ผ่านไปสักพักใหญ่ พวกหลินอู๋และเหรินจี่เฟิงก็ออกมาจากห้องน้ำ
เฟิงจิ่งซินกำลังอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็น
เห็นสิ่งใดตามทางก็รู้สึกสนใจไปหมด มองตรงนี้มองตรงนั้นพูดกับหลินอู๋อย่างไม่หยุดปาก
หลินอู๋ยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ
ในสายตาของเหรินจี่เฟิง คิดว่าเธอมีความรับผิดชอบกับลูกของเฟิงถิงเซินอย่างมาก และรู้สึกว่าการดูแลเด็กไม่ใช่เรื่องง่าย
เมื่อกลับมาที่ร้านกาแฟ เหรินจี่เฟิงหันไปมองที่เฟิงถิงเซินทันที เห็นว่าเฟิงถิงเซินกำลังดื่มกาแฟไปพลางพลิกอ่านนิตยสารในมือพลางอย่างผ่อนคลาย
ดูแล้วก็เป็นแค่คนชอบที่เอาแต่ชี้นิ้วสั่งคนหนึ่งเท่านั้น
เหรินจี่เฟิงชะงักไปเล็กน้อย
เมื่อครู่ระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ เหรินจี่เฟิงได้บอกว่าเขานัดเจอกับเพื่อนที่ร้านกาแฟเช่นกัน
เมื่อเข้ามาในร้านกาแฟ หลินอู๋จึงกล่าวถามว่า “เพื่อนคุณมาหรือยังคะ?”
เหรินจี่เฟิงส่ายหน้า “ยังเลยครับ”
“งั้นมานั่งกับพวกเราดีไหมคะ?”
“พวกคุณออกมาเดทกัน ผมไปรบกวนคงไม่ดีเท่าไหร่มั้งครับ”
หลินอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ ถิงเซินไม่ถือสาหรอก”
เหรินจี่เฟิงเดินไปหาเฟิงถิงเซินพร้อมกับพวกหลินอู๋
เมื่อตอนที่ไปถึง เหรินจี่เฟิงสังเกตเห็นดอกกุหลาบสีแด
