ตอนที่ 09 กลายเป็นนางกำนัลของฝ่าบาท

หลานเสวี่ยงัวเงียลุกขึ้นจากเตียงนอน ทั้งที่กำลังฝันหวานถึงพระเอกในดวงใจของตน แต่ต้องมาตื่นเพราะเสียงระบบที่ดังจนนึกว่ามีสงครามโลกครั้งที่สามเกิดขึ้นแล้วในมิติ นางจึงออกมาจากกระท่อมหลังเล็ก ก่อนจะตรวจดูมันฝรั่งใบเขียวสวยของตนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เมื่อได้ฟังจากปากของเหมย และหยาง นางก็อดสงสารไม่ได้ ผู้คนในยามนี้อดอยากปากแห้ง บางคนมีเงินทองแต่จะซื้ออะไรได้ ต้องอดมื้อกินมื้อ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหล่าคนยากไร้ที่รอความช่วยเหลือจากฮ่องเต้ 

ถ้าเป็นในยุคปัจจุบันพวกเขาคงกลายเป็นข่าวใหญ่ไปแล้ว ทำให้ทางการต้องรีบช่วยเหลือ แต่ในยุคนี้ปากเสียงถูกปิด พูดอะไรไม่ได้มาก หลานเสวี่ยพอรู้ว่าในยุคนี้ขุนนางเลวมีเยอะอย่างกับดอกเห็ด บางทีทางการอาจจะช่วยเหลือแต่ถูกพวกนั้นเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ ส่วนที่เหลือก็ไม่พอความต้องการ

แม้ในตอนนี้มันฝรั่งที่ปลูกได้จะเยอะขึ้นแล้ว ก็ยังไม่เพียงพอถ้าเป็นเช่นนั้น อีกอย่างเพิ่มพื้นที่การผลิตสูงสุดแล้ว จนคะแนนไม่พอ เพราะราคาจะสูงขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ได้มา สี่สิบตารางเมตร คะแนนคงเหลือ 100 จะทำอะไรคงต้องระวังตัวมากกว่าเดิม แต่ปัญหาหลักอีกอย่างคือถุงมิติที่ใกล้จะเต็มแล้ว

ตอนนี้นางออกจากมิติเพราะคนพวกนั้นออกไปหมดแล้ว ออกมาก็มีแต่ความมืดไม่มีแสงไฟส่องถึงเลย เพราะเป็นสวนหลวงที่ห่างไกล นางจึงรีบเดินด้วยขาเล็ก ๆ ให้ถึงตำหนักเย็น

แต่แล้วร่างแบบบางก็หมุนตามแรงที่รั้งแขนเล็กของเธอ หลานเสวี่ยถึงดึงจนลอยไปตามแรงของใครบางคน ดีที่เธอดื่มน้ำพุไม่อย่างนั้น แขนคงหลุดไปแล้วแน่ ๆ ใครกันที่ทำแบบนี้ แต่แน่ ๆ ไม่ใช่คนดี นางจึงรีบสะบัดแต่ก็ถูกรวบเอาไว้ทั้งตัว เมื่อหมดทางสู้แล้วจึงยอมนิ่ง เอาจริงคือหมดแรง 

“ท่านเป็นใครกัน ถึงกล้าทำเรื่องแบบนี้ รู้ไหมว่าข้าเป็นใครถ้ายังไม่ยอมปล่อยหัวหลุดออกจากบ่าแน่” กัดฟันพูดด้วยความโกรธ

แต่เขาเพียง หัวเราะเยาะเธอเสียอย่างนั้น ถ้าเธอแข็งแรงกว่านี้ ไม่ปล่อยก็ใบหน้ายียวนของเขาไร้รอยขีดข่วนแน่

“ปล่อยสิ ถ้าไม่ปล่อยเจ้าได้ตายจริง ๆ แน่” ตอนนี้เข้าไปในมิติก็ไม่ได้ เพราะเขากอดเธอไว้ ระบบจึงไม่ให้เข้าไป ยุ่งยากจริง ถูกกอดจากด้านหลังมองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร แต่ร่างกายกำยำล่ำสัน ตัวสูงใหญ่ มีกลิ่นหอมคุ้นเคยอยู่นิดหน่อย คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก แต่ไม่ใช่ทหารแน่ ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย

“ท่านต้องการอะไรหรือ ทำไมถึงจับข้าไว้เช่นนี้ รีบปล่อยเถอะชายหญิงไม่ควรทำแบบนี้” 

