บทที่ 13 ปรับปรุงกิจการ

บทที่ 13 ปรับปรุงกิจการ

ฟางเมี่ยวที่รีบเดินหนีมาจากศาลาเมื่อมาถึงที่ลับตาคน นางจึงรีบให้ลู่ชิงนำชาที่ตนนำติดมาด้วยเทใส่ถ้วย ก่อนจะกระดกหมดถ้วยในคราเดียว

ขนมเกือบติดคอตายแล้วไหมล่ะ!! เย่จิ้นหยางนี่มีดวงพิฆาตกับข้าจริงๆ!!

"คุณหนู เหตุใดท่านจึงไม่แบ่งขนมให้ท่านอ๋องลองชิมเล่าเจ้าคะ บ่าวว่าท่านอ๋องรูปงามสูงศักดิ์ เหมาะสมกับคุณหนูมากกว่าคุณชายหลี่..."

"หุบปาก!! ก่อนที่ข้าจะยกกาชาฟาดหน้าเจ้า"

"คุณหนู!!"

เมื่อไม่มีสิ่งใดให้ต้องทำต่อแล้ว ฟางเมี่ยวจึงไปแจ้งบิดาของตนว่านางจะกลับจวนแล้ว ก่อนจะรีบขึ้นรถม้ามุ่งหน้าออกจากค่ายทหารในทันที

แต่ก่อนยามที่นางติดตามท่านพ่อมาที่นี่เป็นเพราะถูกบังคับ ท่านพ่ออยากให้นางได้มาพบกับหลี่เยี่ยนเฉิน นางจึงจำได้ว่าเขามักจะชอบอยู่ที่ลานขี่ม้า ด้านท่านพ่อเอง เมื่อมาตรวจตราทุกอย่างและจัดการเอกสารเสร็จเรียบร้อยก็จะรีบเข้าวังหลวงทันที

ฟางเมี่ยวครุ่นคิดบางอย่างขึ้นมาได้ นางจึงหันไปเอ่ยกับคนขับรถม้าทันที

"ไปที่ภัตตาคารโหยวเย่ว์"

"ขอรับคุณหนู"

ภัตตาคารโหยวเย่ว์

ฟางเมี่ยวเดินลงมาจากรถม้า ก่อนจะมองป้ายหน้าร้านด้วยแววตาที่เรียบเฉยคราหนึ่ง แล้วจึงเดินเข้าไปด้านใน

ที่นี่คือภัตตาคารโหยวเย่ว์ ภัตตาคารที่เป็นกิจการอีกที่หนึ่งของท่านแม่ ซึ่งท่านตาเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ยามนี้คนดูแลเปลี่ยนเป็นคนเก่าแก่ที่แม่นมหลิ่วพากลับมา นางเพียงสั่งการลงไปแต่ไม่ได้มาดูเสียที ความทรงจำของที่นี่สำหรับนางแล้วช่างเลือนรางไม่น้อย

นางจำได้ว่าเพราะอยากเอาใจเย่จิ้นหยาง นางจึงมาบังคับให้พ่อครัวที่นี่สอนการทำอาหารให้นาง ไม่มีผู้ใดรู้ว่าพรสวรรค์ที่นางมีในตัวนั่นคือการกินและการปรุงอาหาร

"คุณหนู ท่านมาได้อย่างไรขอรับ รีบนำชามาต้อนรับคุณหนูเร็วเข้า"

เสียงของชายชราเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าฟางเมี่ยวก้าวเข้ามาด้านในภัตตาคาร ฟางเมี่ยวหันไปยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"ลุงเจินไม่ต้องวุ่นวายหรอกเจ้าค่ะ ท่านไปดูแลลูกค้าเถิด ที่ข้ามาวันนี้ก็เพราะอยากจะมาพบพ่อครัวคนใหม่ที่เพิ่งรับมาเท่านั้น"

"อ้อ เชิญคุณหนูขอรับ"

"ช้าก่อน ลุงเจิน ป้ายหน้าร้านช่วยเปลี่ยนใหม่ด้วย ให้ทำแบบงดงามประณีต อันเดิมมันเก่ามากแล้ว ด้านหน้าก็ควรนำดอกไม้ประจำฤดูกาลมาปลูก หน้าร้านให้นำโคมไฟมาแขวนเพิ่มความสวยงาม"

