Kabanata 6

Kagat ko ang aking kuko habang patuloy ang pagtaas-baba ng aking paa habang hinihintay ang text ni Eli. Sabi niya ay siya na ang magch-check ng records ng owner sa apartment building ni Roscoe kung nagsasabi ba talaga ng totoo ang lalaki.

Gustuhin ko man na ako mismo ang mag check ngunit nahihiya na akong mag leave at ipasa ulit kay Manny ang mga gawain ko.

"Nurse Aya, may problema ba?"

Napatingin ako kay Nurse Wilma, ang aming head nurse na kakarating lang ngayon. Kaagad akong ngumiti at umiling.

"Wala po," sagot ko at ibinalik na ulit ang tingin sa phone.

"Hindi ka na ba ina-acid?" tanong pa nito.

Muli tuloy akong nakaramdam ng guilt dahil sa idinahilan kahapon. Pilit akong ngumiti.

"Uhm... Hindi na po. Thank you po sa pag-aalala," sagot ko, ibinalik ulit sa phone ang tingin.

"Mabuti naman. Pero mas mabuting ipa-check mo na rin 'yan kay Dr. De Zarijas mamaya."

Sa isang iglap ay nabitawan ko ang cellphone ko at mabilis na bumaling sa kaniya. Nagulat din siya sa naging reaksyon ko kaya naman kaagad ako nagpeke ng tawa at napakamot sa aking ulo.

"D-Dr. De Zarijas po?" tanong ko at baka nagkamali lang ako ng dinig.

Dahan-dahan niyang inilapag ang mga gamit niya habang may pagtataka pa rin sa akin.

"Oo. Siya ang bagong head surgeon natin. Galing pa 'yon sa ibang bansa kaya baka totoo ang usap-usapan na magaling nga ang batang 'yon," pag-kwento pa niya.

Napakagat naman ako sa aking labi.

Limitado lang ang internet dito sa probinsya kaya siguro lingid sa kaalaman nila na galing sa magagaling na doctor na pamilya si Roscoe. Hindi lang usap-usapan dahil totoong magaling talaga siya.

"Bakit po napunta siya rito?" pag-usisa ko, umaasang kahit papaano ay may masasagot sa mga katanungan ko.

"Hindi ko rin alam. Pero mabuti nalang at napunta siya rito dahil kulang tayo sa surgeon."

Bigong ibinalik ko na lamang ang atensyon sa phone ko nang magsimula nang asikasuhin ni Nurse Wilma ang mga gagamitin niya sa araw na 'to. Hindi ko alam kung sasang-ayon ba ako sa kaniya o hindi dahil hindi ko gusto ang presensya ni Roscoe rito!

Nanlaki naman ang mata ko nang mag pop up na ang text ni Eli.

From: Eli

Nagsasabi ng truelalu ang lolo mo. Last week pa nga si Roscoe dito.

Napabuntong-hininga na lamang ako.

So, hindi niya nga kami sinusundan. Kung bigla na lamang kami lilipat ni Anya, hindi kaya ay makahalata siya? At kung lilipat kami, saan naman? Bukod sa area namin ay iyon lamang ang apartment na malapit sa Hospital na 'to.

Kaya siguro roon din lumipat si Roscoe. Para malapit sa Hospital. Tama.

Malalim akong nagpakawala ng hininga. Wala dapat ako ikatakot. Hindi malalaman ni Roscoe na anak niya si Anya. At lalong hinding-hindi niya makukuha sa akin ang anak ko.

"Can you start an IV on the patient in bed five?" ani ko kay Nurse Precy nang magsimula na ako sa aking shift.

"Yes, Nurse," agad niyang tugon bago siya mabilis na lumapit sa kama ng pasyente..

Habang abala siya roon, inikot ko pa ang ibang pasyente sa ward. Matapos masigurong maayos at stable ang kalagayan ng bawat isa, isinara ko na ang chart sa clipboard at muling lumapit kay Precy.

"Pakilagay na rin sa chart ang updated vitals ni bed five kapag tapos ka na. Thank you.”

"Yes, Nurse Aya."

I pat her back and smiled. Aalis na sana ako ngunit pareho kaming natigilan nang biglang sumigaw sa sakit ang pasyente sa bed three.

"N-Nurse! Tulong! A-Aray... A-Ang sakit ng d-dito ko! Ahh!" sigaw nito habang namimilipit sa sakit sa kaniyang tiyan.

Kaagad akong lumapit doon at sinuri ang vitals niya. Normal naman ang mga resulta—walang indikasyong bumababa ang blood pressure o bumibilis ang tibok ng puso—pero bakit ganito ang sakit ng tiyan niya?

"What's happening here?"

Muntik akong mapatalon sa gulat nang marinig ang boses ni Roscoe sa likuran ko. Kaagad akong tumabi at binuksan ang chart ko.

"D-Doc, the patient is complaining of severe abdominal pain. H-His vitals are normal but..." Nang mahanap ang chart ng pasyente ay mabilis kong binasa ang past records niya. "...he has a history of Crohn's disease."

(A/N: Ang Crohn's Disease ay isang uri ng chronic (pangmatagalang) sakit sa bituka. Isa ito sa mga tinatawag na Inflammatory Bowel Disease (IBD). Ang ibig sabihin nito, namamaga o naiirita ang ilang bahagi ng ating digestive system, lalo na sa bahaging bituka. )

Lumapit si Roscoe at siya mismo ang tumingin sa vitals. Tinangkang tanungin ang pasyente, pero ang tanging tugon ay mga daing at sigaw ng sakit mula sa abdominal area.

He sighed. “Order a CBC, get an abdominal X-ray, and start him on IV fluids,” utos niya, mabilis ngunit kalmado.

