Isang fashion event ang dinaos at dinaluhan ng mga kilalang personalidad at kasama dito ang ex ni Alexis na si Julio. Sobrang sakit ng loob niya imbes na maging masaya si Alexis dahil sa tagumpay ng kanilang event ay parang gusto niyang magluksa. Hayun siya sa isang sulok ng ballroom at umiinom hanggang sa matanaw niya si Ralph. Ito ang taong makakatulong para maibangon ang dangal niya pero paano nya ito kukumbinsihin? Hindi na nakapag isip pa ng plano si Alexis at basta na lang nilapitan si Ralph.
Bago pa man makapag-isip ng magandang plano si Alexis, hinawakan naniya ang batok ni Ralph, hinila ito palapit—at hinalikan. Mainit. Matapang. Mapangahas. Ang buong lugar ay tila natigilan. May mga napalingon, may mga nagtaka, may mga napangiti. Ngunit wala ng pakialam si Alexis. Lasing siya. Hindi sa alak lamang—kundi sa galit, sa sakit, sa pagod ng paulit-ulit na panlilinlang. Nakita niya kasi kanina si Julio—ang dating kasintahan.Kasama nito si Mica, ang babaeng naging dahilan ng lahat ng kanyang kabiguan. At ngayon, magkaakbay at magkalingkis silang parang walang nangyaring kasalanan. Kaya heto siya ngayon, nakipaghalikan sa lalaking kaibigan ng kanyang ex—si Ralph. Nagulat siya nang hindi umiwas si Ralph. Hindi lang ito pumayag—gumanti ito. Mas mariin. Mas malalim. Para bang may pinakakawalang damdamin na matagal nang ikinukubli. Ngunit sa likod ng halik ay isang bagay na hindi niya inaasahan. May dumaplis na damdaming hindi bahagi ng plano. Hindi ito dapat kasama. Hindi dapat siya kinabahan. Hindi dapat siya... kinilig. Pagkatapos ng halik, unti-unti niyang binawi ang kanyang mukha. Nagtama ang kanilang mga mata. Malapit. Tahimik. “Bakit ka pumayag?” tanong niya, bahagyang garalgal ang tinig. “Bakit hindi?” sagot ni Ralph, habang nakatitig pa rin sa kanya, tila sinisilip ang mga lihim sa likod ng kanyang mga mata. “Isang halik lang dapat…” bulong sa sarili ni Alexis habang pinipigilan ang sariling mapatingin muli kay Ralph. “…pero bakit parang gusto kong ulitin?” Sinapo niya ang labi niya, parang sinusuri kung may bakas pa ng mapangahas na tagpong iyon. Naramdaman niya ang bahagyang panginginig ng daliri niya. Hindi ito takot. Hindi rin ito kaba na gaya ng dati. Ito ay… pananabik. At ayaw niyang aminin iyon. Napahinto siya sa gitna ng corridor. Napalingon si Ralph. “Okay ka lang?” tanong ni Ralph, bahagyang may pag-aalala sa boses. Tumingin si Alexis sa mga mata nito—matapang, mahinahon, pero may tagong damdaming nagkukubli sa likod ng bawat tingin. “Okay lang,” sagot ni Alexis, ngunit tila hindi kumbinsido kahit siya mismo. “Medyo… nagulat lang ako sa sarili ko.” Hindi nagsalita si Ralph. Hindi rin siya lumapit. Nakatayo lang ito sa tapat niya, parang hinihintay siyang buuin ang sariling isip. Sa likod niya, naririnig niya ang mga bulung-bulungan ng mga tao, ang pag-click ng mga kamera, at ang mabibilis na yabag ng mga usisero. Pero ang tunog na pinakamalakas at nakakabibingi ay ang mabilis na tibok ng kanyang puso. At hindi niya inaakalang ang halik na iyon—na dapat ay bahagi lamang ng isang panandaliang paghihiganti—ang magpapagising sa kanyang matagal na siyang nahihibang sa maling tao. Hindi alam ni Alexis kung anong mas nakakakaba—ang mga matang nakatingin sa kanila o ang presensya ni Ralph na hindi pa rin umaalis sa tabi niya. Nag-angat ng kilay si Julio mula sa kinatatayuan nila ni Mica. Kita sa mga mata nito ang pagtitimpi—ng galit? O ng pagtataka? Hindi niya alam. Si Mica naman ay tahimik pa rin, ngunit napansin ni Alexis ang bahagyang paninigas ng panga nito, na para bang nagpipigil ng isang hindi kanais-nais na reaksyon. “Show’s over,” bulong ni Ralph, halos hindi gumagalaw ang labi. “Tara na. I’ll take you home.” Hindi siya agad nakakilos. Parang may parte sa kanya ang gusto pang manatili—hindi para ipagpatuloy ang eksena, kundi para lang maramdaman ang init ng mga labi ni Ralph sa kanya. Ano na namang kagagahan ang naisip niya? Hindi pa rin makagalaw si Alexis. Parang may mga tanikala sa kanyang mga paa—hindi ng takot, kundi ng hindi maipaliwanag na emosyon. Hindi