"ขอรับคุณหนู"

"เรื่องตั๋วเงินไปเบิกที่แม่นมหลิ่วได้ ข้าจัดเตรียมไว้ให้แล้ว"

ฟางเมี่ยวเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินตรงไปยังห้องครัวทันที

ลุงเจินเป็นคนเก่าคนแก่ที่ติดตามท่านแม่มาจากบ้านของท่านตา ลุงเจินดูแลภัตตาคารโหยวเย่ว์มาตั้งแต่สมัยท่านตายังมีชีวิตอยู่ แต่เพราะอนุซางมารับหน้าที่ดูแลต่อจึงไล่คนของท่านแม่ออกและนำคนของตนเองเข้ามาแทน ลุงเจินจึงถูกย้ายออกไปก่อนหน้านี้

เมื่อมาถึงห้องครัว ก็พบว่ายามนี้พ่อครัวสองคนที่นางเพิ่งรับมากำลังวุ่นวายกับการเตรียมวัตถุดิบ เดิมทีนางได้ให้พ่อครัวทำอาหารและส่งไปที่จวนให้นางลองชิมแล้ว นับว่ารสชาติดีเยี่ยมเลย

ลู่ชิงที่เดินตามมาด้วย เมื่อเห็นว่าพ่อครัวและคนครัวมองฟางเมี่ยวตาไม่กะพริบ จึงเอ่ยขึ้นมาทันที

"นี่คือคุณหนูเจ้านายของพวกเจ้า ทำความเคารพสิ!!!"

ฟางเมี่ยวหันไปถลึงตามองลู่ชิงคราหนึ่ง ก่อนจะหันไปเอ่ย

"ไม่ต้องหรอก พวกเจ้าทำงานไปเถิด ข้าเพียงอยากมาดูเท่านั้น"

พ่อครัวและคนครัวจึงพยักหน้าเล็กน้อย ฟางเมี่ยวจึงพยักหน้าให้ลู่ชิงนำสมุดบันทึกไปส่งให้พ่อครัวที่ยืนอยู่

"นี่คือสิ่งใดหรือขอรับคุณหนู?"

"ตำราอาหาร เปิดดูสิ ข้าอยากให้พวกเจ้าเพิ่มอาหารเหล่านี้ลงไปในรายการอาหารของเรา"

"ขอรับ"

พ่อครัวเปิดบันทึกอาหารเหล่านั้นขึ้นมาดูทันที

เคาหยก

นำผักกาดดองมาหั่นเป็นชิ้นบางๆ แล้วนำหมูสามชั้นไปต้มจนสุก จากนั้นนำมีดจิ้มลงไปบนเนื้อให้ทั่ว ก่อนจะนำไปอบ เป็นเวลาครึ่งชั่วยาม เสร็จแล้วก็นำไปทอดในน้ำมันด้วยไฟอ่อนๆ เป็นเวลาสองเค่อ แล้วนำมาพักไว้ค่อยลงไปทอดต่อด้วยไฟแรง จนมีสีเหลืองทองกรอบอร่อย ต่อมาก็นำพวกเครื่องเทศต่างๆ มาผัดให้เกิดกลิ่นหอม หลังจากนั้นนำหมูที่เตรียมไว้ไปวางในกระทะเครื่องเทศ เทน้ำลงไป แล้วทำการตุ๋นต่อเลย จบด้วยการเตรียมน้ำจิ้มเป็นสิ่งสุดท้าย

วุ้นน้ำดอกชบา นำกลีบดอกชบามาบดละเอียด ผสมกับน้ำแตงโม ละลายวุ้นประกอบอาหารให้เข้ากัน เติมน้ำผึ้งสองช้อนชาทิ้งไส้ให้เย็น แล้วแช่ไว้กับก้อนน้ำแข็งหนึ่งวัน มันจะใสเด้งดูน่ากิน

