เฟิ่งจิ้งรีบเดินทางกลับเผ่ามารเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บตรงบาดแผลที่ถูกทำร้ายจากสร้อยข้อมือหยกเส้นนั้น ในใจของเขารู้สึกแค้นเคืองหลี่เย่ไม่น้อย
แต่ทว่าในความแค้นเคืองใจนั้น เขากลับคิดถึงใบหน้าสวยหวานของมู่หลันฮวาขึ้นมาได้ เมื่อคิดถึงนางผู้งดงามราวกับเทพธิดาสวรรค์ กลับทำให้ใจของเขาสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
นางช่างงดงามเกินสตรีใดในใต้หล้า หากได้นางมาครอบครอง เขาจะเป็นใหญ่เหนือผู้ใดในใต้หล้าแห่งนี้
ยามนี้ท้องฟ้าเงียบสงบลงแล้ว ผืนป่ากลับมางดงามดังเดิม ไร้ซึ่งพายุฝนใดอีก มู่หลันฮวากำลังเดินเล่นอยู่กลางป่าใหญ่ บนไหล่สวยของนางมีร่างของหลี่เย่ที่ตอนนี้กลายร่างเป็นเพียงงูสีขาวตัวเล็ก ๆ เกาะอยู่ไม่ห่างกาย
มู่หลันฮวาสามารถจับไก่ป่าได้หลายตัว นางจะนำมันมาต้มซุปไก่ในคืนนี้ และแบ่งให้เจียวฟางกินด้วย
เมี้ยว!!!
มู่หลันฮวาที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ดูสิ่งใดไปเรื่อยเปื่อย ในมือของนางถือไก่ป่าเอาไว้ แต่ทว่าระหว่างทางที่กลับถ้ำ นางได้ยินเสียงร้องของแมวตัวหนึ่งเข้าเสียก่อน
"หลี่เย่ ข้าได้ยินเสียงแมว"
หลี่เย่ผงกศีรษะพร้อมกับสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบ ก่อนจะหันกลับมามองนาง ลำตัวสีขาวสว่างนวลคล้ายไข่มุกราตรีเล
