Isang fashion event ang dinaos at dinaluhan ng mga kilalang personalidad at kasama dito ang ex ni Alexis na si Julio. Sobrang sakit ng loob niya imbes na maging masaya si Alexis dahil sa tagumpay ng kanilang event ay parang gusto niyang magluksa. Hayun siya sa isang sulok ng ballroom at umiinom hanggang sa matanaw niya si Ralph. Ito ang taong makakatulong para maibangon ang dangal niya pero paano nya ito kukumbinsihin? Hindi na nakapag isip pa ng plano si Alexis at basta na lang nilapitan si Ralph.
Bago pa man makapag-isip ng magandang plano si Alexis, hinawakan naniya ang batok ni Ralph, hinila ito palapit—at hinalikan. Mainit. Matapang. Mapangahas. Ang buong lugar ay tila natigilan. May mga napalingon, may mga nagtaka, may mga napangiti. Ngunit wala ng pakialam si Alexis. Lasing siya. Hindi sa alak lamang—kundi sa galit, sa sakit, sa pagod ng paulit-ulit na panlilinlang. Nakita niya kasi kanina si Julio—ang dating kasintahan.Kasama nito si Mica, ang babaeng naging dahilan ng lahat ng kanyang kabiguan. At ngayon, magkaakbay at magkalingkis silang parang walang nangyaring kasalanan. Kaya heto siya ngayon, nakipaghalikan sa lalaking kaibigan ng kanyang ex—si Ralph. Nagulat siya nang hindi umiwas si Ralph. Hindi lang ito pumayag—gumanti ito. Mas mariin. Mas malalim. Para bang may pinakakawalang damdamin na matagal nang ikinukubli. Ngunit sa likod ng halik ay isang bagay na hindi niya inaasahan. May dumaplis na damdaming hindi bahagi ng plano. Hindi ito dapat kasama. Hindi dapat siya kinabahan. Hindi dapat siya... kinilig. Pagkatapos ng halik, unti-unti niyang binawi ang kanyang mukha. Nagtama ang kanilang mga mata. Malapit. Tahimik. “Bakit ka pumayag?” tanong niya, bahagyang garalgal ang tinig. “Bakit hindi?” sagot ni Ralph, habang nakatitig pa rin sa kanya, tila sinisilip ang mga lihim sa likod ng kanyang mga mata. “Isang halik lang dapat…” bulong sa sarili ni Alexis habang pinipigilan ang sariling mapatingin muli kay Ralph. “…pero bakit parang gusto kong ulitin?” Sinapo niya ang labi niya, parang sinusuri kung may bakas pa ng mapangahas na tagpong iyon. Naramdaman niya ang bahagyang panginginig ng daliri niya. Hindi ito takot. Hindi rin ito kaba na gaya ng dati. Ito ay… pananabik. At ayaw niyang aminin iyon. Napahinto siya sa gitna ng corridor. Napalingon si Ralph. “Okay ka lang?” tanong ni Ralph, bahagyang may pag-aalala sa boses. Tumingin si Alexis sa mga mata nito—matapang, mahinahon, pero may tagong damdaming nagkukubli sa likod ng bawat tingin. “Okay lang,” sagot ni Alexis, ngunit tila hindi kumbinsido kahit siya mismo. “Medyo… nagulat lang ako sa sarili ko.” Hindi nagsalita si Ralph. Hindi rin siya lumapit. Nakatayo lang ito sa tapat niya, parang hinihintay siyang buuin ang sariling isip. Sa likod niya, naririnig niya ang mga bulung-bulungan ng mga tao, ang pag-click ng mga kamera, at ang mabibilis na yabag ng mga usisero. Pero ang tunog na pinakamalakas at nakakabibingi ay ang mabilis na tibok ng kanyang puso. At hindi niya inaakalang ang halik na iyon—na dapat ay bahagi lamang ng isang panandaliang paghihiganti—ang magpapagising sa kanyang matagal na siyang nahihibang