ไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงอยากให้ชื่อลูกคล้องจองกับพ่อของเขา มันมาจากจิตใต้สำนึกมากกว่าว่าอยากจะได้ชื่อนี้จึงตั้งออกไป เปรียบเสมือนชื่อนั้นเป็นตัวแทนของอีกคน
เธอพยายามไม่รู้สึกและนึกถึงคนที่ทำร้ายตัวเองแล้ว แต่เหมือนกับว่ายิ่งดันทุรังมากเท่าไหร่ความรู้สึกนั้นก็ยิ่งไม่หายไปไหนยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แม้ว่าจะผ่านมาเกือบปีแล้วทว่าสักวันเธอสลัดมันออกไปจากหัวให้ได้
"อืม~ ม๊าว่าเพราะดะ.."
"ไม่เพราะป๊าไม่ชอบ" ยังไม่ทันที่แนทจะพูดจบเสียงทุ้มเข้มของโน่ก็ตวาดแทรกขึ้นอย่างไม่ชอบใจ แค่หลานหน้าเหมือนคนเป็นพ่อเขาก็แทบจะรับไม่ได้อยู่แล้ว นี่ยังจะมาตั้งชื่อให้คล้องจองอีกเขารับไม่ได้มันกระดากปาก
"อุแว้! อุแว้! อุแว้!" ทำเอาเด็กน้อยทั้งสองคนสะดุ้งตกใจตื่นตะเบ่งเสียงร้องแข่งกันลั่นด้วยความกลัว
"ไอ้แด๊ดอย่าเยอะ ลูกจะตั้งชื่ออะไรมันจะเพราะไม่เพราะก็สิทธิ์ของลูก" แนทพอเห็นอย่างนั้นก็หันขวับไปชี้หน้าแยกเขี้ยวใส่สามี ก่อนจะหันกลับมาโอ๋หลานในอ้อมแขน "โอ๋ๆไม่ร้องนะคะคนเก่งของยาย"
ขณะที่เนเน่ก็ส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับโอ๋ลูกอีกคนเหมือนกัน เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดว่าผู้เป็นพ่อต้องแย้งพอไม่ได้ดั่งใจเดี๋ยวก็อาละวา