น้ำแกงขาหมู

นำขาหมูไปล้างให้สะอาด หั่นเป็นชิ้น นำน้ำต้มใส่หม้อแล้วเอาขาหมูลงไปต้ม ก่อนจะล้างน้ำอีกครั้งแล้วนำขาหมูที่ล้างเสร็จใส่ลงในหม้อตุ๋น ใส่น้ำต้มไฟแรงจนเดือด ตักฟองออก เติมขิง โป๊ยกั๊ก และถั่วเหลือง แช่น้ำเอาไว้ จากนั้นก็ตุ๋นไฟอ่อนอีกหนึ่งชั่วยามจนเสร็จ

เต้าหู้ผัดพริก

ผัดในกระทะใบใหญ่ เริ่มต้นด้วย ใส่น้ำมัน จากนั้นใส่พริกสับช้อนใหญ่ แล้วจึงใส่เนื้อวัวสับ ผัดให้สุกแห้ง จากนั้นเติมเต้าซี่ จากนั้นจึงใส่เต้าหู้หั่นชิ้น เติมน้ำเล็กน้อย คนให้เข้ากัน สุดท้ายใส่ฮวาเจียวป่น

ผักตุ๋นหม้อใหญ่

ใส่มันฝรั่ง ผักกาดขาว เต้าหู้ เห็ดหอมตากแห้ง ผักดอง เนื้อหมู เนื้อวัวและเครื่องในหมูลงไป เมื่อต้มจนได้ที่ก็ตักใส่ชามอ่างใบใหญ่ได้ถึงสามชาม

พ่อครัวเงยหน้ามามองฟางเมี่ยวคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย

"คุณหนู นี่เป็นอาหารที่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปกินกัน แต่ทว่าภัตตาคารเรามีแต่ผู้สูงศักดิ์มาเท่านั้นนะขอรับ"

ฟางเมี่ยวยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะยื่นสมุดรายการค่าอาหารให้พ่อครัวอีกครา

"ข้าจะปรับปรุงภัตตาคารโหยวเย่ว์ใหม่ ไม่ใช่รับเพียงแค่ลูกค้าที่มาจากตระกูลสูงศักดิ์ แต่ทว่าข้าอยากให้ชาวบ้านทั่วไปสามารถจับต้องได้ เราจะแบ่งเมนูอาหารเป็นสองแบบ แบบแรกสำหรับชาวบ้านทั่วไป แบบที่สองคือสำหรับผู้สูงศักดิ์ ราคาอาหารและวัตถุดิบย่อมแตกต่างกัน ข้าจะส่งคนมาคอยตรวจตราเพื่อป้องกันความวุ่นวาย ต้าอู๋ในยามนี้ไม่ได้แบ่งแยกชนชั้นเฉกเช่นแต่ก่อนแล้ว"

"หากให้ชาวบ้านทั่วไปมานั่งกินที่ร้าน ผู้สูงศักดิ์คงจะ..."

"อาหารสำหรับชาวบ้านทั่วไปเราจะเปิดขายแค่ช่วงเช้าเท่านั้น กำหนดเพียงวันละสองชั่วยาม หมดก็คือหมดทันทีไม่มีเพิ่ม วันอื่นสามารถมาซื้อได้ ส่วนผู้สูงศักดิ์ ก็สามารถมานั่งกินที่ภัตตาคารของเราได้เช่นเดิม ข้าไม่อยากให้ผู้คนมองว่าภัตตาคารโหยวเย่ว์รับเพียงผู้สูงศักดิ์ แต่ข้าอยากให้ชาวบ้านธรรมดาจับต้องได้ แม้เงินพวกเขาจะน้อยนิด แต่ก็เป็นเงินมิใช่หรือ พวกเจ้าก็อย่าเลือกปฏิบัตินักเลย พ่อครัวมีสองคน คนหนึ่งอยู่ที่นี่ทำอาหารให้ลูกค้าประจำ อีกคนก็ไปทำหน้าที่ขายอาหารให้ลูกค้าด้านนอก ข้าจะหาคนมาทำร้านขนาดเล็กข้างๆ ภัตตาคารโหยว์เย่ว์ เดิมทีที่ตรงนั้นก็ว่างเปล่า เอามาทำประโยชน์ย่อมดีกว่า"

พ่อครัวสองคนพยักหน้าเล็กน้อย คิดว่าวิธีนี้ก็ไม่เลว ฟางเมี่ยวไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก นางจึงเดินออกมาที่ห้องครัว ลุงเจินที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบยกถ้วยชาให้นางทันที ฟางเมี่ยวรับมาดื่มอีกครา ก่อนจะเอ่ย

