หลายวันต่อมา..
@มหาวิทยาลัยww
"สภาพแกทำไมนับวันยิ่งเหมือนคนติดยาจังวะเน่" เสียงแคนดี้เอ่ยขึ้น ขณะที่เนเน่นั่งเหม่อเขี่ยข้าวพร้อมกับอยู่บนโต๊ะอาหารในโรงอาหารช่วงพักเที่ยง ซึ่งเป็นเวลาที่พวกเธอเลิกเรียนกันแล้ว
"....."
"เฮ้อ! เหม่ออีกและ" แคนดี้ถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างกังวล หมู่นี้เนเน่เหม่อบ่อยมากไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนก่อน เลิกเรียนก็รีบกลับไม่รู้จะรีบไปไหนปกติไม่จะชวนไปโน่นนี่ก่อนตลอด เดี๋ยวนี้ทำตัวลึกลับถามอะไรก็เปล่าไม่มีอะไรฉันรีบไปธุระจะเป็นแบบนี้ทุกวัน
เธอก็ไม่รู้สาเหตุเลยว่าเป็นเพราะอะไร แต่ดูจากสภาพที่ทรุดโทรมลงไปทุกวันของเนเน่เหมือนคนติดยาเอามากๆ มันอดคิดถึงไอ้โจรชั่วที่เคยฉีดสารเสพติดให้เพื่อนรักไม่ได้
"ยัยเน่" แคนดี้กับแคททนไม่ไหวเลยตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองลั่นโรงอาหาร ทำเอานักศึกษาและคนอื่นๆที่นั่งร่วมอยู่ในนั้นหันมามองโต๊ะพวกเธอกันเป็นตาเดียว
เคล้ง!
"....." เสียงของคนตรงหน้าและข้างๆตะโกนจนแสบแก้วหู ทำให้เนเน่สะดุ้งตกใจหลุดจากภวังค์ทิ้งช้อนลงในจานข้าว "อะไร จะแหกปากทำไมเนี่ย" พอตั้งสติได้ก็เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"เหม่ออะไร ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ" เป็นแคนดี้ว่า
"เปล่า" เธอ