sa maling tao. Hindi alam ni Alexis kung anong mas nakakakaba—ang mga matang nakatingin sa kanila o ang presensya ni Ralph na hindi pa rin umaalis sa tabi niya. Nag-angat ng kilay si Julio mula sa kinatatayuan nila ni Mica. Kita sa mga mata nito ang pagtitimpi—ng galit? O ng pagtataka? Hindi niya alam. Si Mica naman ay tahimik pa rin, ngunit napansin ni Alexis ang bahagyang paninigas ng panga nito, na para bang nagpipigil ng isang hindi kanais-nais na reaksyon. “Show’s over,” bulong ni Ralph, halos hindi gumagalaw ang labi. “Tara na. I’ll take you home.” Hindi siya agad nakakilos. Parang may parte sa kanya ang gusto pang manatili—hindi para ipagpatuloy ang eksena, kundi para lang maramdaman ang init ng mga labi ni Ralph sa kanya. Ano na namang kagagahan ang naisip niya? Hindi pa rin makagalaw si Alexis. Parang may mga tanikala sa kanyang mga paa—hindi ng takot, kundi ng hindi maipaliwanag na emosyon. Hindi siya handa sa halik. Lalong hindi siya handa sa lahat ng posibleng mangyari bunsod ng aksyon nya ngayon. Ngunit isang saglit lang, at naramdaman na niya ang kamay ni Ralph sa kanyang pulso. Hindi marahas, pero matatag. May pag-alalay. May… pakialam. Hinila siya nito palayo. At habang naglalakad silang dalawa palabas ng hall, sa gilid ng paningin ni Alexis ay namataan niya ang grupo ng kanilang mga kapwa fashion stylist—mga kasamahan sa industriya, mga kasabwat sa tsismis, at mga tahimik na saksi sa kanyang pagkadurog ilang linggo pa lamang ang nakakaraan. Isa-isang nagtaas ng baso ang ilan. May kumindat. May pumalakpak. May nag-cheer ng malumanay, na para bang sinasabi: “Finally.” “About damn time.” “Sa wakas, gumising ka na, gurl.” Bahagyang napangiti si Alexis. Malungkot. Magaan. Hindi niya akalaing may mga taong lihim na nagmamasid, umaasang matututo rin siya mula sa mga maling desisyon. Habang patuloy silang naglalakad, lumingon siya muli sa ballroom. Sina Julio at Mica ay naiwang nakatayo, tila hindi alam kung magpapatuloy ba sa pagpapanggap na walang nasaktan, o hahabulin ang eksenang tuluyan nang sinarhan. “Sigurado ka bang ayaw mong bumalik at suntukin si Julio?” tanong ni Ralph, pilit na pinapagaan ang hangin. May ngiti sa labi pero may tensyon pa rin sa boses. Napahagikgik si Alexis, unang beses ngayong gabi. “Hindi na. Tapos na ’yung chapter na ’yon,” sagot niya, pero sa loob-loob niya: baka nagsisimula na ang bagong isa. Huminto sila sa harap ng elevator. Sa sandaling iyon, nagkatinginan ulit sila—hindi na dahil sa pagtataka, kundi dahil sa tahimik na tanong na sabay nilang gustong itanong: “Anong susunod?” Bago pa man bumukas ang pinto ng elevator, Alexis ay muling nagsalita, mahina pero malinaw: “Ralph… thank you. Hindi ko alam kung anong pinasok ko, pero salamat.” Tumingin si Ralph sa kanya. “Hindi ko rin alam. Pero kung ito man ang simula ng gulo… handa akong sumabay.” Bigla silang natahimik. Wala ni isang salita sa unang ilang minuto. Tanging ingay ng tibok ng puso ni Alexis at ang paghinga nila ang pumupuno sa pagitan nila. Hanggang sa biglang nagsalita si Ralph. “Pakasal na tayo.”A/N Dear Readers, Thank you so much for your support. You have reached this far kaya ituloy tuloy mo na!! Alamin kung meron nga bang happy ending ang istorya ni Ralph at Alexis. Alam kong may nakakarelate sa mga niloko at hindi pinili na eventually ay makakakilala ng taong handa kang piliin. Praying for your continuous support! Love ya'll!! Lovelots! Olive
