บทที่ 20 บอกความจริงพ่อแม่

ถังลู่เหมยคิดว่าคนบ้านใหญ่ที่ดีกับบ้านรองและเธอคงมีเพียงถังเจี้ยนเฉียยวคนนี้เท่านั้น จึงคุยเล่นกับเขาได้อย่างสนิทใจ

“อาเหมยหายแล้ว นอนมากเบื่อ ๆ” เธอยังคงพูดจาเหมือนเดิม แต่ไม่โมโหร้ายใส่เหมือนกับคนอื่น ๆ ของบ้านรอง

“เอานี่ลูกอม เอาไว้กิน พี่ไปทำงานก่อนนะ” ชายหนุ่มพักครู่ใหญ่แล้วเลยต้องรีบกลับไปทำงาน เพราะนี่ก็ใกล้ถึงเวลาพักเที่ยงของทุกคนแล้วเหมือนกัน แต่ก่อนจะไปไม่ลืมที่จะมอบลูกอมที่เด็ก ๆ ชอบให้กับน้องสาวจากบ้านรอง เขาเชื่อว่าแม้ร่างกายของเธอจะไม่ต่างจากหญิงสาวคนหนึ่ง แต่ความคิดเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งท่านั้น ซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมย่าและคนอื่น ๆ ถึงได้ทำร้ายเธอที่ไร้เดียงสาเช่นนี้

แววตาของชายหนุ่มมองถังลู่เหมยด้วยความอ่อนโยน ด้วยสัญชาตญาณของเธอเอง ก็ไม่รู้สึกถึงภัยอันตรายจากชายคนนี้ เธอจึงยื่นมือมารับและตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณพี่เฉียว อาเหมยไม่ดื้อ นั่งเงียบ ๆ นะ”

เมื่อได้รับคำสัญญา ถังเจี้ยนเฉียวก็เบาใจและหมดห่วงเรื่องอันตราย คนเราไว้ใจใครไม่ได้หรอก ยิ่งน้องสาวคนนี้ไร้เดียงสาและไม่สามารถช่วยตัวเองได้ หากมีใครล่อลวงไปจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ล่ะ

จากนั้นเขาจึงกลับไปทำงานและปล่อยถังลู่เหมยนั่งเล่นดินเล่นหญ้าตามลำพัง

กรี๊งงงงสัญญาณบ่งบอกว่าถึงเวลาพักเที่ยงดังขึ้น พอเห็นว่าพ่อแม่กำลังเดินมาทางนี้ ถังลู่เหมยจึงร้องเรียกและโบกมือให้อย่างดีใจ

“พ่อแม่ พี่ใหญ่ อาเหมยอยู่นี่ ฮ่า ๆ ๆ” ที่ต้องกระโดดเรียกแบบนี้ เพราะทุกครั้งที่ร่างเดิมมาที่นี่มักจะทำแบบนี้เสมอ หากเธอนั่งเฉยรอให้ทุกคนเดินมาถึง คงเป็นเรื่องที่แปลกตาของทุกคน

“วันนี้ลู่เหมยของเราอารมณ์ดีมากเลย สงสัยหายป่วยแล้ว”

ชาวบ้านที่เอ็นดูถังลู่เหมยหัวเราะชอบใจกับท่าทางที่อารมณ์ดีของเธอ

“อาเหมยหายแล้ว ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวหันไปตอบแต่ก็ยังคงแสดงท่าทางเหมือนคนสติไม่ดีด้วยการยิ้มแป้นส่งไปให้ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาพี่ชาย เพราะกลัวว่าจะหลุดเป็นคนปกติให้ชาวบ้านเห็น

“ทำไมมาถึงที่นี่ล่ะ เรานัดกันบนเขานี่นา” ชายหนุ่มกระซิบถามน้องสาวเพื่อให้ได้ยินกันสองคน

“ฉันจะบอกความจริงกับพ่อแม่ พาท่านทั้งสองขึ้นเขาด้วยนะ” หญิงสาวตอบกลับเสียงเบาเหมือนกัน จากนั้นจึงทำทีแสร้งหัวเราะขึ้นมา

“อืม” ถังอี้คุนตอบกลับเพียงเท่านั้น แต่ภายในใจนั้นดีใจมาก ที่น้องสาวตัดสินใจบอกทุกอย่างกับพ่อแม่

