CHAPTER 6 — ANG TAHIMIK na hallway ng South Manila Medical Hospital ay nagambala ng marahang yabag ng isang doktor na sa bawat hakbang ay nagiging sentro ng atensyon. Si Doc Eros Vaughn Smith, ang kinikilalang pinakamagaling na general surgeon ng ospital, ay tahimik lamang ngunit malakas ang dating. The tall figure strode down the hospital hallway, every step exuding quiet confidence. His height, posture, and striking good looks — as if sculpted in the mold of Henry Cavill — were impossible to miss. The crisp lines of his scrub suit only highlighted the strength in his shoulders, the ease in his movements, and the kind of presence that seemed to command the air around him without even trying.Bawat nurse, doktora, at pati mga pasyente ay napahinto. Para bang tumigil sandali ang mundo nang dumaan si Eros sa harapan ng mga ito. ‘Yung iba pa nga ay nagkunwari na nagtse-check ng chart o nag-ayos ng IV drip, pero obvious naman ang mga pasimpleng sulyap habang dumaraan ang gwapong doktor.
CHAPTER 5MATINDI ang tensyon sa loob ng operating room. Ang tunog ng monitor na kumakatawan sa bawat tibok ng puso ng batang pasyente ay tila papalayo na — pabagal nang pabagal at pahina nang pahina.“Heart rate dropping—60… 55… 50,” ulat ng anesthesiologist, may halong kaba ang tinig.“Massive bleeding on the right thoracic cavity, Doc,” sabi ng first assist.Hindi kumurap si Eros habang pinagmamasdan ang pagbuhos ng dugo mula sa pumutok na pulmonary artery. Pero kahit na ganoon, nanatili pa rin siyang kalmado dahil alam niyang bawat minuto ay mahalaga.“Scalpel. Bigyan n'yo ako ng better exposure. Retract the lung gently, 'wag niyong durugin ang tissue.”Agad na iniabot ng scrub nurse ang scalpel, at marahang inurong ng assistant ang kanang baga, lumilikha ng mas malinaw na view sa pinagmumulan ng dugo.“Large vascular clamp, right pulmonary artery,” utos ni Eros.“Doc, BP’s crashing. 70/40. Heart rate 45. We’re losing him,” bulalas ng anesthesiologist.“Epinephrine, one milligram
CHAPTER FOURMALAMIG ang gabi, pero hindi iyon naramdaman ni Eros Smith habang nagmamaneho patungo sa Imperial Palace. Outside his car, the lights of Makati resembled stars brought down to the earth. Towering buildings, billboards vying for attention, and vehicles speeding along the streets - a city that seemed to have no room for emotions such as weariness, sorrow, or yearning.Pero sa loob ng kotse ay kabaliktaran. Tahimik at mabigat ang hangin, na para bang bawat segundo ay nagpapapaalala kay Eros ng mga salitang binitiwan ng kanyang daddy ilang oras lang ang nakalipas."Sayang ka, Eros. We invested in your education so you could become our rightful heir - not to waste your time playing games in some hospital!""Don't you feel any pity for your family? Is this really what you've chosen - to throw your life away patching up the blood and wounds of people who have nothing to do with you?" dagdag pa nito.Hindi na niya mabilang kung ilang beses niya narinig ang ganito. At sa bawat pag
KINABUKASAN, sa maliit na speech therapy room na may malalaking bintana at tanaw ang garden ng ospital, nakaupo si Veronica sa harap ni Dr. Regina Villanueva. Sa gilid, naroon muli si Eros, tahimik na nakaupo, nag-o-observe para matutukan ang progress ng pasyente niya."Veronica, inhale deeply," mahinang utos ni Regina, may himig ng pag-udyok sa tinig. "Ngayon, subukan mong maglabas ng kahit isang tunog. Kahit mahina lang."Sumunod si Veronica, dahan-dahan ang paghinga, ramdam ang paninikip ng dibdib. Pinilit niyang igalaw ang mga vocal folds na matagal nang tahimik. Mula sa lalamunan niya, isang napakahina, halos hindi marinig na ha ang lumabas. Paos, mababa, at halos tunog-hangin lang, pero totoo. Tunog na galing sa matinding pagsisikap.Napahinto si Doc Regina, bakas ang matinding saya. Hindi dahil naawa siya kay Veronica, kundi dahil alam niyang napakalaking hakbang ang nagawa ng dalaga. "That's it, Veronica. Good job," sabi nito, sabay ngiti. Sa gilid, bahagyang ngumiti si Eros,
"EXCUSE me, pero tapos na ang visiting hours. Makakaalis na kayo..."Sabay na nagkatinginan si Sienna ay Kenneth ng dumating ang doktor. Umangat ang gilid ng labi ng babae nang makita na gwapo ang doktor na naka-assign sa kanyang step-sister. "Are you her doctor? May I ask kung maibabalik pa ba sa dati ang mukha ng sister ko?" tanong ni Sienna, bakas sa tinig ang panunuya.Nanatiling pormal si Eros sa harapan ng dalawang bisita ni Veronica kahit pa alam niyang hindi nagpunta ang mga ito doon para mangumusta kundi para pasaringan ang huli. "Too early to tell, Ms. Alcantara. We're doing everything we can," maikling sagot ni Eros na ayaw nang magbigay pa ng kung anong impormasyon sa kaharap."Ah, I see. Well, I guess what matters is she's alive. Looks aren't everything naman, right?" tugon naman ni Sienna na hindi maitago ang kaplastikan habang sinasabi iyon."Sienna, please," awat naman ni Kenneth saka humingi ng apologetic smile sa doktor, saka bumaling kay Veronica na nakayuko lang.
CHAPTER 1---SA BAWAT hakbang ni Doc Eros Vaughn Smith sa mahabang hallway ng ospital, tila ba humihinto ang oras. Puting lab coat na kumikintab sa ilaw ng corridor, fitting sa broad shoulders at matikas na katawan na parang laging handang humarap sa anumang laban ng buhay at kamatayan. Ang kanyang buhok ay makapal at bahagyang nagulo ng pagod sa ilang oras na operasyon, ay nagbibigay ng lalong rugged na appeal. The first thing people noticed about him? Those sharp, steady hazel eyes that caught the light like gold — and a jawline so perfect it looked unreal.Ang boses niya, mababa at kalmado, ay tila awtomatikong nagpapatahimik ng kaba ng mga pasyente at ng mga kasama niya sa trabaho. He wasn’t just a doctor people admired — he was the doctor they trusted. Not just because of his brilliance, but because of the strength and compassion that showed in every look, every word he spoke.———Sa emergency room, kumakaripas ang mga nurse, ang tunog ng monitor nagbabanta ng nalalapit na pagk