ของเก่า
ฉันจ้องดูหน้าจอโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่วูบไหว มันรู้สึกหน่วง ๆ แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้ และยังคงหวังให้เขากลับมา ในชีวิตของฉันไม่เคยมีใครที่ดีกับฉัน คอยปกป้องดูแลคอยให้คำปรึกษา นอกจากพี่ตั้ง แต่เขาก็กลับด่วนจากฉันไป ตอนนั้นฉันก็รู้สึกว่าไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อก็ไม่ค่อยสนใจ ท่านทำแต่งาน แล้วยังคอยกดดันให้ฉันในการเรียนตลอด ฉันราวกับคนที่ยืนอยู่ในที่มืดเพียงลำพัง จนกระทั่งได้มาพบกับพี่ทอย ผู้ชายคนเดียวและคนแรกที่ฉันรัก เขาทำหน้าที่แทนพี่ชายฉันเป็นอย่าง.เขาเป็นทุก ๆ อย่างให้กับฉัน แน่นอนว่าฉันไม่มีทางลืมเขาได้ ถึงแม้เหตุผลการบอกเลิกมันทำให้ฉันเสียใจมาก แต่ลึก ๆ ในใจฉันเชื่อว่าไม่ใช่เหตุผลที่เขาพูด มันต้องมีอะไรแน่ ๆ พี่ทอยไม่ใช่คนที่พูดจาทำร้ายใคร ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งที่ผ่านมาตลอดเวลาที่คบกัน เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง
ฉันขับรถต่อไปยังร้านอาหารที่เคยไปทานประจำกับพี่ตั้งเมื่อตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ระหว่างฉันเหลือบเห็นโรงเรียนมัธยมที่พี่ตั้งเคยเรียน ซึ่งตอนนั้นฉันกับเขาเรียนคนละโรงเรียนกัน เพราะพ่อส่งฉันไปเรียนโรงเรียนสตรีล้วน จุดประสงค์ของพ่อคงจะรู้ดี ท่านไม่ต้องการให้ฉันมีแฟนในวัยเรียนนั้นเอง
พอเห็นตึกที่คาดว่าพี่ตั้งกระโดดลงมาก็รู้สึกเศร้าใจ ทำไมเพื่อนของเขาไม่ห้ามการกระทำสิ้นคิดของพี่ชายฉันเลย เอ๊ะ..เพื่อนภาพในหัวก็มีใบหน้าชายหนุ่มที่ฉันเพิ่งเจอที่เก็บอัฐิพี่ตั้งขึ้นมา
"เขาเป็นเพื่อนพี่ตั้ง?"ภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาในหัว.
.
.
ระหว่างที่ฉันกับพี่ตั้งทานอาหารอยู่ร้านประจำ (ซึ่งตอนนี้ที่ฉันจะไป) ก็ได้มีเด็กนักเรียนชายมอปลายเดินเข้ามาทัก
"ไอ้ตั้ง.."เขาเดินมาที่โต๊ะแล้วเรียกพี่ตั้งก่อนจะตวัดสายตามองมาที่ฉัน
"....ร้ายไม่เบาเลยนะพาสาวมาออกเดตด้วย"ว่าจบก็ตบไหล่พี่ตั้งเบา ๆ
"สาวที่ไหนกันล่ะ...นี่น้องกู"เด็กนักเรียนชายมอ.ปลายหุบยิ้มแล้วผงกหัวเชิงขอโทษฉัน
