ปึ้ง!
เหล่าบอดี้การ์ดหลายสิบคนหันมามองผู้หญิงตัวเล็กตรงประตูเป็นสายตาเดียวกัน
“คุณผิงอัน!?”
ผิงอันมองบอดี้การ์ดที่ยืนมองเธอ การแต่งกายที่แปลกตาตอนนี้พวกเขาใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาวดำกับกางเกงสีดำ มันทำให้รู้ว่าที่ที่เธอยืนอยู่ตอนนี้คือโรงฝึกการต่อสู้
“ผิงอัน?”เคอร์วินกับคาร์ลเตอร์ที่ฝึกยิงธนูเมื่อได้ยินลูก้าพูดชื่อเธอ พวกเขาวางคันธนูลงทันทีหันหลังกลับมามอง พบเธอยืนอยู่หน้าประตู
“คาร์ลเตอร์ เคอร์วิน”เมื่อมองเหฌนบุคคลที่ตามหาก็เอ่ยเรียกชื่อเขาอีกครั้ง น้ำตาเม็ดเล็กค่อยๆรินไหลออกมาอาบแก้มเนียน ร่างบางวิ่งตรงไปหาทั้งคู่ เธอโผเข้ากอดสองแฝด ปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ออกมาจนหมด
“ผิงอัน? เป็นอะไร”เคอร์วินงงมาก ทำไมเธอร้องไห้ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไงเธอควรจะนอนหลับอยู่ในห้องไม่ใช่เหรอ
“ใครทำอะไร”คาร์ลเตอร์ลูบหลังเธอเขาๆ
“ฮึก ฮือๆ”
“พวกมึงแกล้งเธอเหรอ!”เคอร์วินตะหวาดเสียงดังสนั่น เหล่าลูกน้องนั่งคุกเข่ารีบเอ่ยปฏิเสธทันที
“แงงง ฮือๆ”
“อย่าเสียงดัง มึงทำเธอกลัว”
“แม่ง ผิงอันบอกฉันใครที่มันทำให้เธอร้องไห้ ฉันจะฆ่ามันเอง!”
“ฮึก คุณนั่นแหละ ฮึก คุณก็ด้วย”เธอชี้ไปที่เขาและชี้มาที่คาร์ลเตอร์
“…” สองแฝดมองตากันไ