Habang abala ang ibang kaklase sa pagliligpit ng mga bag, nagkuwentuhan sina Ayesha, Marga, at Iya sa sulok ng classroom habang hinihintay ang sundo. “Uy Ayesha,” sabay lapit ni Marga, “dun ka na ba talaga nakatira sa malaking bahay sa kanto? Yung puti na may matataas na bintana?” Tumango si Ayesha. “Oo, dun na kami. Malaki tapos tahimik..” “Ang laki ng gate nun!” sabat ni Iya. “Sabi ni Kuya, luma na raw yun. Di raw tinirahan ng matagal.” “Ha? Bakit?” tanong ni Ayesha, nagulat. Nagkibit-balikat si Marga. “Di ko sure. Pero sabi ni Mama, dati raw may mga nakatira dun na mayaman. Yung apelyido, parang… Luna?” “Luna?” ulit ni Ayesha. “Narinig ko na yun… sa isang sulat na nakita nina Mommy sa attic.” “Attic? May ganun kayo? Ang saya!” sabay kaway ni Iya. “Pero… wala bang multo?” “Wala! Hindi scary!” mabilis na sagot ni Ayesha. “Tahimik lang. Tapos may mga kwaderno at sulat. Parang matagal nang walang tao.” “Eh bakit daw walang nakatira ng matagal?” tanong ni Marga. “Sabi ni Lolo,
Habang ipinapaayos pa rin nina Ralph at Alexis ang kanilang bagong tahanan, nadiskubre nila sa likod ng lumang aparador sa silong ang isang antigong kahon na may sulat-kamay na mga dokumento—mga titulo, lumang larawan, at isang diary. Sa pamagat pa lamang ng journal: “Para sa anak na di ko nakilala—Mateo.” Nabigla si Ralph. Hindi si Mateo ang sumulat. Isa itong lihim na isinulat ng ama ni Mateo, si Severino Luna.Habang binabasa nila ang laman ng diary, unti-unting lumilinaw ang masalimuot na kasaysayan ng pamilya Luna. Ipinapakita nitong may yaman at kapangyarihan ang angkan noon, ngunit nasira ito dahil sa digmaan, pagtataksil, at pag-aagawan sa mana. Si Mateo, ang anak na dapat ay tagapagmana ng lahat, ay itinakwil hindi dahil sa pag-ibig niya kay Lucia, kundi dahil sa hindi ito ang anak ng legal na asawa ni Severino.Ang bagong twist? Ipinapahiwatig ng diary na may ikalawang pamilya si Severino na pinagmulan ni Ralph.Sa isang pahina ng journal, may sketch ng isang antique necklac
Tahimik ang biyahe nila Alexis at Ralph pauwi matapos ang pakikipagkita sa matandang historian na tumulong sa kanilang tukuyin ang pinaghimlayan ni Mateo Luna. Sa likod ng sasakyan, nakalagay sa kahon ang kwintas—isang simpleng palawit na may inukit na letra: L.“Lucia,” bulong ni Alexis habang hawak ang kwintas. “Ang kasintahan ni Mateo.”Dumiretso sila sa isang liblib na bayan sa Laguna, sa tulong ng mga dokumento at tala ng simbahan. Ayon sa nakalap nilang impormasyon, si Lucia ay matagal nang namayapa, ngunit iniwan nito ang isang anak na babae, si Rosario. Si Rosario naman ay may anak—isang guro sa pampublikong paaralan na kasalukuyang nakatira sa parehong bayan.Dahil sa mabuting pakikitungo ng mga taga-roon, natunton agad nila ang bahay ng apo ni Lucia. Isang simpleng bahay-kubo sa gilid ng ilog, puno ng tanim at halatang alaga.Lumabas ang isang babae, mga trenta’y singko anyos, naka-tsinelas at may hawak na pamaypay.“Magandang hapon po. Kayo po ang naghahanap kay Gng. Rosari
