คงรักกันมาก
"อยากให้ฉัน เอา มากเลยเหรอลืมคxยฉันไม่ลง?"ฉันได้แต่มองหน้าแฟนเก่าที่ยืนต่อว่าใช้คำพูดหยาบคายกับฉันโดยไม่ได้รู้ความจริงเลย ตลอดเวลาร่วมอาทิตย์ที่ฉันทำงานอยู่ที่คาสิโน ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าของเป็นใคร เพราะฉันไม่เคยเห็นและก็ไม่ได้ถามใคร ฉันได้มือปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มแบบลวก ๆ
"ต้องไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้..."ฉันรวบรวมความพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ในขณะที่ชายหนุ่มยืนจ้องฉันเช่นกันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ขบกรามแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ
"....ไม่สิ ต้องก็น่าจะรู้ตั้งแต่เหตุผลที่พี่บอกเลิกต้องแล้วว่าพี่ไม่ได้รักต้องเลยพี่แค่ต้องการ.."
"ใช่ ฉันต้องการแค่ตัวเธอ ฉันไม่ได้รักเธอ...ไม่รักเลยสักนิด"เขาเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วพูดประโยคสุดท้ายเบา ๆ พอได้ยิน
"ขอบคุณที่ช่วยเหลือต้อง..ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่กลับไปเถอะ"ว่าจบฉันก็ล้มตัวนอนตะแคงหันไปอีกทางเพราะไม่ต้องการเห็นหน้าคนใจร้าย
"หึ"สิ้นเสียงสบถก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเดินออกไปพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง
น้ำตาฉันไหลพรากออกมาทันที ฉันหยัดกายลุกขึ้นนั่งอีกรอบเอาหลังพิงหัวเตียงแล้วก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มันรู้สึกเจ็บปวดที่หัว
