“Ayos ka lang ba?” tanong ni Dexter nang makaupo si Dianne sa passenger seat. Hinawakan nito ang kaniyang tyan at huminga ng malalim.
“Nag-aalala ako, gusto mo bang dalhin kita sa hospital ngayon?” tanong ni Dexter.
Umiling si Dianne at ngumiti ng mapait. “Hindi na, magpapahinga na lang muna ako.”
Kahit nag-aalinlangan at pinaandar ni Dexter ang kotse paalis.
Pagdating ni Tyler sa bahay. Nadatnan niya ang madaming nakaimpakeng gamit. Nadagdagan ang galit niya dahil dito. Inalis niya ang kaniyang coat at tinapon sa sofa.
“Ibalik mo iyan lahat.” Mahinahon at nagpipigil ng galit.
“Ano po?” alinlangang tanong ni Lyka.
"Hindi mo ba naiintindihan ang sinasabi ko? Ibalik mo na lahat ng mga gamit sa dati nilang pwesto!" Lumulubha ang galit ni Tyler.
"Opo," sabi ni Lyka, agad-agad nag-utos sa mga tao na ibalik ang mga gamit sa mga pwesto.
"Anong sinabi ni Dianne bago umalis?" Tanong ni Tyler. Ibinaba ang dalawang butones ng kanyang damit at nagalit.
“Si Madam Dianne?”
"Madam?!" Tumigas ang kanyang mukha at tumaas ang kanyang kilay. Puno ng galit na boses ang kanyang sinabi, "Anong madam?!"
Binaba ni Lyka ang ulo at may kasamang saya sa mata. Nagtago ng ngiti at nagbago ng sinabi. "Miss Dianne po, hindi po siya nagsalita at lumabas nang maayos. Wala po siyang sinabi."
Nang marinig ito, tinapon ni Tyler ang baso ng tubig at sumabog ang galit. "I-imbestigahan si Dianne, gusto ko ng mga detalye."
"Opo, boss."
…
Nakarating sina Dianne at Dexter sa building ng condo.
Isa ito sa mga pinakamataas na uri ng mga condo ng bansa. Lahat ng mga apartment ay malalaki at isang unit lamang ang nakalaan bawat palapag. Sobrang mahigpit ang seguridad.
Nakatulog si Dianne at hindi siya nagising nang pumasok sila sa underground garage at huminto ang kotse.
Tahimik na kinuha ni Dexter at binuhat siya palabas ng kotse.
Pero sa pagpasok nila sa elevator, unti-unting nagmulat si Dianne ng mata.
"Dex, ibaba mo ako."
"Okay ka lang ba?" Tanong ni Dexter
Tumango si Dianne.
Hindi siya pinilit ni Dexter at dahan-dahang inilapag siya sa sahig.
Nakita ni Dianne na naka-highlight lang ang 37th floor sa control panel ng elevator, kaya't itinaas niya ang kamay at pinindot ang 38th floor.
Nakita ito ni Dexter at hindi naiwasang ngumiti nang bahagya, "Hindi pa natitirhan ang unit mo. Bakit hindi ka muna pumunta sa unit ko at magpahinga? Kukuha ako ng tao para ayusin at linisin ang iyong lugar."
"Nasa labas na ba ang trial data ng bagong produkto?" Tanong ni Dianne, nagbago ng paksa.
"Nasa table na ang mga resulta. Huwag kang mag-alala," sumagot si Dexter.
Hinaplos ni Dianne ang tiyan at sumimangot. "Magka-ibang mundo tayo, Dex. Pero kailangan ko magtrabaho ng mabuti dahil madami na akong responsibilidad, may mga anak na akong aalagaan."
"Tinatanggap mo pa ba na may anak kayo ni Tyler, at siya pa ang pinipili mong maging ama ng bata?" tanong ni Dexter.
Masakit na tanong ito, ngunit hindi makakaila si Dianne.
Hindi na siya magpapaligoy-ligoy pa. Tumango siya, "Oo. Pero hindi na siya ang ama ng mga anak ko."
…
Matapos ang tatlong oras na video conference, naglalakad si Dianne upang mag-stretch nang biglang may pop-up ng entertainment gossip sa sulok ng screen.
"Para mapasaya si Lallaine Anne, pinareserve ni Tyler Chaverz ang buong revolving restaurant at binigyan siya ng antique cello na nagkakahalaga ng milyon."
Sinadyang na-click ni Dianne ang report at nakita ang mga litrato ni Tyler at Lallaine.
Puno ng malalagkit na tingin ang mga larawan ng magkasama silang naglakad patungo sa restaurant at habang nagkakainan.
Nang makita ito, hindi niya alam kung kaya pa niyang kontrolin ang kanyang nararamdaman. Puno ng inggit at panghihinayang ang puso niya. Hindi ba’t nagsimula lahat ng ito sa kanya? At ngayon, paano siya magiging maligaya, paano siya mabubuhay nang buo?
