Chapter 2 - The Unexpected Proposal

“Pakasal na tayo.”

Parang tumigil ang mundo ni Alexis sa tinuran ng lalaki. Lumingon siya, dahan-dahan, parang hindi siya sigurado kung tama ang narinig.

“Ano?” tanong niya, halos pabulong, ngunit puno ng pagkabigla.

“Let’s get married,” ulit ni Ralph, sa mas mahinahong tinig ngayon. Pero walang biro sa mukha. Walang ngiti. Walang pang-uuyam. Seryoso.

Nanlaki ang mga mata ni Alexis. Natawa siya—hindi dahil natutuwa, kundi dahil nabigla.

“Ralph… seryoso ka ba?”

Tahimik si Ralph. Ilang segundo ring walang sagot. At sa katahimikang iyon, ramdam ni Alexis ang bigat ng bawat tanong na bumabagabag sa kanya.

Napapikit si Alexis. Hindi dahil sa pagod, kundi sa gulo ng damdamin. Parang bigla siyang isinabak sa eksenang hindi pa niya handa. Gusto niyang itanong kung iniisip ba ni Ralph ang mga posibilidad, ang komplikasyon. Pero hindi na niya kaya. Ang utak niya ay punong-puno na. Hindi niya sigurado ngayon kung siya ba o si Ralph ang lasing.

Hindi ako pwedeng magdesisyon ngayon,” bulong niya. “Hindi pa ako sigurado.”

Ngunit pagkatapos ng ilang segundo, muling nagsalita si Ralph. Mahina, may halong biro.

“Do you want to check just in case?”

Napatingin si Alexis sa kanya. Napakunot ang noo, pero hindi makapigil ng bahagyang pag-angat ng labi. Hindi niya inaasahan ang tanong. Hindi niya rin alam kung dapat ba siyang matawa… o kabahan.

“Ralph…” simula niya, pero nahinto ang kanyang tinig nang mapansin niyang unti-unti nang lumalapit ang mukha ng lalaki.

Dahan-dahan. Walang pagmamadali. Walang pagpilit. Parang bawat pulgadang inilalapit nito ay may kasamang tanong: “Pwede ba?”

At sa kanyang pananatiling tahimik, walang pagtutol, marahil ay sapat na ang kanyang katahimikan bilang oo.

Pumikit si Alexis. Ramdam niya ang init ng hininga ni Ralph na dumampi sa kanyang pisngi. Hanggang sa ang distansya ay tuluyan nang nawala.

Isang halik na nasundan pa ng isa.

Hindi tulad ng una—na puno ng galit, pasabog, at palabas.

Ito ngayon ay banayad. Maingat. Tila isang tanong na dahan-dahang hinahanap ang sagot sa pagitan ng kanilang mga labi. Pero ano nga ba ang dapat isagot ni Alexis sa puntong ito? Dapat bang sakyan na lang niya ang trip ni Ralph? Hindi kaya tulad niya ay lasing din ito?

Ilang sandali matapos ang halik, muling nagsalita si Ralph.

“ Bukas, kapag malinaw na ang lahat… hihintayin ko ang sagot mo.”

Lumingon siya sa lalaki, tila sumusubok basahin ang intensyon sa likod ng tila imposibleng alok. Ngunit walang paliwanag na nakita sa mga mata nito. Tanging determinasyon. O baka kalituhan lang din, tulad ng sa kanya.

At doon siya mas lalong kinabahan.

Ito ba’y simula ng bago… o pagtatakip lamang sa sugat na hindi pa naghihilom?

Hindi pa rin sigurado si Alexis sa isasagot o mararamdaman pero isa bagay lang ang sigurado, mukhang hindi siya makakatulog ngayong gabi!

Hindi nagkamali si Alexis. Kahit alam niyang marami siyang nainom kagabi—halos hindi siya makatulog.

Walang tama ang posisyon niya sa kama. Tihaya, tagilid, pabaliktad. Kahit anong pilit niyang ipikit ang mata, ang bumabalik sa isip niya ay hindi ang matamis na alak na unti-unting tumama sa sistema niya kagabi—kundi ang isang tanong na tila isinulat sa hangin mismo ni Ralph.

“Pakasal na tayo.”

Tatlong salita, pero parang isang pagsabog sa gitna ng tahimik niyang mundo.

Binalikan niya ang lahat. Ang halik. Ang mga mata ni Ralph. Ang biglaang pagkislap ng mga kamera. Ang katahimikan bago siya makasagot. Tila lahat ay mabagal pero malinaw. Parang pelikula. Parang hindi totoo. Pero naroon siya—hindi man niya maalala nang buo, pero ramdam niya ang bigat ng katotohanan.

Umikot siyang muli sa kama, kinuyom ang unan. Sa isip niya, naroon pa rin si Julio. O… dapat ay naroon.

Pero ang mas ikinabigla niya—hindi na siya umiiyak para dito. Hindi na siya nagngingitngit sa galit. Hindi na siya umiikot sa tanong na “bakit hindi ako ang pinili?”

Hindi ba dapat masakit pa rin? Hindi ba dapat sariwa pa rin ang sugat?

Pero sa halip, tila ba ang kirot ni Julio ay napalitan na ng isang bagong uri ng kalituhan—hindi na tungkol sa kung bakit siya iniwan… kundi kung bakit siya ngayon ay biglang pinipili.

At iyon ang mas nakakapanginig sa kanya.

Dahil habang nakahiga siya, gising ang katawan, gising ang puso—hindi niya alam kung dapat ba siyang matakot… o kiligin.