"ลุงเจิน นับแต่นี้ภัตตาคารของเราจะมีการขายอาหารให้ทั้งขุนนางและชาวบ้าน รายละเอียดเพิ่มเติมข้าจะให้ป้าหลิ่วแจ้งท่านให้เข้าใจ อีกเดี๋ยวพวกท่านก็ตกลงแบ่งหน้าที่กัน ท่านเป็นผู้ดูแล ต้องจัดการให้ดี"

"คุณหนูโปรดวางใจขอรับ บ่าวจะทำอย่างสุดความสามารถ"

"อืม ข้าจะขึ้นไปดูชั้นสองเสียหน่อย"

ฟางเมี่ยวก้าวเดินขึ้นไปชั้นสอง หลังจากเห็นว่าไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล จึงหันมาเอ่ยกับลุงเจินอีกครา

"ลุงเจิน ยามนี้ข้ามีความคิดว่าสามารถให้ลูกค้าส่งคนมาสั่งอาหารได้และเราจะไปส่งเพื่อเพิ่มความสะดวกให้พวกเขา แต่ต้องเพิ่มราคาขึ้น ท่านลองไปสอบถามความเห็นจากลูกค้าแล้วลงบันทึกมาให้ข้า ว่าพวกเขาเห็นด้วยมากน้อยเพียงใด"

"ขอรับ"

"อีกเดี๋ยวทำอาหารสักชุดส่งไปให้ที่จวนข้าด้วยล่ะ ข้าอยากกลับไปกินที่จวน"

ฟางเมี่ยวเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินออกมาที่หน้าภัตตาคารเพื่อจะมุ่งหน้าไปที่รถม้า แต่ทว่านางกลับได้พบกับเด็กชายผู้นั้นที่นางแบ่งขนมให้คราก่อน ดูแล้วเขาน่าจะไม่ได้ลำบากเท่าแต่ก่อนแล้ว

เด็กชายกำลังซื้อผัก แต่ทว่ากลับรู้สึกได้ว่าตนถูกจ้องมองจึงหันมา ก่อนจะพบกับฟางเมี่ยว แล้วจึงจำได้ว่านางเคยแบ่งขนมและมอบเงินให้เขาพาท่านแม่ไปหาหมอ เขายิ้มเต็มใบหน้าก่อนจะเดินเข้ามาหาฟางเมี่ยวทันที

“พี่สาว”

ฟางเมี่ยวยิ้มเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยถาม

“มารดาเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”

“เพราะได้ความช่วยเหลือจากพี่สาว ท่านแม่ข้ายามนี้หายดีแล้วขอรับ”

“เสื้อผ้าที่เจ้าสวมใส่เข้าท่าดีนี่”

“เอ่อ เพราะเงินที่พี่สาวให้ไปเหลือน่ะขอรับ ข้าเลยเอาไปซื้อมาใส่ ข้าซื้อให้ท่านแม่และน้องสาวด้วยนะขอรับ”

เด็กชายเอ่ยอย่างเขินอาย รู้สึกหวาดเกรงไม่น้อย เขากลัวว่าฟางเมี่ยวจะหาว่าเขาไม่รู้จักเจียมตน แต่สตรีตรงหน้ากลับพยักหน้าให้เขาพร้อมกับยิ้มตาหยี

“ดียิ่งนัก ว่าแต่เจ้ามาทำอันใดที่ตลาดหรือ แล้วนั่นซื้อสิ่งใดตั้งมากมาย”

“เอ่อ ท่านแม่ข้าอยากกินเนื้อหมูขอรับ แต่ว่าเงินไม่พอ ข้าจึงได้เศษเนื้อหมูมาเพียงน้อยนิดกับผักกาดขาวมาขอรับ”

“มากับข้า”

“เอ”

“มาเถิดน่า”

ฟางเมี่ยวยื่นมือไปจับแขนเด็กชายผู้นั้นอย่างไม่รังเกียจ พร้อมกับพาเขาเดินเข้ามาที่ห้องครัว นางหยิบเนื้อหมูชิ้นใหญ่ให้เขาสองชิ้น กระดูกหมูอีกหลายชิ้น รวมทั้งผักสดอีกหลายชนิด เด็กชายจ้องมองด้วยความงงงัน ก่อนจะเอ่ย