ทันทีที่พูดจบก็เหมือนมีแสงจากโคมไฟส่องมา หรือมีคนกำลังมา

“เจ้าไม่รอดแน่ เจ้าโจรชั่ว ถ้ายังไม่รีบปล่อยเจ้าจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว” 

“โง่เง่า”  พูดเสียงเยาะเย้ย

หลานเสวี่ยกัดฟันกรอดรอให้ทหารมาเห็นเขาจะไม่พูดแบบนี้อีก มีคนสองสามคนถือโคมไฟมาใกล้จนถึงตัว แต่เขายังไม่ขยับตัวเลย หลานเสวี่ยกำลังจะเอ่ยปากแต่คนที่พึ่งมา พูดตัดหน้าก่อน

“ฝ่าบาท เหตุใดถึงเดินเร็วเช่นนี้ กระหม่อมวิ่งตามไม่ทันแล้ว” ขันที่อาวุโส หายใจเหนื่อยหอบ มือเหี่ยวใช้ผ้าปาดเหงื่อตัวเอง พร้อมกับนางกำนัลสองสามคน และทหารองครักษ์

“ข้ารีบมาจับโจร กลัวมันจะหนีไปก่อน” 

หลานเสวี่ยเหงื่อแตกพลั่ก ใจเต้นตึกตัก ไม่คิดว่าจะเป็นสามีตัวเอง แถมยังเคยจะฆ่ากันอีกด้วย เวรกรรมจริง ๆ ที่พูดไปเมื่อกี้อย่าคิดมากเลยนะ แต่ทำไมบอกว่าเธอเป็นโจรละ หรือรู้เรื่องค้าขายในวังแล้วเหรอ แบบนั้นต้องหาโอกาสหนีจากตรงนี้

“ขอประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ที่ไม่รู้ว่าเป็นฝ่าบาท หม่อมฉันทำตัวเสียมารยาทต่อหน้าพระองค์ได้โปรดอย่าถือสาเลยเพคะ” เสียงอ่อนลง

“ทีแรกเจ้าว่าข้าจะหัวหลุดออกจากบ่า แบบนี้เรียกว่าก่อกบฏแล้ว เราควรจับตัวเจ้าไปให้ม้าแยกร่างดีหรือไม่?” 

“ไม่ดีเพคะ หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วโปรดไว้ชีวิตด้วย” 

อะไรกัน แค่นี้ก็จะโดนลงโทษแล้วเหรอ ชีวิตน้อย ๆ ของนางจะจบลงตรงนี้ไม่ได้นะ

“ฝ่าบาท ให้กระหม่อมจัดการให้เถิด เดี๋ยวพระองค์จะเป็นอันตราย” หัวหน้าองครักษ์เกราะทองรีบเข้ามา

“ฝ่าบาทไว้ชีวิตด้วย หม่อมฉันไม่ทราบจริง ๆ เพคะ” 

คำพูดของนางไม่เข้าหูเลยหรือ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนจู่โจมจากข้างหลัง แถมยังทำให้นางมีความผิดอีก จงใจทำแบบนี้สินะ

“เช่นนั้นก็เดินตามข้ามา ชื่อจางเสี่ยวหลงใช่หรือไม่” 

“ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันเอง” 

เดินตามเขามาถึงตำหนักอันกง จากนั้นก็เข้ามาในห้องหนังสือของเขาแค่สองคน ส่วนฉ่างกงกง กับหัวหน้าองครักษ์อยู่นอกห้อง

“อยู่รับใช้ข้าที่นี้แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้คนส่งข่าวบอกไทเฮา ว่าขารับเจ้ามารับใช้ตำหนักอันกง” 

“เพคะ” เดี๋ยวเป็นนางกำนัลเหรอ ไม่ได้อยู่ในแผนนี่นา 

“ทำไมสีหน้าไม่พอใจ หรือไม่อยากรับใช้ข้า” มองตาดุ

“มิกล้า หม่อมฉันซาบซึ้งใจยิ่งนัก เป็นบุญของหม่อมฉันที่ได้รับใช้ฝ่าบาทเพคะ” 

“เป็นเช่นนั้นก็ดี เอาล่ะช่วยในหมึกให้ข้าหน่อย” 