Natahimik ang buong bahay nang tumambad sa kanila ang matandang lalaki. Matagal na nagkatitigan sina Ralph at Mateo Luna, tila parehong naghahanap ng sagot sa mata ng isa’t isa.Si Alexis, bagamat gulat at may bahagyang kaba, ay kusa ring lumapit.“Kayo po si Mateo Luna?” tanong niya, hindi pa rin makapaniwala.Tumango ang matanda. “Oo. At sa huling pagkakataon, nais kong humingi ng tawad sa tahanang ito. Maraming alaala ang naiwan dito—at mga lihim na dapat ko nang ilabas bago pa ako tuluyang mawala.”Ipinatuloy nila si Mateo sa loob. Doon sa mismong silid sa ilalim ng hagdan sila nagtungo—ang tagong lugar na naglalaman ng mga larawan at sulat nina Mateo at Lucia. Nang pumasok siya, para bang bumagal ang mundo sa paligid. Lumuha siya agad pagtingin sa larawan ni Lucia sa dingding.“Akala ko, kaya ko siyang kalimutan. Akala ko, matatakasan ko ang sakit. Pero saan man ako magpunta, siya pa rin ang tahanan ko,” mahinang bulong niya habang hawak ang lumang litrato.Tahimik na nakikinig s
Nang gabing iyon, hindi mapakali si Alexis. Habang nakahiga sa tabi ni Ralph, patuloy na naglalaro sa isip niya ang imahe ng matandang lalaking nakita niya kanina sa may bakod. Hindi niya ito binanggit agad kay Ralph—baka kasi guni-guni lang dulot ng pagod at dami ng nangyari kanina.Pero bago siya tuluyang makatulog, hindi na niya natiis.“Ralph,” mahina niyang sabi, sabay dikit sa dibdib nito, “kanina ba, may napansin kang matandang lalaki sa may likod ng bakod?”“Hmm?” bulong ni Ralph habang pupungas-pungas pa. “Hindi. Bakit?”“May nakatayo. Nakatingin sa atin. Nakangiti. Para siyang… hindi estranghero, pero hindi rin ako sigurado.”Agad na bumangon si Ralph. “Dapat sinabi mo agad, Lex.”“Baka kasi na-imagine ko lang,” saad niya. “Pero… Ralph, kabado ako. Baka may may-ari pa ng bahay na ‘to? O may nagbabalik?”Hindi na sila nakatulog agad. Kinabukasan, sinimulan nilang tanungin ang ilang kapitbahay. Lumaon, may isang matandang babae ang lumapit sa kanila habang nagdidilig ng halama
Matapos ang ilang linggo ng pamumuhay sa bago nilang tahanan, tila unti-unti nang nasasanay sina Alexis at Ralph sa kanilang bagong routine.Sa kabila ng mga hamon ng pag-aayos at pagkakabit ng mga gamit, dama nilang may bagong simula ang pamilyang binuo nila.Isang hapon, habang naglalaro sina Anjo at Ayesha sa bakuran, si Ralph ay abala sa bodega ng likod-bahay. Plano niyang ayusin ito bilang storage room, ngunit mapapansin niyang may kakaibang bahagi sa pader—parang may linya ng latag na hindi tugma sa orihinal na semento. Lumapit siya, kumatok, at tila may bahagyang awang. Tinawag niya si Alexis.“Lex, can you come here for a second?” aniya.Nagmamadaling lumapit si Alexis, may bahagyang kaba sa boses ni Ralph. “Bakit? May daga ba diyan?” may pag aalala sa tinig ni Alexis.Umiling si Ralph. “Hindi. Parang… may tinabunang bahagi sa pader. Halika, pakiramdaman mo.”Nilapat ni Alexis ang palad sa pader at kapwa nila napansin ang tunog—hindi solid. “Pwedeng may itinago rito,” bulong ni