Inihanda ni Lucas ang lahat ng kakailanganin nila sa paglalakbay. Iba ang paglalakbay na ito dahil gagamit sila ng ordinaryong sasakyan, walang karangyaan. Parang mga ordinaryong turista.Nasa airport na sila at naghihintay ng flight. Simple lang ang pananamit nila, kahit na mamahalin ang mga gamit nila. Si Haven ay naka-sporty attire, maskara, shades, at sumbrero, at may dalang itim na backpack na may lamang damit at toiletries. Ganun din si Lucas.Maya-maya ay may anunsyo na, at tinawag na sila para sumakay dahil oras na ng flight. Hindi nila alam kung gaano katagal ang byahe papuntang Grand Canyon Airport. Ito ang unang beses nilang pupunta roon.Habang nasa eroplano, mas pinili ni Haven na magbasa ng business book kaysa pansinin ang reklamo ni Lucas sa kakulangan ng serbisyo sa eroplano. Masyadong maarte ang assistant niya sa paningin niya. Kung hindi lang magaling ito sa trabaho, kanina pa niya ito tinanggal.“Sir, komportable po ba kayo?” tanong ni Lucas. Hindi sumagot
Simula noon, laging nakakakuha si Haven ng impormasyon tungkol kay Ruby kay Jonas, isang batang mukhang nirerespeto siya. Kung alam lang ni Jonas na siya ang dahilan ng pag-alis ni Ruby, malamang na magagalit ito at ayaw na makipag-ugnayan kay Haven. Mula kay Jonas, nalaman ni Haven na palaging nakikipag-ugnayan sina Lolo’t Lola kay Ruby tuwing simula ng buwan, kapag bumibisita ang mag-asawa para dalawin ang matandang babae na kasalukuyang nasa ospital at nasa ilalim ng kanyang pangangalaga nang walang nakakaalam. “Tito, hindi pa rin po alam kung nasaan si Mama?” Malungkot na tanong ni Jonas. “Malapit na, mahahanap ko agad base sa mga impormasyong ibinigay mo,” sabi ni Haven. Pero ang totoo ay hindi pa niya talaga mahanap si Ruby. Masyadong magaling itong magtago. “Sige po, naiintindihan ko po,” malungkot na sabi ni Jonas. “Kumusta naman ang pagpaplano mo sa pag-aaral?” Pag-iiba ni Haven ng usapan, ayaw niyang malungkot ang batang nasa kabilang linya. “Hindi po naniniwala ang mg
“Sa susunod, huwag mong ikakalat ang number mo na parang binhi mo.” Matigas na sabi ni Haven.Pinunasan ni Lucas ang pawis niya, “Pasensya na po, may impormasyon po sana akong gustong makuha tungkol sa Ginang.”Nangiti si Haven, “Naghahanap ka ng impormasyon sa isang babaeng malandi, ano sa tingin mo ang asawa ko?”“Huwag po kayong magkakamali, Sir. Nanood po ako ng action film, hinahanap ng bida ang nawawalang kasintahan gamit ang impormasyon sa isang bahay-aliwan. Maniwala kayo o hindi, ang mga babaeng malandi ay mapagkakatiwalaang pinagkukunan ng impormasyon. Nakakasama nila ang sino man, kaya tiyak na marami silang alam.”“Ano naman ang koneksyon ng asawa ko? Sa tingin mo ba nakatira siya sa ganoong klaseng lugar?”Umiling nang malakas si Lucas, mali ang pagkakaintindi ng amo niya. Kapag tungkol sa Ginang, hindi maintindihan ng amo niya ang sinasabi niya.“Posible po, may nakakita po sa Ginang at dinala ang impormasyon sa bahay-aliwan o club. Ang babaeng malandi na kasama k
Tumango si Haven, “Hintayin mo ang balita ko. Pwede ka nang umalis.”Masayang tumango si Thony, “Salamat, Kuya. Sigurado ako, kung mapapasunod natin ang Supai, mas uunlad ang Rgroup sa hinaharap.” Pagkatapos noon ay umalis na siya at ang kanyang team.**Pagdating sa lobby, nagreklamo ang arkitekto na kaibigan ni Thony, “Hindi ko masisiguro kung makikipagtulungan ang pinsan mo sa atin. Kung interesado siyang magtayo ng resort sa Supai, sisiguraduhin kong makikipagtulungan siya sa kilalang kompanya.”Sumimangot si Thony, “Hindi kailanman nagloloko ang mga Rockfeller. Kung pumayag siya, tiyak na sasali ako, at kayo rin. Hindi kukunin ng pinsan ko ang idea ko.” Pagtitiyak niya.“Sana nga,” sabi ng kaibigan niya.Pumalakpak si Thony sa balikat ng lalaki nang may sigla,“Ihanda mo na ang pinakamagandang sketch mo, gusto ko ang itatayong resort natin ay may perpektong istilo ng Rockfeller.” Sumang-ayon ang kaibigan niya. Kung magtagumpay ito, magiging daan ito para sa kanya.**Sa g
Nasa bahay ng biyenan si Luci, hindi maganda ang pagtanggap sa kanya pero wala siyang pakialam. Alam niyang kasalanan niya ang lahat sa nakaraan."Hindi mo na sana kailangang ihatid pa mismo ang mga dalandan na ito, kulang ka na ba sa katulong?" kalmadong tanong ni Maria. Nakaupo siya sa rocking chair habang nag-niniting ng isang scarf."Gusto ko pong makita ang kalagayan ninyo." Malungkot na yumuko si Luci.Ibinaba ni Maria nang bahagya ang kanyang salamin para titigan ang kanyang manugang na nakayuko at malungkot, ang mukha nito ay hindi kasing-liwanag ng dati, "Ano't nag-aalala ka pa? Malinaw pa sa akin, simula nang dumating si Ruby, hindi mo na ako gaanong pinapansin, itinuturing ko iyong pagtutol mo sa pagdating ng bata."Umiyak si Luci, "Mali po ako, patawarin niyo po ako.""Bakit ka nagsisisi? Matapos malaman kung sino siya?"Tumahimik si Luci habang umiiyak ng tahimik.Huminga nang malalim si Maria at huminga nang dahan-dahan, "Ngayon alam ko na kung bakit hiniling ni Ruby na
"Magandang umaga," bati ni Luci nang makita ang kanyang anak na papasok sa silid-kainan."Umaga." Hinalikan niya nang mabilis ang pisngi ng ina. Pagkatapos ay kumuha siya ng isang basong juice, ininom ito nang mabilis, at inayos ang kanyang suit bago umalis."Hindi ka na kakain ng almusal?" tanong ni Luci.Kumaway lang si Haven nang hindi lumilingon. Bumuntong-hininga si Luci nang may lungkot. Tatlong taon na ang nakalipas simula nang ganito ang sitwasyon nila, sila na lang ng kanyang asawa ang kumakain sa hapag-kainang dati'y masaya at puno ng tao. Sinadya ni Vidson na kumain sa bahay kahit gaano pa siya ka-busy, naaawa siya sa kanyang asawa na ngayon ay lubhang nag-iisa."Hindi ko na kilala ang anak ko," malungkot na sabi ni Luci.Mahal na tinitigan ni Vidson ang kanyang asawa, "Kailangan mong maintindihan ang nararamdaman ng anak natin ngayon. Naging tahimik din ang kastilyong ito dahil sa atin."Tumango si Luci, "Sana'y maging katulad ako ng kanyang ina, baka hindi naging impyer