“อาเหมย มาทำไมลูก เดี๋ยวก็ไข้กลับหรอก” ถังเยี่ยแม้จะรู้ว่าลูกสาวหายป่วยแล้ว แต่ถ้ามาเจอแดดแรง ๆ แบบนี้จะไข้กลับเอาได้

“อาเหมยมาเที่ยว” เธอพูดเพียงเท่านี้ ก่อนที่ถังอี้คุนจะพูดเสียเอง

“พ่อกับแม่ตามผมมาก่อนเถอะครับ ผมมีเรื่องจะบอก มาทางนี้หน่อยครับ” ถังอี้คุนไปใกล้ ๆ และเรียกพ่อกับแม่ให้เดินตามเขามา

“อืม” ถังเยี่ยตอบรับ การที่ลูกชายพูดแบบนี้นั้นย่อมเป็นเรื่องสำคัญ และคงไม่อยากให้ใครได้ยิน จึงหันไปสบตากับภรรยาและพยักหน้าให้เธอ

ทั้งคู่เดินตามลูกทั้งสองคนไป โดยไม่มีใครถามอะไรอีก ส่วนชาวบ้านคนอื่นก็ไม่สนใจ คิดว่าสี่คนพ่อลูกคงกลับบ้าน หรือไม่ก็ไปหาของป่ามาทำอาหารเหมือนหลาย ๆ ครั้งที่เคยทำ

ไม่นานทั้งหมดเดินมาถึงป่าบนเขา สถานที่ที่สองพี่น้องเคยขุดต้นโสมและเห็ดหลินจือไปขาย

“ลูกพาพ่อกับแม่มาที่นี่ทำไมหรือ” ถังเยี่ยเอ่ยถามลูกชายอย่างสงสัย

“เราเดินเข้าไปด้านในอีกสักหน่อยเถอะนะครับ” ถังอี้คุนยังไม่ตอบแต่กลับพาพ่อกับแม่มาด้านในอีก เพราะกลัวว่าจะมีชาวบ้านอยู่แถวนี้แล้วจะได้ยินเรื่องทั้งหมด ซึ่งคงจะไม่ดีแน่

เมื่อมาถึงที่ลับตาคนแล้ว ถังอี้คุนจึงสบตากับน้องสาวก่อนจะพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

“พ่อ แม่ ฉันหายบ้าแล้วค่ะ อาเหมยคนนี้กลับมาเป็นปกติแล้ว” ถังลู่เหมยมองหน้าพ่อแม่แล้วพูดขึ้นมาด้วยท่าทีของคนปกติ ไม่มีท่าทางของคนสติไม่สมประกอบเลยแม้แต่น้อย

“จริงหรือลูก” ถังเยี่ยกับเหนียงฟางถามขึ้นพร้อมกัน

“จริงค่ะแม่ ฉันหายบ้าแล้วจริงๆ” หญิงสาวพูดขึ้นสีหน้าจริงจัง

ถังเยี่ยกับเหนียงฟางดีใจจนน้ำตาไหล เพราะสิ่งที่ทั้งสองคนเฝ้าขอจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ นั่นก็คือให้ลูกสาวกลับมาเป็นเหมือนคนปกติทั่วไป เพราะห่วงว่าเมื่อไรที่ทั้งสองหมดอายุขัยหรือตายไปก่อน ลูกสาวคนนี้จะอยู่อย่างไร คิดห่วงไปถึงลูกชายว่าถ้าน้องสาวยังเป็นอย่างนี้ เขาคงไม่ยอมแต่งงาน เพราะถังอี้คุนรักน้องสาวคนนี้มาก

“แม่ดีใจเหลือเกินอาเหมย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยลูกแล้ว” เหนียงฟางเดินเข้ามาพร้อมทั้งน้ำตา เธอใช้มือทั้งสองข้างลูบหน้าตาลูกสาวด้วยความรักใคร่

“พ่อดีใจมากเหมือนกัน สิบกว่าปีมานี้ ไม่มีสักวันที่พ่อจะละทิ้งความคิดที่จะขอเทวดาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พ่อภาวนาให้ลูกสาวของพ่อหายจากอาการเหล่านั้น พ่อเฝ้าโทษตัวเองที่ดูแลแม่ของลูกไม่ดี จนทำให้ลูกต้องเกิดมาผิดปกติ” น้ำตาของชายที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวไหลออกมาไม่หยุด เพราะเขารู้สึกผิดอย่างมาก 