"talaga naman!” sabi ni Dexter nang makita ang mga larawan, ang galit ay hindi matitinag. "Wala pa nga approve ang annulment niyo, ganyan na siya, nakikipag-date na agad kay Lallaine."
“Kakarmahin din siya sa mga ginagawa niya.”
Pinatay ni Dianne ang laptop at dahan-dahang iniling ang ulo, sabay sabing kalmado, “Bahala siya, gawin niya ang gusto niya.”
“Dianne, ano ka ba?! Hindi pwedeng hayaan na lang. Kailangan mong lumaban kung natatapakan ka na.”
Tinutok ni Dexter ang tingin sa kanya na may kunot na noo. “Kung ayaw mong kumilos mag-isa, tutulungan kita.”
Tumayo si Dianne at lumapit sa bintana mula sa sahig hanggang kisame. Tinitigan niya ang natitirang liwanag sa kalangitan at ang mga ilaw ng siyudad. Bigla siyang ngumiti.
Luminga siya at tiningnan si Dexter. “Dex, malamang hindi mo alam na pinilit lang ako ng ina ni Tyler na pakasalan ang anak niya. Bago kami ikasal, nag-sign kami ng kasunduan.”
“Ang kasunduan ay tatlong taon, at binigyan niya ako ng 30 milyon bilang kabayaran.”
Ang mga mata niya ay dumilim at ngumiti siya nang mapait. “Nakasulat din sa kasunduan na hindi ako pwedeng magkaanak sa kanya habang magkasama kami.”
Noong una, sinabi ni Tyler na hindi siya karapat-dapat na magkaanak para sa kanya.
Tinutok ni Dexter ang tingin sa kanya, hindi makapagsalita ng ilang segundo, at binuksan ang bibig pero hindi malaman kung anong sasabihin.
“Kaya ano ang plano mong gawin ngayon?” tanong niya matapos ang ilang segundo ng katahimikan.
“Wala sa ngayon.” Ang mukha ni Dianne ay walang emosyon, pero ang tono niya ay matatag. “Isa lang ang sigurado ako, itatago ko ang anak ko sa kaniya.”
Bigla siyang napatingala at napatitig kay Manuel.“… Manuel, gising ka na!” Hinawakan ni Alejandro nang mahigpit ang kamay ni Manuel. Sobrang saya niya kaya pati ang boses niya ay nanginginig.Napatingin si Manuel sa matandang lalaking may puting buhok sa harap niya. Namilog ang mga mata niya sa pagkagulat nang makilala niya si Alejandro.“Manuel, sa wakas gising ka na… buti na lang… buti na lang…” Mahigpit na hinawakan ni Alejandro ang kamay niya habang tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha. “Salamat sa Diyos… Salamat sa mga ninuno natin… Sa wakas, nagising ka na… Ang galing…”Habang pinagmamasdan ni Manuel si Alejandro, bigla na lang bumagsak ang mga luha sa mga mata niya. Sa sobrang saya at gulat, parang nanigas siya saglit.Pero bago pa siya makapagtanong, dumating na ang mga doktor at ilang nurses na expert na sinamahan ng iba pang mga staff.“Manuel, anak… makipagtulungan ka muna sa mga doktor, ha? Ipapaliwanag ko na lang sa ’yo ang lahat mamaya.” Tumayo si Alejandro
Umupo sina Dianne at Jessica sa isang bench sa dulo ng walang taong corridor.Dumating si Maxine dala ang dalawang tasa ng mainit na inumin at iniabot ito kay Dianne.Kinuha ito ni Dianne at ibinigay ang isa kay Jessica.Ininom muna ni Jessica ng bahagya ang kanyang inumin habang nakayuko. Pagkatapos, sinulyapan niya si Tyler na nakatayo hindi kalayuan at nagtanong nang may pagkalito."Ms. Dianne, hindi ba kayo ang fiancée ni Professor Ramirez? Bakit kayo ngayon kasama ni Mr. Chavez? At bakit tinatawag siyang 'Dad' ng mga anak ninyo?"Ngumiti si Dianne ang marinig ito, saka sandaling nag-isip bago sumagot."Medyo komplikado ang kwento na 'yan... Hayaan mong si Manuel na mismo ang magpaliwanag sa’yo sa susunod. Pero ang masasabi ko lang, ang mahal ko ay si Tyler. At si Manuel, kapatid siya ni Tyler sa dugo. Simula ngayon, kapatid at kaibigan na lang ang turing ko sa kanya. Wala nang iba pa sa pagitan namin."Bagama’t nalilito pa rin si Jessica sa relasyon nilang tatlo, nakadama siya ng