siya handa sa halik. Lalong hindi siya handa sa lahat ng posibleng mangyari bunsod ng aksyon nya ngayon. Ngunit isang saglit lang, at naramdaman na niya ang kamay ni Ralph sa kanyang pulso. Hindi marahas, pero matatag. May pag-alalay. May… pakialam. Hinila siya nito palayo. At habang naglalakad silang dalawa palabas ng hall, sa gilid ng paningin ni Alexis ay namataan niya ang grupo ng kanilang mga kapwa fashion stylist—mga kasamahan sa industriya, mga kasabwat sa tsismis, at mga tahimik na saksi sa kanyang pagkadurog ilang linggo pa lamang ang nakakaraan. Isa-isang nagtaas ng baso ang ilan. May kumindat. May pumalakpak. May nag-cheer ng malumanay, na para bang sinasabi: “Finally.” “About damn time.” “Sa wakas, gumising ka na, gurl.” Bahagyang napangiti si Alexis. Malungkot. Magaan. Hindi niya akalaing may mga taong lihim na nagmamasid, umaasang matututo rin siya mula sa mga maling desisyon. Habang patuloy silang naglalakad, lumingon siya muli sa ballroom. Sina Julio at Mica ay naiwang nakatayo, tila hindi alam kung magpapatuloy ba sa pagpapanggap na walang nasaktan, o hahabulin ang eksenang tuluyan nang sinarhan. “Sigurado ka bang ayaw mong bumalik at suntukin si Julio?” tanong ni Ralph, pilit na pinapagaan ang hangin. May ngiti sa labi pero may tensyon pa rin sa boses. Napahagikgik si Alexis, unang beses ngayong gabi. “Hindi na. Tapos na ’yung chapter na ’yon,” sagot niya, pero sa loob-loob niya: baka nagsisimula na ang bagong isa. Huminto sila sa harap ng elevator. Sa sandaling iyon, nagkatinginan ulit sila—hindi na dahil sa pagtataka, kundi dahil sa tahimik na tanong na sabay nilang gustong itanong: “Anong susunod?” Bago pa man bumukas ang pinto ng elevator, Alexis ay muling nagsalita, mahina pero malinaw: “Ralph… thank you. Hindi ko alam kung anong pinasok ko, pero salamat.” Tumingin si Ralph sa kanya. “Hindi ko rin alam. Pero kung ito man ang simula ng gulo… handa akong sumabay.” Bigla silang natahimik. Wala ni isang salita sa unang ilang minuto. Tanging ingay ng tibok ng puso ni Alexis at ang paghinga nila ang pumupuno sa pagitan nila. Hanggang sa biglang nagsalita si Ralph. “Pakasal na tayo.”Sa bawat gabing lumilipas, hindi ko mapigilang balikan ang gabing iyon. Akala ko matagal ko nang nailibing ang lahat ng sakit. Na wala na akong pakialam. Na kaya ko nang tumayo sa gitna ng mga tao at ngumiti lang na parang walang iniwan sa akin ang nakaraan. Pero nang gabing ‘yon—sa victory party na ‘di ko naman dapat puntahan—lahat ng iniiwasan kong damdamin ay biglang sumambulat. Agad kong nakita si Alexis. Simple pero elegante ang ayos. Hindi kasing engrande ng ibang babae sa paligid, pero sapat para mapahinto siya sa paghinga. May lungkot sa mata nito kahit pinipilit ngumiti. At alam ni Ralph—hindi ‘yun dahil sa pagod. Alam niya, dahil pareho silang nagtatago ng sugat sa likod ng mga ngiti. “Ralph.” Napalingon siya. Si Alexis pala. Nasa harapan niya, hawak ang isang basong half-full ng champagne, ngunit tila hindi rin nasusustento ang lakas ng loob. “Puwede ba kitang hiramin?” Natawa si Ralph, bahagya. “Ha?” “Let's pretend we're a couple?” mariing bulong ni Alexis. “Kahit
Nang makarating kay Julio ang balitang nagkita sina Alexis at Ralph sa isang restaurant, para itong bombang biglang sumabog sa tahimik niyang mundo. Hindi man ito planado, hindi iyon naging sapat na dahilan para hindi siya lamunin ng galit at selos. Narinig lang niya ito sa isang common friend na hindi sinasadyang makasabay ni Alexis sa restroom ng restaurant. “Magkasama ba talaga ‘yung dalawa?” usisa ng kaibigan, walang malisya. Pero kay Julio, sapat na ang simpleng balita para mabuo ang haka-haka.Pagkauwi sa bahay, hindi niya napigilang magpakita ng paninibugho kay Alexis.“Bakit hindi mo sinabi?” malamig niyang tanong, bagama’t pilit pinapakalma ang sarili."Ang alin ba?"Napatingin si Alexis sa kanya, halatang nabigla sa tono. "Nagkita raw kayo ni Ralph." ani Julio sa madilim na anyo."Nagkataon lang, Julio. Hindi ko naman planong magkita kami. Nandun lang siya. Hindi naman kami nagtagal.”Pero tila bingi si Julio sa paliwanag. “Nagkakataon? Ganyan din ang sinabi mo noon pero bak
