เป็นห่วง? ในฐานะอะไร
ตอนนี้ฉันรู้สึกเครียดกับอาการป่วยของพ่อมาก เมื่อหมอบอกว่าท่านเป็นโรคหัวใจ ฉันนั่งมองคนเป็นพ่อที่นอนหลับอยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างเศร้าใจ
"พ่อต้องอยู่กับต้องนาน ๆ นะ อย่าเพิ่งทิ้งต้องไปอีกคนเลย ต้องไม่เหลือใครแล้ว"ฉันเอื้อมไปกุมมือของพ่อแล้วพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ น้ำตาคลอเบ้า
ระหว่างที่ฉันนั่งก้มหน้าร้องไห้เบา ๆ ก็รู้สึกว่ามือของพ่อกระดิกจึงรีบเงยหน้ายกมือปาดน้ำตาเห็นว่าพ่อของฉันตื่นแล้ว.จึงคลี่ยิ้มกว้างให้ท่าน
"พ่อเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม"ฉันรีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง.
"...."พ่อส่ายหน้าแล้วคลี่ยิ้มบาง ก่อนที่จะใช้สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้องราวกับกำลังหาใคร
"พ่อหาใครเหรอคะ"
"กั้งล่ะ"ฉันเบือนหน้าลอบหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมาตอบพ่อ
"ต้องให้พี่เขากลับไปแล้วค่ะ"พ่อฉันขมวดคิ้วสีหน้าสงสัยแฝงความไม่พอใจ
"เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเรานะคะ จะให้เขามา..."
"ถ้าพ่อเป็นอะไรขึ้นมา...กั้งเป็นคนเดียวที่ดูแลแกได้นะยัยต้อง"พ่อแทรกพูดก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อคาดหวังกับพี่กั้งนักหนา และตอนนี้ฉันก็เริ่มไม่ชอบพี่กั้งแล้วเพราะเหมือนเขาจะเช้ามาก้าวก่ายครอบครัวฉัน
