บทที่ 27 แวะเซเว่นก่อนนะ 555
“ฮ่า ฮ่า ภูมิถามจริง มาค้างชนบทแบบนี้ต้องจัดเต็มขนาดนี้เลย”
“เพื่อเสริมสร้างความมั่นใจไงแก นอนเถอะ เหนื่อย”
ไอริณปิดไฟเปิดโคมเล็กข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอน รู้สึกถึงเตียงยุบตัวจึงตะแคงหน้าไปหาเพื่อน
“แล้วคุณพัดว่าไง”
“อาละวาดบ้านแตก ฉันล่ะเบื่อ”
“ทำไมแกไม่หย่าให้หมดเรื่อง”
“ป๊าได้ตีหัวแตก”
“น่าสงสารคุณพัดนะ ให้เขาเจอผู้ชายจริง ๆ ดีกว่า”
ภูมิเงียบเสียงลงทันทีก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลงไปมาก
“ฉันก็สงสารนะ แต่กลัวป๊ามากกว่า”
“ฉันช่วยแกไม่ได้อีกแล้วนะ ไม่งั้นจะโดนช่องฟ้อง”
“เออ รู้แล้ว เดี๋ยวหาวิธีอื่น”
“นอนเถอะแก ฉันง่วงแล้ว”
ไอริณหลับตาลงเหนื่อยอ่อน วันนี้ร่างกายรับความเครียดจากคนร่างโตตั้งแต่เมื่อเย็น เพียงไม่นานนักก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
บ้าฉิบ! ไอ้พล ตุบ ตุบ
มือสีเข้มทุบพวงมาลัยหลังจากที่ตวัดรถลงจอดในลานจอดรถบ้านหลังเล็กในอำเภอข้างเคียง
จอมพลมองเห็นไฟบนบ้านถูกเปิดพร้อมร่างเล็กอวบอิ่มของมะปรางชะโงกหน้าออกมามอง
ไฟหึงหวงยังแล่นพล่านไปทั่วร่างกายยามเดินออกมาจากรถยนต์ กระแทกประตูเสียงดัง ก้าวอาด ๆ ไปยังบันไดบ้านไม้สองชั้นแบบชนบท
“พี่พล! มาเสียดึก”
กำนันร่างสูงเดิน
