The Broken Wife's Revenge: Her Husband And Sister Will Pay!

Caelith’s POV*

“Ate Caelith, buntis ako. At ang ama ng dinadala ko ay ang Asawa mo na si Kuya Lucienn.”

“Ano?! Paano nangyari ‘yun! Alam mo naman na Asawa ko siya at kapatid kita, Celene!”

Nanigas ako at nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ang cellphone, nakatitig sa mensahe mula kay Celene—ang kapatid kong dapat ay kasama ko sa hirap at ginhawa, pero ngayo’y siya pa palang tagasaksak sa likod ko.

Sa harap ko, nakalapag ang dalawang pregnancy test kit. Pareho. Dalawang pulang guhit. Malinaw. Matingkad. Kasabay ng mensahe niyang iyon, parang tinanggalan ako ng hininga.

Tahimik ang paligid, pero sa loob ko'y may kulog na parang ayaw tumigil. Pinipiga ang puso ko. Para akong nilulunod sa sariling damdamin. Walang tunog pero ang sakit sumisigaw.

Marahan kong inilapat ang kamay ko sa tiyan. Pilit akong ngumiti… pero ang mga mata ko’y tuyo na. Wala nang luhang lumalabas. Wala na ring sigaw. Ubus na ako.

Limang taon.

Limang taon akong asawa ni Lucienn Blythe Ashford—ang CEO ng Ashford Corporation, sinasamba ng lungsod, ginoo ng bayan, "perfect husband" raw, sabi ng lahat.

Ngunit sila, anong alam nila?

Wala. Walang-wala.

Hindi nila alam na ako ang unang naniwala sa kanya. Ako ang tumayo sa tabi niya noong siya’y binabale-wala ng lahat. Noong walang kakampi, noong isang basura lang siya sa mata ng lipunan—ako ang nagsilbing liwanag niya. Ako ang tumulong sa kanya hanggang sa marating niya ang tuktok.

At nung nandoon na siya?

Ako rin ang pinili niyang pakasalan. Harap-harapan. Sa mata ng buong lungsod.

Akala ko, doon na matatapos ang kwento ko. Akala ko, masasaya na kami.

Nagkamali ako.

Tatlong buwan na ang nakalilipas. Sinundan ko siya sa paborito niyang club. Gusto ko siyang sorpresahin.

Pero ako ang nasorpresa.

Narinig ko ang tawanan sa loob. Ang mga kaibigan niya’y binibiro siya.

"Tol, di ka pa ba nagsasawa kay Caelith?"

"Bro, CEO ka na! Isa lang babae mo?"

Tahimik siya sa una. Akala ko pagtatanggol niya ako. Akala ko lalaban siya para sa akin—gaya ng palaging sinasabi niya noon.

Pero ang sumunod na salita niya…

"Pero totoo rin naman... boring na si Eli. Palaging pareho, walang bago at hindi marunong manglandi sa akin."

Bumagsak ang mundo ko.

Hindi ako sumigaw. Hindi ako nag-eskandalo.

Tahimik akong umalis. Mag-isang naglakad sa ulan, habang pakiramdam ko’y naglalakad akong bangkay.

Apat na araw akong nilagnat. At sa loob ng apat na araw na ‘yon, inalagaan ako ni Lucienn—parang walang nangyari.

Parang hindi niya ako sinaktan.

Parang hindi niya ako ipinagpalit.

Pero alam at ramdam ko. Iba na siya.

Hanggang sa dumating ang araw na 'yon. Umaga. Mahimbing pa ang tulog ko nang tumunog ang phone niya. Hindi ko pinakialaman. Pero narinig ko ang tinig ng babae sa kabilang linya.

Lambing, malambot at malinaw.

Pagkababa ng tawag, ngumiti si Lucienn.

"May emergency sa kumpanya, kailangan kong umalis."

At iniwan niya akong mag-isa.

Doon ako tuluyang napagod.

"Tulungan mo ako," sabi ko sa matalik kong kaibigan.

"Magpanggap tayong naaksidente ako. Hindi ko na kayang manatili sa piling niya. Pero bago ‘yon… kukunin ko ang lahat ng meron siya. Lahat ng ipinundar naming dalawa. Ang yaman, respeto, at ang pangalan."

"Sigurado ka ba? Baka magkaayos pa kayo..."

"Hindi ‘to pagkakamali. Pinili niya ‘to at pinili niyang ipagpalit ako sa kapatid kong si Celene."

Ngayon... tatlong buwan mula noong gabing iyon, nakatayo ako sa harap ng salamin. Hawak ang test kit. Nakapikit.

Nangangatal ang dibdib ko. Parang sasabog.

Ako... buntis ako.

At bago ko pa man maisip kung anong gagawin, dumating ang hindi ko inaasahan.

["Ate, buntis ako. Si Lucienn ang ama."]

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Parang may tumaga sa puso ko. Ang kapatid kong pinagbuksan ko ng tahanan—ang tinuring kong pinakamalapit na tao—ngayon ay may anak sa asawa ko?

Ang ‘wildflower’ na tinatawag ni Lucienn... ay si Celene?

Siya ang pinili.

At ako?

Ako ang iniwang wasak.

Sumakit ang tiyan ko. Umikot ang paningin ko. Napasapo ako sa pader, nanginginig. Pilit kong pinatatag ang sarili. Pero ilang segundo lang, tumakbo ako sa lababo at isinuka ang lahat ng laman ng sikmura ko.

Hindi ko alam kung ilang ulit akong nagsuka. Pero habang hawak ang gilid ng lababo, isang tanong lang ang nasa isip ko.

"Bakit ako ang iniwan, samantalang ako ang unang nagmahal?"

At habang naglalaban ang sakit at galit sa dibdib ko, biglang tumunog ang phone ko.

Riiing—

**********

Gemekek