Isang ordinaryong tanghali lang sana. Mainit ang araw at puno ang kalsada ng ingay ng mga sasakyan. Nais lang ni Ralph na manahimik sandali, malayo sa mga papeles, deadlines, at responsibilidad na kaakibat ng pagiging panganay sa isang tahanang hindi kanya. Kaya’t nagdesisyon siyang kumain sa isang tahimik na restaurant malapit sa opisina. Pagpasok pa lang niya, agad siyang inalok ng table ng waiter, pero hindi iyon ang agad na kumuha ng atensyon niya—kundi ang pamilyar na ngiti ng babaeng naka-upo malapit sa bintana, nakayuko sa menu, tila walang ideya kung anong surpresa ang naghihintay sa kanya. “Alexis?” tawag ni Ralph, halos hindi makapaniwala. Napalingon si Alexis. Napatingin. Natigilan. “Ralph?” tila parehong pagkagulat ang nagtagpo sa gitna ng tanghaling iyon. Hindi maipaliwanag ang kasiyahang bumalot sa puso ni Ralph. Parang may liwanag na sumabog sa gitna ng araw na kay-init. Hindi niya inaasahan na makikita si Alexis—at sa ganitong paraan pa. Ang mata ng dalaga, bagama
Madalas tahimik lang si Ralph kapag may kasiyahan o salu-salo sa bahay nila Julio. Habang abala ang iba sa kwentuhan at tawanan, siya naman ang nagbabantay sa mga pagkain sa mesa, sinisigurong ayos ang mga nakababata, at tahimik lang na umiinom ng kape sa gilid. Hindi ito agad napansin ni Alexis noong una. Pero habang tumatagal ang pagdalaw niya sa bahay nina Julio, unti-unting lumalalim ang pagka-curious niya sa lalaking halos hindi umiimik, pero palaging naroon kapag kailangan. “Kuya Ralph,” bungad minsan ng isa sa mga pinsan ni Julio, “pwedeng patulong po ayusin ‘tong bike ko?” “Dun mo dalhin sa labas, pakita mo sakin.” Walang yabang. Walang reklamo. Nakita ito ni Alexis mula sa terrace at napangiti. Tahimik niyang napansin — sa bawat kilos ni Ralph, may responsibilidad. May pagkalinga na hindi kailangang ipagsigawan. Isang hapon, nadatnan ni Alexis si Ralph sa likod bahay, nagwawalis ng mga tuyong dahon. Nakasando lang ito at mukhang pawis na pawis na, pero hindi alintana ang
Habang nakaupo sina Ralph at Julio sa garahe, nilalanghap ang preskong hangin at may tig-iisang bote ng softdrinks sa kamay, biglang nagsalita si Julio. Wala sa tono ng biruan. Wala ring bakas ng pagbibiro sa mata.“Alam mo, Kuya…” panimula niya, habang pinaglalaruan ang tansan ng bote. “Si Alexis, mabait. Maalaga. Galing sa maayos na pamilya. Hindi ko siya mahal, pero ayokong mawala siya.”Napalingon si Ralph, bahagyang napakunot ang noo. Hindi niya inaasahan ang ganoong klaseng pag-amin.“Anong ibig mong sabihin?” mahinahon niyang tanong.Napabuntong-hininga si Julio. “Gusto ko siyang maging asawa balang araw. Kasi mabuting babae siya. Responsible, mapagmahal sa pamilya… parang wife material, ‘di ba? Pero hindi ko siya mahal. Hindi ko rin alam kung kailan ko siya mamahalin. Pero sigurado akong ayokong mapunta siya sa iba.”Sa isang banda, naintindihan ni Ralph ang sinasabi ng binata. May mga taong hindi ganap ang pagmamahal, pero hindi rin handang bitiwan ang merong maayos na samaha
Ang araw na iyon ay isang ordinaryong Sabado para kay Ralph Santillan—isang araw ng tahimik na pahinga mula sa stress ng mga court hearing at legal consultations. Katatapos lang niya ng isang mabigat na kaso tungkol sa isang babaeng biktima ng domestic abuse, at sa wakas ay may pagkakataon siyang mag-relax. Nag-aya si Julio ng dinner sa bahay ng mga magulang nila sa Batangas. “May ipapakilala ako sa ’yo,” anang lalaki sa tawag. Walang binanggit na detalye, pero parang may tinatagong excitement sa boses.Nakangiti si Ralph habang pumapasok sa lumang gate ng bahay ng mga Menandro. Dito siya lumaki, at kahit ilang taon na siyang nakahiwalay ng tirahan, laging may kakaibang ginhawa tuwing bumabalik siya. Tumambad sa kanya ang tanawin ng long wooden table sa garden, may puting linen at mga fresh flowers na nilagay ni Mama Lisa. Tila may espesyal nga na okasyon.Doon niya unang nakita si Alexis.Sa ilalim ng mahinang ilaw mula sa mga string lights na nakasabit sa puno ng mangga, may isang b