วันคืนล่วงเลยเข้าสู่ปลายคิมหันต์สู่ต้นสารทฤดู บรรยากาศในจวนแม่ทัพสงบสุขและอบอุ่นกว่าช่วงเวลาใดๆ ความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกในครอบครัวดำเนินไปในทิศทางที่ดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง เหออวี้หลันรู้สึกถึงความมั่นคงและความสุขนี้ นางเฝ้าทะนุถนอมมันไว้ในใจ พยายามทำทุกวันให้ดีที่สุด
วันหนึ่งขณะที่นางกำลังช่วยบ่าวไพร่จัดระเบียบห้องเก็บของเก่าที่ไม่ได้ใช้งานมานาน ซึ่งเต็มไปด้วยหีบไม้บรรจุข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่อาจจะสะสมมาตั้งแต่สมัยอดีตฮูหยินคนก่อน หรือแม้แต่ของที่นางเคยนำมาจากบ้านเดิมแล้วไม่ได้ใช้อีก มือของนางก็พลันชะงักงันเมื่อเปิดหีบใบหนึ่งออก
สายตาของนางจับจ้องไปยังวัตถุสิ่งหนึ่งที่นอนนิ่งอยู่ก้นหีบ ปิ่นปักผมทำจากเงินเก่าแก่ แต่ปลายด้านหนึ่งกลับถูกฝนจนแหลมคมผิดปกติ
เพียงแค่เห็นมันความทรงจำอันน่าสะพรึงกลัวจากอดีตชาติก็ถาโถมเข้าใส่ราวกับคลื่นยักษ์ นางจำได้... จำได้อย่างแม่นยำ! ปิ่นเล่มนี้ในชาติก่อนนางเคยใช้ปลายแหลมคมของมันจี้ไปที่แขนเล็กๆของเสวี่ยอัน เพียงเพราะโทสะที่เด็กน้อยบังเอิญทำถ้วยชาใบโปรดของนางหลุดมือแตก! ภาพใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวสุดขีด และเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเสว
