแล้ว
“ค่ะ” พลอยพิมทิ้งตัวนั่งลงที่ขอนไม้แหมะ ใจอยากจะขอชาร์ลพักมาครู่ใหญ่แล้วแต่ก็กลัวเสียเวลา
“เหงื่อเต็มตัวขนาดนี้เหนื่อยมากเลยสินะครับ”
“ค่ะ พลอยไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมแบบนี้เท่าไหร่ แต่ที่มาก็เพราะอยากลองค่ะ”
“ผมเช็ดให้นะครับ” ชาร์ลล้วงผ้าเย็นออกมาจากกระเป๋า เขาฉีกถุงดึงผ้าเย็นออกมาซับที่หน้าให้กับพลอยพิม พฤติกรรมแสนอบอุ่นของเขาทำพลอยพิมเขินจนเริ่มปั้นหน้าไม่ถูก
“ขอบคุณนะคะ”
“ครับ”
“ป่านนี้คุณลอสหัวหมุนหมดแล้วมั้งคะ คุณชาร์ลไปแนะนำคุณม่อนแบบนั้นทำไมคะ” พลอยพิมนึกถึงตอนที่ตัวเองชี้ไม้ชี้มือตกใจในตอนที่เจอม่อนไหมในน้ำตกที่กาญจนบุรี
เธอและชาร์ลได้ช่วยกันอธิบายความจริงที่ลอเลนโซทำไปทั้งหมดให้หญิงสาวฟัง ทุกอย่างดูเหมือนจะจบได้สวยเพราะม่อนไหมเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว แต่ชาร์ลก็ดันอยากจะให้หญิงสาวเอาคืนเจ้านายตัวเองเสียอย่างนั้น
“ให้คุณม่อนได้เอาคืนคุณลอสเร็วๆ เธอกับคุณลอสจะได้ไม่ต้องมีอะไรคาใจกันทีหลังไงครับ ผู้หญิงชอบรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ถ้าคุณม่อนยังไม่ได้เอาคืนเรื่องที่เจ็บใจคุณลอสเดี๋ยวอนาค
