“จะเอายังไงว่ามา! ไหนบอกจะทำให้กินแล้วตอนนี้ที่ทำอยู่คืออะไรฮะ! จะกวนประสาทให้ฉันอารมณ์เสียไปถึงไหน ไหนบอกว่าห่วงลูกไม่ใช่เหรอ!”
“โกรธเหรอ” ถึงมันจะเป็นคำถามโง่ ๆ แต่ผมก็ยังถามอยู่ดี
“ไม่โกรธแต่โคตรเกลียด! บอกเองว่าจะทำให้กิน พอทำเสร็จไม่ให้กินมันคืออะไร จะเอายังไง?”
“…แค่อยากให้แม่จูนอ้อนพ่อซันก่อนครับ นะ คุณพ่อแค่อยากได้ยินเสียงหวาน ๆ ให้หายเหนื่อยแค่นั้นเอง แค่ครั้งเดียว” เขาพูดเสียงหงอยพร้อมหน้าตาที่สลดลง จากที่หงุดหงิดเพราะโดนแกล้งกลับกลายเป็นฉันรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาซะงั้น
“คุณจะให้ฉันอ้อนเพื่ออะไร คุณแค่มาดูแลลูกในท้องฉันนะอย่าลืม” ถึงจะแอบหน่วงและสงสารแต่ฉันก็ทำตามที่เขาต้องการไม่ได้หรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราสองคนเป็นแค่คนที่พลาดมีความสัมพันธ์จนมีลูกด้วยกันเท่านั้น และอีกอย่างเขาก็มีคนรักอยู่แล้วถึงฉันจะมั่นใจว่าแฟนเขาร้ายลึกแต่ร้ายแล้วยังไงล่ะค่ะ ผู้หญิงที่ดูนิสัยร้าย ๆ จำเป็นที่จะต้องโดนทิ้งรึไง
“พี่ว่า…พี่แพ้ท้องแทนจูน” เขามองหน้าฉันตาละห้อยหลังจากที่โดนฉันถามแล้วก็พูดประโยคเมื่อกี้ออกมาด้วยเสียงเครียด
“แพ้ท้องแทนฉัน?”
“อื้ม” เขาพยักหน้ารับด้วยหน้าตาที่ซีเรียสยิ่งกว่าน้ำเส