สองสามีภรรยาดีใจเหลือเกินที่ถังลู่เหมยหายป่วยแล้ว

“ฉันก็ดีใจ มากอดกันหน่อยค่ะ พ่อแม่ พี่ใหญ่ด้วยนะคะ” ถังลู่เหมยพูดขึ้น จากนั้นสี่คนพอแม่ลูกกอดกันด้วยความดีใจ

หลังจากกอดกันสักพักก พอผละออกจากกัน ถังลู่เหมยจึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่ฟังไม่ต่างจากที่เล่าให้พี่ชายเลยแม้แต่น้อย

“ยังมีอีกเรื่องนะคะ เมื่อเช้าฉันฝันถึงของวิเศษ จึงตัดสินใจพิสูจน์ดู ทำให้รู้ว่ามันคือเรื่องจริง เดี๋ยวฉันจะทำให้ดู พ่อกับแม่อย่าตกใจนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็เรียกอาหารออกมาหลายอย่าง

“ลูกทำได้อย่างไร หรือว่าท่านตาคนนั้นมอบของวิเศษให้ลูก” ถังเยี่ยถามขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นยินดี

“ค่ะพ่อ ท่านตามอบมิติวิเศษให้ฉัน ซึ่งในมิติมีบ้านหลังใหญ่ มีห้องนอนมากมาย ฉันจะลองพาทุกคนเข้าไปด้านในนะคะ ถ้าเข้าไปได้ ตกกลางคืนเราจะได้มีห้องส่วนตัวนอนพักผ่อน” หญิงสาวจับมือพ่อกับแม่ไว้ โดยมีถังอี้คุนจับมือพ่อกับแม่คนละข้าง

ถังลู่เหมยนึกถึงมิติในใจนั้น หวังว่าจะพาทุกคนเข้าไปได้ พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ทั้งหมดเข้ามาอยู่เซฟเฮ้าล์จริง ๆ

“ฉันพาทุกคนเข้ามาได้จริง ๆ ด้วย” หญิงสาวส่งเสียงอย่างดีใจ แต่พอมองหน้าคนในครอบครัวก็สีหน้าของทั้งสามคนตื่นตระหนกไปหมดแล้ว

“อัศจรรย์เหลือเกิน ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณท่านตาคนนั้นด้วยที่เมตตาลูก” ถังเยี่ยพูดขึ้นมาอย่างดีใจ เขาไม่เคยเห็นสิ่งมหัศจรรย์แบบนี้มาก่อน

“ก่อนอื่นฉันต้องบอกพ่อกับแม่ก่อนว่า แม้ว่าฉันจะหายป่วยแล้วแต่ฉันยังคงต้องแกล้งบ้าเหมือนเดิม และสิ่งที่ฉันต้องการอีกอย่างก็คือ ฉันต้องการให้พ่อจัดการเรื่องแยกบ้าน เพื่อให้พวกเรามีชีวิตเป็นของตัวเอง” ถังลู่เหมยบอกถึงความต้องการของเธอออกมา และหวังว่าพ่อกับแม่จะเห็นด้วย

“พ่อตกลงและเห็นด้วยกับสิ่งที่ลูกพูดมา พ่อจะทำทุกอย่าง เพื่อให้เราได้แยกบ้านกัน และความลับที่ลูกมีของวิเศษ มันจะตายไปพร้อมกับพ่อ พ่อสัญญา” ถังเยี่ยรับปากด้วยความหนักแน่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

นี่จึงทำให้สามแม่ลูกพากันตกตะลึง และไม่คิดว่าเขาจะเด็ดขาดและเด็ดเดี่ยวขนาดนี้

“แม่ก็เหมือนกัน แม่จะเก็บความลับนี้ไว้จนถึงวันตาย”

พอได้ยินว่าพ่อกับแม่รับปาก ถังอี้คุนและถังลู่เหมยส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ก่อนที่คนเป็นพี่จะบอกเรื่องสำคัญกับพ่อแม่

“ผมและน้องมีเรื่องจะบอกครับ เมื่อวานเราสองพี่น้องนำโสมและเห็ดหลินจือไปขาย เลยได้เงินมา ตอนนี้บ้านเรามีเงินเกือบแสนหยวนแล้วนะครับ ”

“หา!!” คราวนี้สองสามีภรรยาล้มตึงไปกับพื้น เมื่อได้ยินว่าบ้านตนเองมีเงินเกือบแสนหยวน

“พ่อ / แม่” สองพี่น้องร้องเรียกพ่อแม่ด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปพยุงพ่อกับแม่ที่เป็นลมไปแล้วด้วยความตื่นตระหนก