Sixteenth Time

ดีกว่า มันถูกสร้างมานานมากจนน่าจะมีการดูแลรักษาเสียที ต่อให้มีพลังที่กล้าแกร่งแค่ไหนก็มีวันที่จะได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน

"อยากมาช่วยงานข้าไหม กระรอกน้อย" เขาหวังว่าจะได้รับคำตอบในทางที่ดี ไม่เช่นนั้นคงผิดหวังแย่

"ข้าช่วยอะไรท่านพี่ด้วยหรือพะยะค่ะ"

"หรือเจ้าอยากเรียนหนังสือล่ะ"

"แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าสงสัยมาตลอด และต้องการรู้จากปากของเจ้า"

"อะไรหรือพะยะค่ะ"

"เจ้าอ่านภาษาของแวมไพร์ออกได้อย่างไร เจ้าไม่เคยได้เรียนภาษาของพวกข้า"

"ไม่รู้เหมือนครับ จู่ๆ ก็อ่านได้เอง"

"ไม่มีใครสอนแน่นะ"

"ครับ ไม่มี" หมายความว่ามันถูกถ่ายทอดผ่านสายเลือดงั้นรึ ของแบบนี้สามารถทำได้ด้วยเหรอ หรืออาจะเคยได้ยินผ่านๆ

"งั้นสนใจมาช่วยงานของข้าไหม"

"ข้าทำได้หรือขอรับ" ใบหน้าหวานส่ายหัวไปมาด้วยความสงสัย

"ในตอนนี้ข้าก็มีเพียงเมล์ที่เป็นผู้ช่วย หากได้เจ้ามาคอยช่วยงานอีกน่าจะเบามือได้ไม่น้อย"

"ได้ครับ ผมจะช่วย"

"ถ้างั้นกลับเข้าวังกันเถอะ"

ตามปกติแล้วองค์รัชทายาทสามารถเลือกข้ารับใช้คนสนิทไว้ข้างกายได้มากมาย แต่คีย์เลือกเพียงเมล์เท่านั้นเลยทำให้เป็นภาระทางตนเองอย่างหนัก เขาไม่สามารถไว้ใจใครได้ทั้งนั้น การจะเลือกใครมาข้างกายต้องไว้ใจได้และทำได้จริง ทุกคนให้ความเคารพและความสำคัญมากพอที่จะไม่มาทำอะไรลับหลังระหว่างที่เขาไม่อยู่หรือสามารถดูแลตนเองได้ยามที่เขาป่วย

ผมไม่เคยช่วยงานอะไรใหญ่โตขนาดนี้แล้วตอบตกลงไปแบบนี้จะช่วยอะไรได้มากน้อยแค่ไหน ยังไม่สามารถให้คำตอบได้เลยสักนิดเดียว ลองดูสักตั้ง! มาถึงที่นี่แล้วมีแต่ต้องสู้เท่านั้น เดินหน้าแล้วไม่ถอยหลัง

"เชิญรับประทานอาหารช่วงหัวค่ำ ให้หม่อมฉันนำเลือดมาให้ตอนนี้หรือว่ารอเข้าห้องทำงานพะยะค่ะ" เมล์ถามเหมือนเป็นปกติแต่ลืมไปว่ามีอีกคนอยู่ด้วย

"เมล์ เจ้านี่มัน....." เสียงทุ้มต่ำพูดน้ำเสียงลอดไรฟัน บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปทันทีหลังจบคำถามไม่พึงประสงค์ รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากตัวของคีย์อย่างชัดเจนว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก ยังมีกฎอีกหลายข้อที่กระรอกน้อยยังไม่รู้แล้วเขาต้องการอธิบายให้ฟังด้วยตนเอง ไม่ใช่มาทำแบบนี้! มันใช้ได้ที่ไหนกัน ช่างน่าลงโทษให้หลาบจำนัก

"ไม่เป็นไรพะยะค่ะ หม่อมฉันเองก็อ่านหนังสือแฟนตาซีมามากมาย"

"ผมไม่มีปัญหาครับ อย่าดุคุณเมลเลยครับ พี่คีย์" ใบหน้าหวานทำท่าทางออดอ้อนน่ารักหวังให้รัชทายาทใจอ่อนและมันก็ได้ผลเกินคาด บรรยากาศรอบตัวกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง น่าแปลกใจมากที่มนุษย์จากโลกอื่นเคยชินกับเรื่องแบบนี้ สถานที่กระรอกน้อยจากมาต้องมีสภาพแวดล้อมแบบไหนกันแน่