“พี่สาว ข้าไม่มีเงินจ่ายหรอกนะขอรับ”

“ใครว่าให้เจ้าจ่ายเงิน ข้าให้เจ้าเลยต่างหาก จำไว้นะครั้งหน้าหากแม่เจ้าอยากกินเนื้ออีก ให้มาหาลุงเจิน เขาจะมอบเนื้อให้เจ้า เจ้าอยากได้เท่าใดก็นำไปเท่านั้น ไม่ต้องเกรงใจข้า”

เด็กชายดวงตาแดงก่ำ เขากำลังจะคุกเข่าให้ฟางเมี่ยวแต่นางกลับรั้งตัวเขาไว้

“พี่สาว เหตุใดท่านจึงดีกับข้าเช่นนี้เล่า”

ฟางเมี่ยวยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย

“เจ้าชื่ออะไรนะ พบกันมาตั้งสองครั้งข้ายังไม่รู้จักชื่อเจ้าเลย”

“อาอวี้ขอรับ”

“อาอวี้ เจ้าจำไว้นะ คนเราน่ะไม่อาจมีชีวิตยืนยาวได้ อีกทั้งไม่อาจรู้ได้ว่าเราจะตายเมื่อใด ที่ข้าทำดีกับเจ้าเพราะข้าอยากทำ ไม่มีเหตุผล ข้าทำแล้วสุขใจ ข้าไม่รู้ว่าข้าจะตายเมื่อใด ข้าจึงเร่งทำความดีเอาไว้ เผื่อถึงวันที่ข้าตาย ข้าจะได้ตายอย่างไม่ทรมาน”

อาอวี้จ้องมองฟางเมี่ยว ก่อนจะเอ่ย

“พี่สาวจิตใจดี ท่านไม่มีวันตายอย่างทรมาน ข้าสัญญาว่าข้าจะต้องตอบแทนพี่สาวให้ได้”

“แค่เจ้าใช้ชีวิตให้ดีก็เป็นการตอบแทนข้าแล้ว เจ้ารีบกลับบ้านไปเถิด มารดากับน้องสาวเจ้าคงรออยู่”

“ขอรับ”

ฟางเมี่ยวมองดูอาอวี้ที่เดินจากไปก่อนจะยิ้มออกมา

ความดีมันก็ไม่ได้ทำยากเท่าใด หากนางอยากจะทำ

จวนตระกูลหลี่

ยามนี้หลี่ฮูหยินกำลังจ้องมองยาทาขี้ผึ้งดอกบัวและแชมพูสระผมที่ฟางเมี่ยวส่งมาให้ ก่อนจะเอ่ยถามสาวใช้ของตน

"ได้ยินว่านี่เป็นสินค้าออกใหม่จากร้านเครื่องประทินโฉมของตระกูลฟางหรือ?"

"เจ้าค่ะฮูหยิน ได้ยินคนเล่าลือกันว่าคุณหนูฟางเพิ่มสมุนไพรผสมเข้าไปในสินค้าตัวเดิม จึงมีกลิ่นหอมมากขึ้นเจ้าค่ะ นางสั่งให้คนนำมามอบให้ฮูหยินลองใช้เจ้าค่ะ"

หลี่ฮูหยินขมวดคิ้วมุ่น หลายวันมานี้นางสั่งให้คนติดตามดูฟางเมี่ยว ผลที่ออกมาก็คือนอกจากฟางเมี่ยวจะไม่ได้ไปที่โรงพนันและโรงสุราแล้ว นางยังเข้าออกกิจการตนแทบทุกวัน บางคราก็ติดตามบิดาไปด้วย ส่วนมากนางจะใช้เวลาอยู่ที่จวนเสียส่วนใหญ่

หรือว่าข่าวลือพวกนั้นจะเป็นเรื่องเหลวไหล

นางจ้องมองเครื่องประทินผิวตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

หากฟางเมี่ยวดีเช่นนี้ได้ตลอดไป นางเองก็ไม่คัดค้านเรื่องที่จะรับนางเป็นลูกสะใภ้