"Yes, Doc!" sabay naming sagot ni Nurse Precy bago kami nagmadaling pumunta sa nurse’s station. Sinalubong kami ni Nurse Wilma at agad naming ibinigay ang mga kailangang tests at orders na kaagad niyang inasikaso.

Bumalik na ako sa room at kasama na ang isang nurse na lalaki. Pinanood ko silang i-transfer sa isang bed ang patient upang bigyan ito ng CBC at dalhin ito sa X-ray lab.

Pinakalma ko na lamang ang mga iilang pasyente sa parehong room na nagulantang at medyo nagpanic para sa condition ng kapwa nila pasyente. Habang pinapanood naman si Roscoe na seryoso sa trabaho ay hindi ko mapigilang mamangha.

Parang dati lang ay madalas sa bar at hotel kami magkita ngunit ngayon ay sa Hospital na at bilang ganap na Nurse at Doctor pa. Dati ay tanging pilyong ngisi at malokong pag-iisip ang nakikita ko sa kaniyang mukha ngunit ngayon tila... ibang Roscoe na ang nasa harapan ko.

He's now a man. A grown up man! Ni hindi ko na nga makita ang mapanlarong ngisi sa labi niya dahil madalas ay seryoso siya at tutok sa ginagawa niya. Na tila ba wala na siyang panahon sa pakikipagbiruan at seryoso na siya sa buhay na tinatahak niya!

"Doc, ayaw pong magpagamot ng pasyente sa Room 5. Nagwawala siya at ayaw papalapit sa kahit sinong staff." Update ng isang nurse sa kaniya.

Kakatapos lang ng lunch break pero narito pa rin ako sa table, tahimik na pinagmamasdan si Roscoe habang abala siya sa pag-check ng chart sa counter.

Paglingon niya sa nurse, agad akong napairap nang mapansin kong namula ito. Of course.

“Okay, I’ll talk to him,” mahinahong sagot ni Roscoe, nananatiling kalmado sa kabila ng sitwasyon. “Prepare a mild sedative just in case."

"O-Okay, Doc..."

Napairap ako ulit nang pakendeng-kendeng pang umalis ang nurse para sundin ang utos ni Roscoe. Malandutay lang? Ngayon lang nakakita ng poging doctor sa Hospital na 'to?

Umiling na lang ako at napa-yuko sa table nang umalis na si Roscoe. Ni hindi ako nakapag-lunch kakapanuod sa mga nurse na palaging dumikit kay Roscoe. Seriously? Sa hospital pa talaga nagka-lakas ng loob maglandi?

"Tok tok."

Napabangon naman ang ulo ko nang ilang minuto ang lumipas ay may kumatok sa mesa ko. Pagkatingala ko ay bumungad sa akin ang nakangiti na si Doc Russell.

"Doc Russell! Napadalaw ka ulit sa ward namin?" bati ko sa kaniya, sabay ngiti. Mukhang napatulog na naman niya ang mga pasyente niyang bata sa husay ng “pambansang lullaby” niya.

"Magde-deliver lang," sabay taas niya sa isang plastic bag galing sa kilalang fast food chain.

"Wow! Tamang-tama hindi pa ako nagl-lunch. Kaya sa'yo ako, Doc Russell, eh!" biro ko, na agad niyang ikinasamid. Napatawa na lang ako habang inaabot ang pagkain.

"Hay... Sinasabi ko na nga ba at hindi ka na naman nag lunch break, Nurse Aya," maya-maya'y sabi niya.

"Nakalimutan lang, Doc..." palusot ko habang binubuksan ang packaging.

"Kaya ka bigla-bigla inaatake ng acid, eh. Lagi kang nagpapalipas ng gutom."

I smiled.

"Sobrang concern naman, Doc. Baka akalain kong gusto mo ako, ha?" biro ko, and as usual ay kinurot niya ang pisnge ko na ikinatawa ko.

"Ayan ayan. Diyan ka magaling, ang paasahin ako!" biro niya rin na mas lalo kong ikinatawa. Halos hindi ko na tuloy malunok ng maayos ang chicken joy.

Nagtatawanan pa kami nang may biglang umubo sa harapan namin. It's Roscoe, standing so tall while looking at us. Kulang nalang ay patayin niya kami sa sama ng titig niya.

"Oh, bro!" masiglang bati ni Doc Russell sa kaniya.

Agad akong napaayos ng upo at binaling ang pansin sa pagkain. Napasulyap ako sa kaninang nurse na lumapit sa kaniya na hanggang ngayon ay kasama pa niya at nasa likuran niya lamang, patagong sinusukat ang likuran niya.

Tsk! Kulang nalang ay kumuha siya ng tape measure at isakal niya na lamang sa sarili niya dahil walang pinipiling lugar ang kalandutay niya! Ke-bago-bagong salta...

"Can we talk, Russell?" Roscoe asked while still looking at me with his dark hawk like eyes. Anong problema nito?!

"Of course!" sagot naman ni Russell, sumulyap pa 'to sa akin saglit at nauna nang lumabas ng ward.

Ako naman, tumingin na lang sa pagkain, nagkunwaring walang pakialam. Pero nagulat ako nang may maglapag ng mainit na kape sa harap ko. Pag-angat ko ay wala na si Roscoe, pero naiwan ang nurse niya, nakatitig sa kape sa mesa ko bago siya nagmadaling humabol.

"Para saan naman 'to?" bulong ko, sabay abot sa cup. May nakasulat. Gano'n na lamang ang pag-akyat ng dugo sa aking mukha nang makita ang nakasulat dito.

Stop staring at me. I can feel your eyes.

– R