Nagpalit ng sterile suit sina Dianne at Tyler bago pumasok sa intensive care unit.Sa loob ng ICU, tahimik na nakahiga si Manuel sa hospital bed. Wala siyang galaw, at nakakabit ang katawan niya sa kung anu-anong tubo at mga makinarya.Nang makita ni Dianne ang payat at halos mamamatay nang itsura ni Manuel, agad na nabasa ng luha ang mga mata niya.Kung hindi sana siya nagpunta sa Harvard, hinding-hindi niya makikilala si Manuel.Kung gano’n, hindi sana nagkaganito ang lahat.Siguro, hanggang ngayon, malusog pa rin si Manuel—ang dating gwapo, masigla, at kagalang-galang na propesor at eksperto sa larangan ng medisina.At siya naman… hindi magiging ganito: isang taong may kapansanan at laging nalulungkot.Napatingin si Tyler sa mga mata niyang mabilis na nagiging basa ng luha. Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at marahang pinisil ito.Lumingon si Dianne sa kanya.“Magigising din si kuya,” sabi ni Tyler.Tumango si Dianne, at walang pag-aalinlangang sumagot, “Oo naman, magigising siya
Bigla siyang sinugod ni Tyler. Napahawak si Dianne sa kanyang mga balikat at ilang beses niya itong itinulak.Pero mahigpit ang pagkakayakap ni Tyler sa kanyang baywang—parang semento na sobrang tibay—kaya hindi niya ito matanggal.Pero kahit ganoon, hindi niya kayang patawarin agad si Tyler at palampasin na lang ang ginawa nito.Kaya pinilit ni Dianne na kontrolin ang sarili. Kahit gaano siya tuksuhin nito sa paghalik, pilit niyang hindi tumugon.Matapos ang isang o dalawang minuto ng halikan, napansin ni Tyler na wala pa ring reaksyon si Dianne. Unti-unti siyang nakaramdam ng kaba.Dahan-dahan niyang inalis ang kanyang mga labi at dila sa kanya, at idinikit ang noo sa noo ni Dianne."Honey, mali ako. Sa susunod, kahit ano pa ang mangyari, sasabihin ko agad sa'yo at pag-uusapan natin, okay?"Mahina at paos ang kanyang boses, ramdam ang init at pagnanasa.Naghalo ang kanilang mga hininga. Bahagyang nanginig ang puso ni Dianne, pero pilit pa rin niyang pinanatiling seryoso ang kanyang
Si Tyler naman, kahit nagpanggap pang aloof at kaawa-awa, hindi na niya napigilDariang sarili nang marinig na tinawag siya ng anak niya.Isang malalaking hakbang ang ginawa niya paakyat sa hagdan.Habang si Dianne ay pababa... siya naman ay paakyat.Ilang sandali lang, nagkaharap na sila ni Dianne."Dad!"Biglang tumalon si Danica mula sa mga braso ni Dianne papunta sa kanya.Hinuli siya agad ni Tyler, mahigpit na niyakap ang batang babae at binigyan ito ng matinding halik,"Darian! Miss na miss mo na ba si Daddy?""Oo! Miss na miss!"Tumango si Danica nang malakas,"Si Danica... si Mom... at ako... lahat kami miss na miss si Dad."At... si Mommy... miss na miss si Daddy.Narinig ni Tyler ang huling parte ng sinabi ng anak niya at hindi napigilang mapatingin pataas kay Dianne.Tumingin din sa kanya si Dianne, pero kalmado lang ang mga mata nito... walang kahit anong emosyon... at nanatiling walang ekspresyon ang mukha."Wife..."Maingat na tawag niya sa kanya, sabay abot ng isang kama
"Chairman Chavez, sa loob ng susunod na 72 oras, kami pong mga eksperto ay magtutuluy-tuloy sa pagbabantay para siguraduhing mananatiling stable ang kondisyon ng pasyente." sabi ng pinuno ng mga eksperto.Kapag ganito na ang sinasabi ng mga doktor... ibig sabihin... malaki na ang tsansang malampasan ni Manuel ang 72-hour critical period.Malalim na huminga si Alejandro at mabilis na nagsabi,"Salamat sa hirap at pagod ninyo, mga doktor!""Napaka-kagalang-galang ninyo, Chairman Chavez. Tungkulin na po naming magligtas ng mga taong nasa bingit ng panganib."Matapos ang ilang pormal na pagbati at pasasalamat, umalis na ang mga doktor at inilipat si Manuel sa intensive care unit."Dad, Mom... Pabalik na si Dianne kasama sina Danica at Darian. Pupunta na ako sa airport para sunduin sila."Matapos maihatid si Manuel sa ICU, sinabi ni Tyler kina Alejandro at Tanya."Si Dianne at sina Darian at Danica ay pabalik na? Ang saya naman!"Masayang sabi ni Tanya nang marinig niya iyon."Tyler, gusto