"ว่าแต่มึงมากินข้าว?"พี่ตั้งหันไปถาม
"เปล่า..กูผ่านมาเห็นมึงก็เลยเข้ามาทัก"
"แล้วมากับใคร"พี่ตั้งถามต่อแล้วส่งสายตามองไปด้านนอกผ่านกระจก
"กูมากับไอ้รณ..ว่าจะไปบ่อนพ่อมัน"
"อืม"
"กูไปก่อนนะ..."แล้วหันมาที่ฉัน
"...พี่ไปก่อนนะครับน้องสาวคนสวย"
"ไปไกล ๆ ตีนเลยอย่ามายุ่งกับน้องกู"พอพี่ตั้งพูดจบเพื่อนของเขาก็หัวเราะออกมา
"เหอะ ๆ หวงน้องด้วยเว้ย ไปล่ะ"หลังจากเพื่อนเขาไป ฉันก็เอ่ยถามพี่ชายทันที
"พี่ตั้ง เพื่อนพี่ชื่ออะไรอ่ะ"พี่ตั้งมองแรงใส่ฉัน
"อยากรู้ไปทำไม"เสียงเข้มใส่ด้วย
"ก็แค่อยากรู้เฉย ๆ นานทีจะเห็นเพื่อนพี่...หล่อเหมือนกันนะเนี่ย"ประโยคท้ายฉันแสร้งพูดอยากดูปฏิกริยาพี่ชาย
"หยุดคิดเลย!..ตั้งใจเรียนอย่างเดียว"
"เฮ้อ...แล้วตกลงเขาชื่ออะไร"ฉันก็ยังอยากรู้
"กั้ง...รีบกินข้าวจะได้กลับไปอ่านหนังสือต่อ"สุดท้ายแล้วฉันก็ได้ชื่อเพื่อนพี่ชายตามที่ขอ
.
.
พอฉันมาคิด ๆ ดู เพื่อนพี่ตั้งที่ฉันเจอในวันนี้เขามาหาพี่ตั้งเหมือนกันเหรอเนี่ย เป็นคนดีจังที่ยังคิดถึงเพื่อน
ฉันขับรถมาถึงร้านอาหารที่อยากทาน พอเข้ามาในร้านก็หาที่นั่งแล้วสั่งอาหารทันที เพราะหิวมาก หลังจากทานเสร็จก็ขับรถไปยังอู่ซ่อมรถ ซึ่งก่อนหน้าฉันแสร้งจะโทรไปถามทางกับพี่ทอยสักหน่อย ตัดสายฉันเฉย แต่ช่างเถอะ
ฉันได้ถามทางจากช่างเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่เลี้ยวรถเข้าไปในอู่ สายตาฉันก็สะดุดกับรถยนต์คันหรูที่คุ้นเคย
"พี่ทอย"ฉันรีบหาที่จอดรถ แล้วดับเครื่องลงจากรถอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปหาเขา. ซึ่งเขากำลังยืนคุยกับช่างอยู่
"นั่นไงเจ้าของรถมาแล้ว"ช่างพูดขึ้นแล้วชี้มาที่ฉันระหว่างที่พี่ทอยหันหลังมามองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะหันกลับไปบอกกับช่างว่า
"ไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอตัวก่อน"จากนั้นก็หันหลังก้าวขาเดินสวนกับฉัน โดยไม่ชายตามองฉันเลย หมั่บ! ฉันจึงรีบคว้าแขนเขาเอาไว้
"จะรีบไปไหนล่ะคะ"ชายหนุ่มร่างสูงหลุบตามองมือฉันที่จับแขนเขา
"ต้องรัก..."
"คุยกับต้องก่อนได้ไหม"ฉันแทรกพูดขึ้นก่อนเขาจะพูดจบ
"ปล่อย!"
