"หากพระชายาเขียนตามแบบฉบับนี้และเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องกลับมาที่จวนหานอ๋องอีก"
"ขอรับ…"
ชิงเฟิงรับคำสั่งด้วยใบหน้าสลด
ตั้งแต่ที่พระชายาเข้ามาในจวนอ๋อง เขาก็ไม่เคยได้มีชีวิตที่สงบสุขเลยสักวัน
เจี้ยงเสวี่ยรีบโพล่งออกมา "นายท่าน ข้าน้อยจะรีบไปบอกให้เรือนชาลฟ้าดำเนินการสืบหาก่อน"
ไม่รอเย่จิ่งหานตอบตกลง เจี้ยงเสวี่ยก็แผ่นแน่บออกไปทันที
ชิงเฟิงได้แต่นิ่งอึ้ง
เหตุใดเขาถึงได้ลืมวิธีนี้ไปอีกแล้ว
ต่อไปเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพระชายา เขาก็จะรีบเปิดแน่บไป ทิ้งปัญหาไว้ให้กับเจี้ยงเสวี่ยบ้าง
ณ คฤหาสน์หลังหนึ่งในเมืองหนานเฉิง
นิ้วเรียวขาวดุจหยกของหัวหน้าเผ่าหมอ ปลายนิ้ววาดผ่านเรื่องสั้นหน้าแล้วหน้าเล่า
ใบหน้าที่ร้ายกาจมุ่นคิ้วเป็นระยะ บ้างก็อมยิ้ม บ้างก็เสียใจ อารมณ์เปลี่ยนแปลงไปตามเนื้อหา
ในที่สุดเขาก็อ่านจนจบ
เขาขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจ
"ที่เหลือเล่า"
"นายท่าน บ่าวรับใช้ยังไม่ส่งมา คงใกล้มาถึงแล้ว"
“จะช้าเกินไปหรือเปล่า ในเมื่อเดินช้าเช่นนี้ จะเก็บขาเขาไว้ทำไม ตัดทิ้ง แล้วส่งผู้ที่รวดเร็วกว่าไป”
"ขอรับ"
เซวี่ยซาปาดเหงื่อ
