ประโยคสุดท้ายของฉือหว่านที่ว่า “คืนนั้นคุณก็ไม่ใส่” เสียงค่อยๆ แผ่วลง จนฮั่วซือหานได้ยินไม่ชัด
เขาได้ยินแค่ช่วงต้นประโยค ที่บอกว่าเธอไม่อยากกินยาคุมอีกแล้วเท่านั้น
ฮั่วซือหานก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอแพ้ยาคุมจนเป็นลมเพราะลู่หนานเฉิง ริมฝีปากบางของเขายกยิ้มเหยียดเย็นชา เอ่ยเสียงประชด “ในเมื่อเธอกินยาคุมให้ผู้ชายคนอื่นได้ ทำไมจะกินให้ฉันไม่ได้?”
เขาว่าอะไรนะ?
เธอกินยาคุมเพื่อผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ?
เมื่อก่อนเขาเคยเข้าใจผิด คิดว่าเธอผ่านผู้ชายมามากมาย เธอก็ยังทนได้ แต่คืนนั้นเขารู้ดีว่าเธอคือครั้งแรก แล้วตอนนี้เขายังจะพูดแบบนี้อีก?
ฉือหว่านกำหมัดต่อยเขาไปหนึ่งทีด้วยความโกรธ
ในใจยังคงเจ็บ ยังเคือง ยังเกลียดเขา
ฮั่วซือหานไม่หลบ รับหมัดเล็กๆ ของเธออย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วจับมือเธอไว้ เปลี่ยนเป็นกุมมือนุ่มนั้นพาเธอเดินต่อ
“เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่ได้ซื้อถุงยางเลยนะ” ฉือหว่านเตือนเขาเสียงเบา
ฮั่วซือหานหยุดก้าว มองแผงของบนชั้นวาง “จะให้โอกาสอีกครั้ง เลือกใหม่”
ภายใต้สายตาของเขา ฉือหว่านยื่นมือไปหยิบกล่องหนึ่ง เธอหยิบไซส์ใหญ่ที่สุด
เธอเริ่มรู้ตัวและวางตัวดีขึ้นแล้ว
ฮั่วซือหานยกมุ