หลานเสวี่ยจำใจทำงานที่นี่ รอให้กลับไปก่อนแล้วจะหายไปไม่ให้เจออีกแน่ ซึ่งงานแรกที่เธอได้รับมอบหมายคือฝนหมึก ง่าย ๆ เพราะอยู่ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมอยู่แล้ว

เวลาผ่านไปประมาณสองถ้วยชา แต่หลานเสวี่ยยังไม่สามารถในหมึกออกมาได้เลย นางทั้งใช้แรงกด ใช้ความเร็วทุกวิถีทางแต่ก็ยังไม่มีท่าทีจะได้เรื่อง สงสัยมันคงถูกฝังในความทรงจำแล้วมั้ง

“ไทเฮารับเจ้าเข้าวังได้อย่างไรกัน แค่ฝนหมึกยังทำไม่ได้ เอาเถอะข้าจะสอนให้แค่ครั้งเดียวจงจำให้ขึ้นใจ”

“เพคะ” ก้มหน้ารับความผิด ใครจะเคยฝนหมึกกันล่ะ

ยังไม่รอให้คิดมาก มือหนาของเขาก็กุมมือเรียวของนางเอาไว้ ก่อนจะเคลื่อนไหวจับแท่งหมึก ขัดไปมาเป็นวงกลมช้า ๆ แท่งหมึกที่แข็งแกร่งเมื่อถูกเสียดสีก็กลายเป็นน้ำหมึกสีดำเข้มบนจานฝนหมึก หลานเสวี่ยถึงเข้าใจว่าเธอต้องใจเย็นกว่านี้

“เข้าใจหรือไม่” 

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ” หลานเสวี่ยสบตากับเขา ทำให้รีบเอามือออกมาทันที เพราะความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อมองดวงตาคู่นั้น ถ้าหากเขารู้ว่าเธอเป็นใคร เขายังจะให้เธอมีชีวิตอยู่อีกเหรอ  เธอต้องหาทางหนีไปให้ได้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป

เมื่อฝนหมึกเสร็จดีแล้ว เขาก็ไปนั่งอ่านฎีกาที่กองอยู่บนโต๊ะไม่ นางจึงทำหน้าที่ยกชาไปให้ แล้วกลับมายืนง่วงนอนอยู่ข้าง ๆ ง่วงนอนใจจะขาด ผ่านมาแล้วเกือบหนูชั่วยามแต่เขายังคงอ่านไม่ยอมหยุด

“ฝ่าบาท นี่ก็ยามจื่อใกล้จะถึงยามโฉ่วแล้ว ควรพักผ่อนได้แล้วเพคะ”  คนมันง่วงนอน จะบ้างานทำไมขนาดนี้

“เจ้าคงอยากนอนแล้วกระมัง เช่นนั้นก็ไปนอนเถิด” 

“ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันขอทูลลา”  หลานเสวี่ยยิ้มแก้มปริ คิดถึงเตียงนอนจะแย่อยู่แล้ว

“นอนที่ตำหนักอันกงนี้แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไม่เอาของใช้ของเจ้ามา” 

“คงไม่ดีหรอกเพคะ หม่อมฉัน...”

หลานเสวี่ยมองตาเขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งอะไร ถ้าขืนเธอขัด มีหวังหัวหลุดออกจากบ่าแน่ เมื่อออกมาจากห้องนางก็ถูกพามาที่เรือนของนางกำนัล ในห้องมีเหล่านางกำนัลอีกหลายคน ใครจะคิดว่าชีวิตต้องลำบากแบบนี้ อยู่ในตำหนักเย็นดีจะตาย

“ข้าน้อยจางเสี่ยวหลง ขอฝากตัวกับทุกคนด้วย” 

หลานเสวี่ยมาถึงก็ทำความรู้จักกับนางกำนัลในที่นี้ก่อน แต่ดูแล้วจะสนิทยากนิดหน่อย

“ไปพักเถอะ นั้นห้องของเจ้า” 

“เจ้าคะ” 

ในห้องแคบมาก มีแค่ที่นอนเล็กอันเดียวก็คับห้องแล้ว อย่างกับห้องนอนแคปซูล จะยังไงก็ตามพรุ่งนี้ค่อยคิดดีกว่าดึกแล้วไม่อยากนอนดึกอีก เดี๋ยวได้ตายจริง ๆ 

ยังนอนไม่เต็มอิ่มนางก็ถูกปลุก เพราะได้เวลาทำงานแล้ว ปกตินอนตื่นเกือบเที่ยงตอนนี้ตื่น สี่โมงเช้าเข้านอนไม่ถึงห้าชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ ไม่ไหวแล้ว

