ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาอาคินยุ่งกับการทำงานที่โรงพยาบาลแถมยังต้องเข้าไปช่วยชยทัตเรื่องงานที่บริษัทอีกด้วย เขาจึงทำได้แค่คุยกับน้ำหวานทางไลน์และโทรฟังเสียงบ้างประปรายให้หายคิดถึง
Line | NamWhan
Akin: พี่อยู่ที่ห้องแล้วนะครับ
Akin: เราอยู่ไหน
Namwhan: หวานก็อยู่ที่ห้องค่ะ
Namwhan: เหนื่อยมั้ยคะ
ความคิดเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาในสมองหมอหนุ่มทันที ถัาได้ร่างนุ่มนิ่มมานอนกอดคงจะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะ
Akin: เหนื่อยครับ
Akin: รู้สึกเพลียๆด้วย
Namwhan: ไม่สบายหรือเปล่าคะ
Namwhan: ทานอะไรหรือยัง
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้รับข้อความจากคนพี่ ตลอดหนึ่งอาทิตย์มาเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาบ่นว่าเหนื่อย
Akin: ยังไม่ได้ทานเลยครับ
Akin: เพิ่งจะว่างเอง
Namwhan: อยากทานอะไรมั้ยคะ
Namwhan: ให้หวานสั่งให้มั้ย
ความเป็นห่วงทำให้เธอติดกับดักคนเจ้าเล่ห์อย่างง่ายดาย น้ำหวานใช้เวลาสั่งอาหารประมาณสามสิบนาทีจึงลงไปรับจากเดลิเวอรี่และนัดเจอกับอาคินข้างล่างเพราะคีย์การ์ดของที่นี่เป็นแบบจำกัดชั้นเธอจึงไม่สามารถขึ้นไปบนเพ้นท์เฮ้าส์เองได้
"สามร้อยเจ็ดสิบใช่มั้ยคะ"
"ใช่ครับ"
"สแกนจ่ายค่ะ