"ขอบคุณคุณชายริคมากขอรับ ช่วยข้าไว้ได้เยอะเลย" เมล์หันไปสบตากับผู้เป็นนายอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า คีย์ไม่เคยอยากจะทำร้ายเพื่อนสนิทคนนี้มาก่อนสักครั้งจนกระทั่งวันนี้ เห็นทีจะอยู่ร่วมกันไม่ได้เสียแล้ว

รัชทายาทเริ่มแนะนำสิ่งที่จำเป็นต่างๆ ที่ผู้ช่วยคนใหม่จะต้องเรียนรู้และศึกษาเพิ่มเติม โดยเริ่มจากการเช็คระดับภาษาของคนที่ตนเองชอบก่อนว่าอยู่ในระดับไหน สามารถช่วยเหลืออะไรเขาได้บ้าง แนวข้อสอบนั้นถูกจัดทำจากสถาบันศึกษาของทางจักรวรรดิซึ่งขึ้นชื่อเรื่องว่ายากและมหาโหด ไม่รู้เลยว่ากระรอกน้อยนั้นจะทำได้มากน้อยแค่ไหน

"รัชทายาทคิดว่าคุณชายริคจะทำได้ไหมพะยะค่ะ" เมล์แอบกระซิบถามด้วยความอยากรู้

"ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเอง"

"แต่หม่อมฉันอยากให้ท่านเดามาสักทางก็ได้"

"การมาแอบถามแบบนี้มันไม่ถูก เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ" ถึงในใจเขาอยากจะลองเดาดูบ้างก็ตาม

"เสร็จแล้วครับ ตรวจกันได้เลย" ในระหว่างที่ริคกำลังตั้งใจทำข้อสอบสองคนนี้มัวแต่กระซิบกระซาบอะไรก็ไม่รู้ สิ่งที่น่าจะเดาได้ก็คือจะต้องเกี่ยวข้องกับตัวเขาอย่างแน่นอน

สายตาคมตรวจทานข้อสอบอย่างตั้งใจมากกว่าครั้งไหนๆ ถึงเขาจะเคยตรวจทานนักเรียนมากมาย คัดคนเข้าพระราชวังมาก็เยอะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้ เหมือนว่าถ้ามันผิดเยอะแล้วจะกลัวอีกฝ่ายเสียใจ ทั้งที่ปกติเขาแทบจะไม่แคร์เลยว่าใครจะรู้สึกยังไง ผ่านก็ผ่านตกก็คือตก กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าน้ำหมึกได้จรดลงตรวจคำตอบอย่างว่องไวจนมาถึงแผ่นสุดท้าย ในที่สุดมือหนาก็วางปากกาลงเพื่อประกาศผลสอบในครั้งนี้ที่เหมือนคนตรวจจะตื่นเต้นกว่าคนทำ

"ว่าไงพะยะค่ะ หม่อมฉันรอฟังคำตอบ" มือขาวทั้งสองกุมมือของตนเองไว้ราวกับว่าอยากให้ผ่านมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ภาษาของมนุษย์ได้คะแนนเยอะมากขอรับ ส่วนของทางจักรวรรดิไม่ได้คะแนนเยอะแต่ก็ไม่ได้น้อยนัก" เมล์ตัดสินใจบอกแทนเจ้านายของตนเองที่มัวแต่ลีลาจนคุณชายริคแทบจะหัวใจวายตายอยู่ร่อมร่อ

"หม่อมฉันมีเพียงคำถามเดียว"

"ว่ามาสิ กระรอกน้อยของข้า"

"เมื่อกี้ท่านพี่พูดว่าอะไรนะ ไหนลองพูดอีกทีสิพะยะค่ะ" เหมือนเขาจะหูฝาดไปนะ ของลองฟังให้ชัดๆ อีกสักครั้ง

"ข้าพูดอะไรผิดรึ กระรอกน้อยของข้า" รอบนี้ไม่น่าฟังผิดล่ะ ทำไมถึงได้พูดแบบนั้นออกมาเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยนะ เขาเป็นผู้ชายนะรู้หรือเปล่า

"หม่อมฉันเป็นผู้ชายพะยะค่ะ"

"ข้ารู้ ว่าเจ้าเป็นผู้ชาย"