“หัวหน้าเจ้าคะ นางไม่ยอมตื่น” นางกำนัลอีกคนวิ่งมาบอก

“ช่างเถอะ เราไปกันก่อน” หัวหน้านางกำนัล สีหน้าร้อนใจ เพราะมัวแต่รอหลานเสวี่ยจนจะทำให้เริ่มทำงานช้าไปด้วย ถ้าผิดพลาดอาจโดนลงโทษคงแย่แน่

หลานเสวี่ยคืนมาอีกครั้งก็ตอนแปดโมง เป็นการตื่นเช้าที่สุดในชีวิตเลย เมื่อมองดูรอบ ๆ ไม่มีคนอื่นก็รีบก้าวเท้าออกไปจากเรือนนางกำนัล เพื่อจะออกไปจากตำหนักแห่งนี้ 

เมื่อเดินออกมานางได้สวมเสื้อผ้าของนางกำนัลตำหนักอันกง ทหารยามจึงไม่ขัดขวางอะไร ทำให้ทางสะดวก พอก้าวเท้าออกจากตำหนัก นางก็ดันเจอเข้ากับขบวนของ ไทเฮา ที่กำลังมาถึง ข้าง ๆ ยังมีสาวงามเป็นสนมคือหลี่ผินนี้เอง

“ คารวะไทเฮา คารวะพระสนมหลี่ผิน” ย่อตัวทำความเคารพตามธรรมเนียม

“ข้ามาพบฝ่าบาท จงนำทางไปเถิด” สตรีผู้นี้ดูใจดีมาก ๆ แต่หลี่ผิน ที่ทำให้เหมยบาดเจ็บหนัก แทบจะตายไปแล้วถ้านางมาช่วยไม่ทัน สิ่งนี้หลานเสวี่ยไม่เคยลืม

“ขอประทานอภัยเพคะฝ่าบาททรงเข้าประชุมหารือกับเหล่าขุนนาง ไม่อยากให้ผู้ใดรบกวน”

เป็นจูเหนียง หัวหน้านางกำนัลที่เข้ามาบอก เพราะถ้าถามหลานเสวี่ยที่ไม่รู้เรื่องอะไร นางคงต้องพาทุกคนเข้าไปแน่ เกือบไปแล้ว แต่แล้วหลานเสวี่ยกับต้องมือสั่น เพราะตรงหน้าคือ สนมหลี่ผิน สั่งให้นางกำนัลของตนตบหน้าจูเหนียง จนแดงบวม นางทำได้แค่ก้มหน้าไม่พูดอะไร

“เป็นแค่นางกำนัล กล้ามาขวางเหรอ บังอาจยิ่งนัก ถ้าไม่เห็นแกข้า ก็เห็นแกไทเฮา เจ้าคู่ควรหรือที่จะมาขวาง” 

“หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันแค่ทำตามรับสั่งของฝ่าบาทเท่านั้น” จูเหนียงก้มหน้าลงต่ำพูดด้วยความหวาดกลัว 

“บังอาจ เด็ก ๆ ลากนางไปโบยสิบที” หลี่ผินสั่งด้วยน้ำเสียงโมโห 

“ช่างเถอะ ไม่ต้องเอาเรื่องหรอกเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” ไทเฮา พาคนของตนกลับทันที 

ส่วนหลี่ผินก็เดินตามไปต้อย ๆ อย่างกับเห็บหมัดคอยติดตามไทเฮา นางผิดเต็ม ๆ ทำไมถึงไร้เหตุผลแบบนี้ ชอบนักเหรอรังแกคนอื่น

“ท่านหัวหน้า เป็นอะไรไหมเจ้าคะ รีบไปทายาเถิด” หลานเสวี่ยเป็นห่วงนางมาก เพราะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรกับนางด้วย เมื่อเช้าก็ปล่อยให้นางได้นอนต่อ ก็ต้องอยากตอบแทน

“ไม่เป็นไร เจ้าอย่ามัวยืนตรงนี้ ไปทำงานได้แล้ว” 

พูดจบนางก็เดินไปข้างใน พอนางกำนัลคนอื่นเห็นก็รีบมาดู ก่อนจะมองมาที่หลานเสวี่ยด้วยความโกรธเกรี้ยว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงมองมาด้วยสายตาเช่นนี้