Kapitulo 4.2

最新チャプター

• Till Heaven Draw Us Near Again   Kapitulo 5.1

  Medyo marami- rami ang order ng mga bulaklak ko ngayong araw, dagdagan pa na marami rin ang nagpapadeliver kung kaya naman ala- singko imedya na ng hapon at papalubog na ang araw nang matapos kami.Nakakapagod man, ngunit ito yung uri ng pagod na masarap sa pakiramdam at kaysarap namnamin, sapagkat mahal mo naman ang iyong ginagawa.Pagkatapos kong mailigpit lahat ng mga gamit ko, napagdesisyunan ko na dumiretso ako pauwi ng bahay. Bitbit ang bag ko, lumabas na ako ng opisina, pero gayon na lang na napatigil ako sandali sa tapat ng revolving door at bumaling sa aking kanan.Nahagilap kasi ng mga mata ko ang kaisa- isahang bouquet ng white tulips sa Reservation Rack.Lumakad ako palapit doon at dinampot ang bouquet na mukhang hindi ito naisama kanina sa pagdedeliver.Napakibit- balikat na lang ako.Nakasulat naman doon ang address kung saan ito idedeliver at tutal malapit lang rin naman iyon, naisip kong ako na lang ang magdedeliver nun.Makar

• Till Heaven Draw Us Near Again   Kapitulo 4.3

  Pagkarating namin sa Hospital room ni Tita Mirasol ay agad na tumambad sa harapan namin ang malakas na halakhak nito, habang nagpapakitang- gilas sa pagsasayaw ang Personal nurse nito na siyang kinuha ni John upang mag- alaga sa Mommy niya.Since, si John ang namamahala sa kompanya ni Dad, mahirap para sa kaniya na mabigyan nang buong- buong atensyon at oras ang kaniyang ina, kaya kahit masakit man sa loob niya na sa halip siya ang mag- aalaga sa kaniyang ina, wala siyang ibang magagawa kundi ang ipalaga ito sa iba.Gayunpaman, sinisikap pa rin naman niya kahit papaano. Wala naman na kasing mapagkakatiwalaang iba si Dad, bukod kay John, kung kaya sa kaniya niya ipinagkaloob ang posisyon bilang CEO. Sigurado naman ako na nasa mabuting kamay ang kompanya, dahil subok na ni Dad si John. Matalino rin siyang tao at wais pagdating sa negosyo, kaya wala akong duda kay John. Alam kong hindi niya bibiguin si Dad, dahil kapag ginawa niya iyon, para na rin niya akong binigo.

• Till Heaven Draw Us Near Again   Kapitulo 4.2

  Pero, agad naputol ang imahinasyon ko at pananabik sa aking Gar fish nang may siopao na bigla na lamang ay may nakalahad sa aking harapan. Ito yung siopao na binili ko kanina na hindi ko namalayang nalaglag ko pala.Mabilis ko iyong kinuha sa kamay ng taong nag- abot nun sa akin. Mabilis at kaagad rin niyang inalis ang kamay niya pagkatapos kong hablutin sakaniya ang aking siopao.Gayunpaman, isa lang ang masasabi ko, nagkamali ako. Inakala ko kasi na isang batang pulubi na namamalimos na naman ang naroon sa labas ng aking sasakyan, pero hindi pala, dahil isa siyang tila ba solterong lalaki. At base na rin sa kamay niya, mukhang hindi iyon karaniwang kamay ng mga pulubi na nakalahad at nagmamakaawa ng sentimo. Hindi siya pulubi; I am certain of that.Pero, kung mayroon mang hindi ako sigurado, iyon ay ang boses ng lalaking iyon. Pakiramdam ko narinig ko na somewhere ang boses niya, or I must have to say, narinig ko na noon ang boses niya. There was something fam

• Till Heaven Draw Us Near Again   Kapitulo 4.1

  Mabilis na umusad ang panahon. Halos hindi ko namalayan ang matuling paggalaw at pag- ikot ng mga kamay ng orasan. Parang natulog lang ako noong isang araw, paggising ko nasa ibang taon na ako. Nagising na lang ako isang araw na iba at bagong taon na ang nakasulat sa kalendaryo. Ugh. Bakit naman ganun? Where on earth the time gone? Maybe, I was just too absorbed with work, with my business kung kaya hindi ko napansin na sa bawat paglipas ng araw at gabi, pawakas nang pawakas ang taon at panibagong yugto ang mulg na namang sisibol upang bumangon at magpatuloy sa buhay. Isang taon na mahigit magmula noong mamatay si Dad at sa loob ng lumipas na taon, masasabi kong kahit papaano, kahit na hindi pa ganoon kabuo ang paghilom ko mula sa malalim na sugat na natamo ng puso ko, unti- unti ay naghihilom ako at nabubura ang hapdi at kirot nito. Aminado ako na mahirap ang bumangon kapag araw- araw ay nilulunod ka ng nakakapaslang na katotohanang mag- isa ka na lang sa buhay

• Till Heaven Draw Us Near Again   Kapitulo 3.2

  Pagkarating ko sa bahay, sumalubong agad sa akin ang mga yakap ni John. Kung gaano kahigpit lumingkis ang mga braso niya, tila ba'y labis at lubos itong nag- aalala sa akin at marahil, kanina pa ako hinihintay na dumating. Ngunit, hindi ako tumugon at nanatili lang sa magkabilang gilid ang aking mga kamay. "Nag- aalala ako sa'yo, Psalm," sabi nito at ramdam ko ang sagad sa butong sinseridad sa boses niya. "I'm okay," matamlay kong tugon at kumalas sa yakap niya. I stepped back and swerved my gaze to avoid colliding with his worried eyes. He should not do this to me. He does not deserve a woman like me, because he's way too perfect and I am a f*cking dispensable. "Saan ka nanggaling, Psalm? I've called and texted you myriad time, yet you weren't answering." "Pagod ako, John. I'm so f*cked- up and I sorely in need of respite. Please, give me solitude." I told him " Sure, but I'll stay, " giit nito. Why could he be so re

• Till Heaven Draw Us Near Again   Kapitulo 3.1

  "Pangalan mo?" tanong ng may matikas na pangangatawan na police officer. His face screamed stern authority. Makaraang makarating kami sa presinto, sakaniya kami agad ibinagsak ng mga pulis na umaresto sa amin. Binigyan ko siya ng bored na ekspresyon at sinagot ang tanong niya. "Psalm," tamad na tugon ko at kaniya iyong isinulat sa papel, pero kagyat ring napahinto at nang mag- angat ng tingin, ipinukol niya ako ng tingin na wari bang hinihintay ang susunod kong sasabihin. Tsk. Kakaupo ko pa nga lang, naiinip na ako. Humalukipkip ako sakaniyang harapan. "Psalm. At isa akong Exodus." Muli siyang nagsulat sa papel at hindi ko maiwasang mairita sa pagiging casual lang ng kaniyang mukha. Ni wala man lang siyang reaksyon nang marinig ang apelyido ko. Hindi ba nito alam kung sino ako? Kung sinong nasa harapan niya? Nagngitngit ang ngipin ko at napahampas sa desk to get his attention. "Listen officer. I am an Exodus. A daughter of a well- known and succes