"ปล่อยก็ได้...แต่พี่อยู่คุยกับต้องก่อนนะ"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ"
"พี่มาที่นี่ทำไม..."ฉันยอมปล่อยแขนแล้วเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา
"...อย่าบอกนะว่าพี่เป็นห่วงรถของต้องก็เลยมาดูให้"พูดจบฉันก็คลี่ยิ้มหวาน ชายหนุ่มร่างสูงเบือนหน้าหนีแล้วลอบหายใจ
"เพ้อเจ้อ..ฉันจะมาดูรถของ'แฟนเก่า'ให้ทำไมกัน"เขาเน้นคำว่าแฟนเก่า
"ก็พี่ยังรักต้องอยู่ไง"
"หน้าด้าน...ฉันนี่นะจะยังรักเธอ รู้ไหมว่าฉันตีเธอเป็นของเก่าไปแล้วด้วย"ใช่ ฉันหน้าด้าน และตอนนี้ก็หน้าชาด้วย
"คุณต้องรักครับ.."ฉันหันไปที่ช่าง
"...เชิญทางนี้หน่อยครับ'
"ค่ะ"ฉันตอบรับแล้วหันไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า
"คอยดูนะ...ต้องจะทำให้พี่กลับมารักต้องให้ได้"พูดจบ ฉันก็เดินฉีกยิ้มไปหาช่าง
.
.
.
TOY
พอหญิงสาวเดินไป ชายหนุ่มก็หันไปมองแผ่นหลังเธอด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
"พี่ไม่มีทางจะกลับไปรักเธอได้อีกแล้วล่ะ...ต้องรัก"ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะเดินออกมาจากอู่ ระหว่างที่เดินไปยังรถของตน เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ครืนนน ครืนน
เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบมันขึ้นมา 'รณ' น้องชายต่างมารดาของเขาเมื่อเห็นสายที่โทรเข้า ก็รีบกดรับทันที
"ว่าไง"
(เจอตัวไอ้กั้งแล้ว)
"ที่ไหน"ชายหนุ่มรีบเอ่ยถามทันที
(แถว..xxx)
"จะรีบไป"สิ้นเสียงก็กดวางสายแล้วขึ้นรถขับไปที่นั้นทันที
ทินภัทรขับรถมาถึงสถานที่น้องชายบอกว่าเจอเพื่อนเก่าที่นี่ พอมาถึงก็เจอกับรณกรน้องชาย จึงรีบเดินไปหาทันที
"ไอ้กั้ง?"
"มันเห็นฉัน..มันก็หนีไปเลย"
"ทำไมไม่จับมันไว้"คนเป็นพี่เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
"ทำไมต้องจับ...มันเป็นผู้ร้าย?"คนเป็นน้องพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทำให้คนเป็นพี่ต้องพ่นหายใจออกมาพรืดใหญ่
"เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว..นายอยากจะรู้อะไรอีก"
"พี่แค่อยากรู้ว่ามันขึ้นไปบนนั้นกับไอ้ตั้งทำไมมันไม่ห้าม"
"นายเห็นเหรอว่ามันขึ้นไป"
"ฉะ..ฉันเห็นหลังจากที่เกิดเหตุมันวิ่งลงมาจากบันไดหนีไฟ"เมื่อนึกเหตุการณ์ในอดีต ทินภัทรก็รู้สึกเศร้า
"เฮ้อ...ลืม ๆ มันไปได้แล้ว"
"..."คนเป็นพี่ก้มหน้ายืนนิ่ง
"ได้ข่าวว่าต้องรักกลับมาแล้ว..นายเจอเธอหรือยัง"
"อืม"
"แล้วจะกลับไป..."
"ไม่มีวันนั้น...นายก็รู้ดีนิ"
"เฮ้อ"คนเป็นน้องถอนหายใจออกมา
"อีกอย่างนายก็รู้ว่าฉันมีแฟนแล้ว"
"นายคิดว่าไผ่มีนายคนเดียว?"ทินภัทรจ้องหน้าแล้วขมวดคิ้วมองรณกร
"ทำแต่งานสินะ..ว่าง ๆ ก็ไปดูแฟนบ้าง"
"นายจะพูดอะไร"
"อยากให้เห็นเอง"
"ไผ่ไม่ใช่คนแบบนั้น"
"นั่นสินะ...กลับบ้านไปหาลูกเมียดีกว่า"ว่าจบ คนเป็นน้องก็เดินล้วงกระเป๋าออกมา