"หม่อมฉันไม่สามารถมีลูกให้ท่านได้ รัชทายาทไม่เข้าใจหรือพะยะค่ะ" ความมั่นคงทางราชบัลลังค์มันจะสั่นคลอนถ้าไม่มีทายาทแบบนี้

"ไม่เห็นจะเกี่ยวตรงไหน พ่อแม่ข้ายังไม่ว่าอะไรเลย" เสียงทุ้มต่ำไม่ได้รู้สึกอะไรถึงความเดือดร้อนในครั้งนี้

“หมายความว่ายังไงพะยะค่ะ หม่อมฉันไม่เข้าใจเลย” เสียงหวานยังคงโต้เถียงด้วยความสงสัยใคร่รู้

“พวกเรามีอายุที่ยาวมากนัก เรื่องทายาทยังไม่จำเป็นต้องคิดก็ได้”

“เพราะว่าร่างกายของกระรอกน้อยเองต่างหากที่จะเปลี่ยนไป”

“เปลี่ยนไป” เขาพยายามพูดทวนอีกครั้งแต่ก็ยังไม่เข้าใจ

“ทุกอย่างจะพิสูจน์เองนะ ตอนนี้ข้าเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” มาพูดให้อยากรู้แล้วก็เบี่ยงประเด็นแบบนี้ก็ได้เหรอ ทำแบบนี้ก็เป็นด้วยหรือไงนะ รัชทายาทบทจะมีสาระก็เยอะมาก บทจะไร้สาระก็อะไรของเขาไม่รู้ ผมล่ะตามไม่ทันจริงๆ

“ต่อจากนี้ไปเจ้าคือผู้ช่วยส่วนตัวของข้า ขึ้นตรงกับคำสั่งของข้าเท่านั้น”

“จะไม่มีใครหน้าไหนมาสั่งให้เจ้าไปทำอะไรแปลกๆ ได้เป็นอันขาด” คนที่จะสั่งแปลก ประหลาดมันน่าจะเป็นพระองค์เสียมากกว่า ริคยังไม่เห็นว่าจะมีใครแปลกตรงไหนนอกจากคนตรงหน้านี่แหละ!

“หม่อมฉันว่าคุณชายไวท์สามารถช่วยงานเฉพาะภาษาของมนุษย์ในจักรวรรดิเท่านั้น นอกนั้นภาษาอื่นๆ พวกเรายังต้องทำกันเองเหมือนเดิมพะยะค่ะ รัชทายาท” เมล์รีบห้ามเจ้านายของตนก่อนที่จะสั่งให้ทำอะไรที่มันเกินความสามารถ สรุปแล้วจะมาช่วยหรือจะมาป่วนกันแน่ เริ่มไม่เข้าใจ

“สรุปแล้วใครเป็นเจ้านายกันแน่ระหว่างเจ้ากับข้า” คีย์เองก็เริ่มไม่พอใจเหมือนกัน ขัดไปเสียทุกเรื่องแบบนี้ รู้นะว่าถูกสอนมาให้ขัดเกล้าเจ้านายเป็นแวมไพร์ที่ดีแต่บางทีก็ให้มันน้อยๆ ลงบ้างก็ได้ อีกที่จะเป็นครูสอนหนังสือส่วนตัวไปแล้ว

“ข้ารู้ว่าทั้งสองคนสนิทกันมาก แต่ถ้ามัวแต่เถียงกันแบบนี้งานกองนั้นจะเสร็จไหม” นิ้วชี้เรียวยาวชี้ไปทางเอกสารกองโตเท่าโต๊ะหนึ่งตัวเลยก็ว่าได้และไม่รีบทำเกรงว่าจะไม่เสร็จอย่างแน่นอน

“ยังไงรบกวนช่วยจัดแจงงานก่อนเถอะ พรุ่งนี้พวกเราต้องออกเดินทางแต่เช้าไม่ใช่รึ” คำพูดไม่กี่ประโยคของกระรอกน้อยเหมือนดึงสติของแวมไพร์หนุ่มทั้งสองให้มาทำงานอีกครั้ง เมล์แบ่งงานส่วนภาษามนุษย์ให้ไวท์ทำทั้งหมด ส่วนพวกเขาก็จัดการภาษาทางจักรวรรดิกันต่อไป ท่ามกลางความเงียบนั้นมีเพียงเสียงกระดาษพลิกไปมาและการจรดน้ำหมึกของทั้งสามที่ช่วยกันทำงานอย่างดี